Het Nederlandse Labasheeda ontstond halverwege de jaren nul rond violiste Saskia van der Giessen en gitarist Arne Wolfswinkel. De twee zijn duidelijk beïnvloed door illustere gitaarbands uit de jaren negentig als Sleater-Kinney, dEUS en PJ Harvey, en keren na een pauze van vier jaar terug met Status Seeking, hun vijfde album ondertussen. Zelf hadden wij nog nooit van Labasheeda gehoord en dat is jammer, want die invloeden zijn alvast uitstekend.
Zo zet Van der Giessen in rockende opener “Dark Dream” een zanglijn neer die zo door Corin Tucker van Sleater-Kinney bedacht had kunnen worden, en doen haar vioolpartijen denken aan het vroege werk van dEUS. Meer dan oké, dus. Van der Giessen kan technisch gezien dan wel niet zingen, maar dat stoort niet. Het is dat haar schelle, bijna labiel klinkende stem perfect bij dit soort muziek past.
Nummers als “Reunion” en “The Adversary” werken door de uitstekende combinatie van schelle zang, subtiele dreigende viool en slaande gitaren. In dat gitaarwerk bespeuren wij trouwens een vleugje Slint, door de dynamiek die Wolfswinkel in zijn partijen aan de dag legt. Ook de ritmesectie heeft de typische luid-stil-luiddynamiek goed in de vingers. Een dynamisch nummer als “False Flag”, dat bij de eerste luisterbeurt enerverend klinkt (en niet op een goeie manier), groeit na enkele luisterbeurten uit tot een uitstekende song.
Die weerbarstigheid en weerhaakjes zitten trouwens in de meeste nummers op de plaat. “Uncomfortable” is goed, net als “Infralight”, maar absoluut hoogtepunt is “Crossing Lines”, dat wij met veel plezier op herhaling zetten. Desondanks verdient deze plaat nét geen vier sterren. Labasheeda beheerst perfect haar geluid en beschikt over een eigen smoel, maar de liedjes zelf zijn over het algemeen net iets te inwisselbaar om echt boven het maaiveld uit te steken. Het is dat de weerbarstigheid van de band de muziek in de weg zit.
De meeste nummers op deze plaat bevatten enkele uitstekende passages, maar die geweldige stukken muziek worden vaak nooit ten volle benut. Neem ballade “Elusive Girl”, dat over een prachtige outro beschikt. Geen onaardig nummer, maar op die ene melodieuze outro na ook niet speciaal. Het is ons dan ook een raadsel waarom de band er niet gewoon een refrein van maakte. Zo maakt Labasheeda nog wel vaker vreemdere creatieve keuzes: zelfsabotage zoals we die niet vaak tegenkomen. Dat past natuurlijk bij de stijl van de band. Dat dan weer wel.
Facebook / Instagram / Twitter
