De Canadese Hannah Georgas specialiseert zich in melancholische indiepop die de grenzen opzoekt tussen akoestische kamermuziek en elektronica. Haar nieuwste album is geproduceerd door Aaron Dessner, gitarist van The National en Big Red Machine. Op het eerste gezicht een perfecte combinatie, want het gelaagde geluid van The National sluit naadloos aan bij de muziek die Georgas maakt.
Het is muziek over de obstakels die je als volwassene in het leven blijft tegenkomen, want na de fase van teenage angst blijven er genoeg dingen over om je zorgen te maken. Het oprukken van de tijd bijvoorbeeld en of het nog wel haalbaar is al die wilde plannen te verwezenlijken. Een diploma of niet, de arbeidsmarkt wordt er niet beter op, en het liefdesleven loopt ook niet altijd van een leien dakje. ‘You’ve been scared to say it / Big plans that you’ve been making / I wonder where you get it / Habits you should be erasing / But you can feel something changing’, zingt Georgas op opener “That Emotion”.
Het is een hoogtepuntje van het album en meteen het thema van de plaat. Daarvoor moet je alleen maar naar de titels van de nummers kijken: “Dreams”, “Same Mistakes”, “Just a Phase”, “Habits”, “Change”. De muzikante nadert stilaan de veertig, maar lijkt nog niet helemaal haar plek gevonden te hebben. Ondertussen passeren vrienden en kennissen de ene mijlpaal na de andere. Georgas bezingt het allemaal op afstandelijke wijze, als een neutrale observator.
Die manier van verhalen vertellen sluit nauw aan bij de werkwijze van The National. Gitarist Dessner wordt stilaan een gevestigde producer (hij nam ook het laatste album van Taylor Swift onder handen), en is er zeer goed in een warm, maar ook claustrofobisch en modderig aandoend geluid neer te zetten. De man overgiet de muziek van Georgas daarvoor met een sausje subtiele synthgeluidjes, mechanisch aandoende beats, en subtiele strijkers.
Het is een effectief geluid, maar ook een dat ondertussen wat vermoeiend begint te worden. Soms is het gewoon leuk alle instrumenten te kunnen horen en op de hooks te kunnen focussen. Wij zijn geen fan van Taylor Swift, maar moeten toegeven dat haar laatste plaat een succes was dankzij de combinatie van slimme popmelodieën met de subtiele productie van Dessner. Georgas heeft minder melodisch talent dan Swift en ook de lijzige manier waarop ze zingt wordt na verloop van tijd wat eentonig.
Dat betekent niet dat het eindresultaat slecht is. All That Emotion is een mooie plaat, maar voelt ondanks de persoonlijke teksten soms wat afstandelijk aan. Inventievere teksten en meer catchy hooks en melodieën waren welkom geweest. Desondanks werd het een leuk laatavondalbum. ‘I wish I could go back and tell my younger self / None of this matters / Even though it hurts like hell / Don’t underestimate me’. Komaan Hannah, je kan het. We geloven in je.
Facebook / Instagram / Twitter
