Je kan posters ophangen van je jeugdhelden, bedrukte brooddozen kopen, een topfanbadge najagen op Facebook, of je kan een eerbetoon afleveren zoals Urbex dat deed met hun derde album Suspended. Al sinds jaar en dag laat Antoine Pierre zich inspireren door Miles Davis, u ongetwijfeld allen bekend, en dus geen betere manier om de vijftigste verjaardag van diens zonder overdrijven legendarische Bitches Brew te vieren dan met een tribuut dat invloeden respecteert, maar nooit kopieert. Suspended is namelijk geen Bitches Brew-brouwsel 2.0, maar een prikkelend album vol organische dynamiek en charmerende kunde.
Het album is het resultaat van Urbex’ livepremière in Flagey op 16 januari van dit jaar. Nog onwetend over alle narigheden die 2020 nog zou brengen dus, zou je kunnen zeggen om nog maar eens naar dat virus te verwijzen. Die zorgeloze positie lijkt echter wel degelijk een rol te spelen, gezien de vlaag van verwondering en speelsheid die doorheen de plaat waait. Dat brengt geenszins met zich mee dat het collectief rond Pierre met momenten naïef overkomt, en de reden daarvoor vind je in de bandnaam. Urbex staat voor ‘Urban Exploration’; de bende geeft dus blijk van een belangstelling voor het esthetische in het verlatene of het structurele in het chaotische enzovoorts. Die insteek keert duidelijk terug in de muziek, want ondanks dat de experimentele uitspattingen legio zijn, zal je steeds het bos door de bomen kunnen blijven zien. Urbex werpt je nooit zonder leidraad voor de leeuwen — waarmee we dus niet uitsluiten dat er een en ander voor de leeuwen gegooid wordt, gewoon niet zonder leidraad.
Starten doen we dan ook meteen met onrust in “Steam”. De stoomtrein is vertrokken en maakt benieuwd naar wat er nog allemaal zal volgen. Snel ontstaat een contrast tussen hoppende klanken van vooral de bas en meeslepende blazer- of pianotactieken. Gezellig, zou je denken, maar we dienen waakzaam te blijven voor de verraderlijke onderstroom. Voor je het weet heb je prijs en overvalt Urbex je zonder dat er aan te ontsnappen valt. De agitatie is prikkelend, de ontdekkingsdrift niet te stuiten en het muzikale erg boeiend. Een mooie wisselwerking die eveneens opduikt tijdens “You Nod But You Ain’t” en “What U Expect!”. Laat je niet misleiden door de rustige eerste noten van die laatste, want opnieuw: voor je het goed en wel beseft laat de elektrische gitaar het geheel vakkundig ontsporen. We wanen ons avonturiers die zich met behulp van hakmessen een weg willen banen doorheen het dichtbegroeide woud om de biodiversiteit in al zijn geuren en kleuren in zich op te nemen.
Op “Obsession” zegeviert die aanpak in een iets pompeuzere versie, die echter ook dra verlichting krijgt door een klank die spontaan lichten dimt en harten vertraagt. Die safe space bloeit volledig open tijdens “Abstract:Peace”. Het luistert als de kalmte na de eerste storm, als een oprechte warmtebron. “Abstract:Tide” bouwt daarop voort met een geluid dat mentale taferelen tot leven brengt van een kabbelend riviertje waarin je de visjes behendig ziet bewegen en de blote voetjes hoort plenzen. Ondanks die suggestieve capaciteit kennen deze stukken wel degelijk een zekere mate van abstractie en blijft het experiment niet achterwege. Urbex weet dat echter neer te zetten zonder de nummers verwilderd of vergezocht te laten klinken: een verfijnd collectief. Zeker op “Feather” krijgen we wonderlijkheid zonder meer te horen. De lieflijke tocht had wat ons betreft zelfs nog drie keer zo lang mogen duren.
Suspended is een meesterlijke weergave van verwondering. Het basisbeginsel van de filosoof, vaak de wegwijzer van het kind en duidelijk ook de hoeksteen van Urbex. Uiteindelijk durven we het zelfs een album voor de natuurliefhebber te noemen, omdat alles nu eenmaal zo organisch aanvoelt. Of je nu het opnemen van de pracht van de natuur via diepe zuchten verkiest of liever actief op zoek gaat naar beesten en planten tijdens je weilandwandeling of bosbezoek, de natuurervaring is er en kan in beide gevallen perfect begeleid worden door dit album.
We zijn bijna doorheen de plaat wanneer de drums op — drie keer raden — “Drums Take Over” het voortouw nemen om vrijwel individueel een verhaal te creëren en ‘doordacht nekvelgrijpen’ op het troevenlijstje af te vinken. Om af te ronden is er nog de absoluut trotseerbare barrière van “Sound Barrier”. Middels een gestage opbouw werkt Urbex toe naar een laatste climax, als een vogelspotter die nog een laatste beestje wil zien huppen tussen de kruinen. En oh ja, wees maar zeker dat die climax er komt. Resoluut, tot het einde ons bijna bruut overvalt, en we net niet compleet radeloos achterblijven doordat het applaus van de opname ons weer, al is het maar een beetje, met de voeten op de grond zet.
Suspended staat bol van dynamiek. Het staat vast: dit is er eentje om herhaaldelijk te beluisteren en elke keer van kop tot teen in ondergedompeld te worden. Onthoud dat dit een live-opname was, want dat maakt het enkel maar intenser. Een mooier eerbetoon had Davis zich zowaar niet kunnen wensen.
Noteer alvast dat 10 juli van volgend jaar vrijgehouden wordt voor Antoine Pierre Urbex vlak voor Herbie Hancock op Gent Jazz.
