De ambities van Myrddin De Cauter zijn en blijven groot. Het nieuwe Longhin, de opvolger van Myforio en het tweede luik van een maar liefst vierdelige set/suite, maakt daar integraal onderdeel van uit.
Natuurlijk is er dat inherent, godgegeven talent als snarendrijver, waardoor de telg van de roemruchte familie De Cauter de meest te gekke gitaarloopjes uit zijn gitaar haalt. Een uniek gegeven, zeker in ons vaak erg conservatief ingestelde muzieklandschap dat buitensporig veel aandacht heeft voor ‘all things’ pop/rock. Myrddin is echter een wereld apart. Een muzikant die niet alleen kan buigen op een fenomenaal talent op gitaar (zie ook diens masterclasses flamenco die gebundeld zijn op DVD), maar die de tot op vandaag niet volledig uit de doeken gedane geheimen van de gitaar langzaam maar zeker weet te ontsluieren.
Waarmee we eigenlijk willen aangeven: voor steengoede flamenco hoef je écht niet naar het zuiderse Spanje te verkassen. Wie een van zijn vroegere albums, zoals het debuut Imre (met broer Dajo De Cauter op bas) beluistert, herkent zo een geluid dat slechts afkomstig kan zijn van Myrddin De Cauter. Op dit door Fernando Vacas in de Eureka studios (Cordoba) opgenomen album bewijst hij nogmaals dat zijn muziek van de absolute buitencategorie is. Iemand die de wonderlijke wetten van de natuur vooropstelt. Net zo gaat het met zijn muziek die het moet hebben van spontaniteit, heerlijke overgave aan het moment. Een speelse en geinige vrijbuiter met een buitensporig talent dat deels met de paplepel meegegeven werd, maar evenzeer het resultaat is van talloze uren oefening.
Longhin is een tweede bundeling van solocomposities door Myrddin. Het album is een bijzondere weergave van diens kijk op werk en leven, die soms kriskras door elkaar lopen. Tezelfdertijd, en net dat is ook het knappe aan dit soloproject, geeft het goed weer hoe ontzettend krachtig en tijdloos heldere eenvoud kan zijn. Het klinkt bij vlagen wederom erg virtuoos, maar de grote sterkte ervan is vooral te vinden in de delicate puurheid. In de tedere poëzie van Myrddins’ gitaarspel die onmiskenbaar beroep doet op de vele flamencotradities, maar evenzeer beïnvloed is door klassieke muziek, folk en improvisatiejazz.
Zodoende krijgen we zeven nieuwe composities te horen. Zeven nieuwe klankschapjes die getuigen van immens geluk. De albumhoes verwijst wederom naar de natuur. Die levert continu inspiratie op. Of het nu de zon is die volop blakert (en de albumhoes siert), de wind die heel even op komt steken (“Mistrau”) of het idee van wedergeboorte (“Renato”), het maakt mee inzichtelijk hoe Myrddin op dit door zijn nonkel Renato Giavanoli geïnspireerde album Longhin geheel nieuwe werelden schept. En dus brengt hij een diep doorleefde ode aan de complexe relatie tussen mens en natuur. Wij zijn alvast meer dan overtuigd, onder meer door de manier waarop deze speelse en guitige muzikant zijn onwaarschijnlijk groot muzikaal talent verder blijft onderzoeken. Zo getuigen de prachtige, oorstrelende herwerkingen van “Cassavus”, “Mielandre” of “Lahamaïde”, composities die ook terug te vinden zijn op eerder plaatwerk. Het toont dat Myrddin met Longhin zijn eigen traject en project blijft uitbouwen. En zo is het goed.
