In chaotische jaren als deze vindt punk schijnbaar zijn knusse plek, want aan kwalitatief punklawaai hebben we de laatste maanden geen tekort gehad. Ook Mitraille is daar een voorbeeld van. Het Antwerpse drietal zwerft al een paar jaar door de Belgische undergroundpunkscène en noemt zichzelf graag wel eens ‘de bekendste roadies van het land’. In 2018 stonden ze nog in de Trix als voorprogramma voor mede-opkomend talent SONS, dat ondertussen ook al een succesvolle debuutplaat heeft uitgebracht. Mitraille zelf is ook al een tijdje lekker bezig, want Schroothoofd is de derde ep van de band op evenveel jaar. Net als de voorbije ep’s in de ‘Schroottrilogie’ is dit plaatje een kort maar krachtig affaire van ruim tien minuten.
Met het vijftal nummers van deze ep haalt Mitraille meteen een truc uit de grote punktrukendoos. Rond de pot draaien staat niet in het woordenboek van de groep, en daar is de haast verstikkende opener “Suicide Brain” al meteen het ultieme bewijs van. Vervolgens is “Cancelled” wat meer melodieus, maar daardoor niet minder overweldigend. Het is hier ondertussen duidelijk wat voor soort hardcorepunk het drietal achterna wil gaan, want de manier waarop de ombuigzame instrumentatie toch ruimte laat voor een goed stuk rebelse humor met een catchy refrein doet denken aan vintage Black Flag, bijvoorbeeld op “Rise Above”. “Short Ribs” zet alles dan nog eens, geloof het of niet, in een versnelling hoger. De details maken hier het verschil, en de licht psychedelische, King Gizzard-achtige synths vallen te appreciëren.
Verder op “Extracting Pus and Machinations” komen we nog een sterke en energieke riff tegen die zich een stuk meer afzet tegenover de rest van de instrumentatie, en daardoor iets weg heeft van schuurpapierpostpunk. Een explosief refrein geeft het gevoel dat tijdens de opname van het nummer er een paar gitaren aan moesten geloven. Afsluiter “You Make Me Feel Sad” gooit de trommelvliezen voor de laatste keer nog eens op een hoop. Net halverwege denkt het nummer er eventjes aan om zachtjes uit te doven, maar al snel is duidelijke dat de drums en chunky bas die emotionele schijnbeweging niet lang kunnen volhouden. Rustig eindigen? Laat ons niet lachen.
Schroothoofd is gewoon goed, en daarmee uit. Grootste beschrijvingen en gedetailleerde oordelen bovenhalen zou de geest ervan teniet doen. Deze ep is jeugdig en lo-fi dynamiet dat maar al te graag zijn invloeden toont, maar op het einde van de rit wel het naamkaartje ‘Mitraille’ stevig overhandigt.
