Jeugdsentiment en (jeugd)idolen liggen voor sommigen enorm dicht samen. Toch is dat niet altijd hetzelfde. Sentiment duidt op een bepaald gevoel dat je aan vroeger doet denken, terwijl idolen eerder bepaalde figuren zijn die niets verkeerd kunnen doen. Deze band valt onder de categorie sentiment en dat verlangen naar het verleden begint allemaal bij de vroegere bands waarin deze leden hebben gespeeld. Zo heb je zanger/producer Brian McTernan, die zich de laatste twintig jaar vooral als producer heeft toegelegd en platen heeft geproducet in zijn legendarische studio Salad Days voor onder andere Converge, Turnstile, Strike Anywhere en Thrice. Productiegewijs kan McTernan deftige adelbrieven voorleggen, maar ook als zanger kan hij over een mooie, maar minder bekende carrière spreken. Als zanger van de oldschool hardcoreband Battery heeft hij vroeger (en nu terug) zeker zijn strepen verdiend.
Eigenlijk is Be Well een supergroep. Die benaming heeft de laatste jaren niet altijd een positieve bijklank gekregen, maar toch zijn er uit deze zogenaamde supergroepen enkele mooie projecten ontsproten. Be Well bestaat verder uit drummer Shane Johnson en gitarist Peter Tsouras van Fairweather, gitarist Mike Schleibaum van Darkest Hour en bassist Aaron Dalbec van Bane. Ondertussen zijn er zo een aantal namen gevallen die je als hardcorefan wel zal kennen en die zeker ook een invloed hebben op de sound van Be Well. Kort samengevat is deze band een mix van het melodieuze van Fairweather en The Movielife, maar er zitten ook delen en riffs in die je zomaar bij oldschool hardcorebands als Ten Yard Fight terugvindt. Het is uiteindelijk een leuke mix geworden van deze stijlen, waarbij de invloed van de producer niet achterwege blijft, want dit luistert echt wel aardig weg.
Dat het melodieuze karakter van de muziek erin bleef zitten, was te danken aan de twee huidige leden van Fairweather. En die melodie is de rode draad in de muziek van Be Well, ook al klinkt het dan met momenten steviger. Een mooi voorbeeld van deze kant zijn nummers als “Magic”, “Tiny Little Pieces” en “The Weight and the Cost”. De plaat staat eigenlijk boordevol melodieuze hardcore-punknummers, maar in andere tracks zitten vaak nog andere, hardere invloeden. Het is zelfs moeilijk een lijn te trekken tussen deze verschillende invloeden, want de melodie is dikwijls verweven in de hardere delen. Openingsnummer “Meaningless Measures” begint met een dreigende baslijn en schakelt dan over naar een soort oldschool hardcore stukje om dan tijdens de melodie over te schakelen naar melodieuze punk. Het lijkt een vreemde puzzel, maar toch passen deze stukjes in elkaar.
De vroegere invloed van Battery en andere invloeden zoals In My Eyes en Ten Yard Fight zijn ook nog steeds duidelijk hoorbaar, maar treden mede dankzij de productie minder op de voorgrond. Toch zijn bepaalde nummers ongemeen snel en stevig en klinken ze net als twintig jaar geleden. Nummers zoals “Strength for Breath” en “Morning Light” zijn snedige oldschool hardcore die niet hadden misstaan op een oude plaat van een van de bovenstaande bands. Is het dan enkel op deze twee nummers waar we de stevigheid van weleer terug vinden? Nee, de mix van stijlen is vaak te vinden in één nummer, en dat is misschien wel de sterkte van de plaat. Veel nummers wisselen de melodie en de hardheid goed af, waardoor je een mooi geheel als plaat krijgt, alhoewel het ene nummer wel wat meer naar de ene of de andere stijl neigt.
Er is ook nog iets dat we niet onbesproken willen laten, namelijk de effecten van de emobands van weleer. Denk dan aan Saves the Day en The Get Up Kids. Dan hebben we het niet alleen over het muzikale, maar ook over de persoonlijke teksten die op The Weight and the Cost staan. Natuurlijk kan je die muzikale invloed niet ontkennen, maar de teksten zijn zeker zo belangrijk geworden. Daar waar McTernan bij Battery vroeger vooral maatschappijkritische teksten uitschreeuwde, worden het nu vooral emotioneel geladen lyrics. Thema’s zoals psychologische belasting, depressie, zelfreflectie en actie ondernemen zijn nu aan de orde en dat is toch wel net iets zwarter en zwaarwichtiger dan vroeger. Het speelse karakter van vroeger is er wat uit en daardoor lijkt de muziek ook volwassener geworden.
Toch ademt deze plaat een en al nostalgische oldschool hardcore uit. Niet alleen door de leden van Be Well, maar ook door onder andere het platenlabel Equal Vision Records dat al sinds de jaren negentig meedraait en opgericht is door Ray Cappo. Al deze nostalgische elementen zorgen ervoor dat de plaat deze sfeer uitademt. Maar om dit nu een typische oldschool plaat te noemen, lijkt ons een brug te ver. Be Well draait allemaal om melodie en dat hoor je op elk moment. Als een van de hierboven vermelde bands je kunnen bekoren, dan is The Weight and the Cost waarschijnlijk een voltreffer voor jou.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
