Trompettiste Jaimie Branch heeft de handen vol met allerhande bijdragen en projecten. Een ervan is Anteloper, een samenwerking met componist/producer/drummer Jason Nazary. Eerder bracht het duo Kudu uit (op cassette), nu ligt opvolger Tour Beats Vol. 1 in de winkels. Beide releases markeren een heel eigenzinnig project met twee muzikanten uit de Chicago jazz scene, die erop uit zijn de al te vaak op behaagzaamheid uitzijnde jazzwereld eens flink uit te dagen.
Wie zijn oren leent aan dit Tour Beats Vol. 1 komt ongetwijfeld tot de vaststelling dat de muziek die Branch en Nazary maken – een haast onweerstaanbare cocktail van complexe, futuristisch klinkende beats en drumloops die het gezelschap krijgen van danig gemanipuleerde trompetlijntjes – de luisteraar danig overweldigt. Bij eerste kennismaking denk je misschien: wat is dit nu weer. Toch slaagt Anteloper, ontstaan doordat Branch deel ging uitmaken van Jason Amejians’ band High Life en zo Nazary leerde kennen, erin om een heel eigen geluid aan te boren. Veelal komt die tot stand door samen in een ruimte te zitten spelen, te improviseren en doodeenvoudig vast te leggen, te documenteren. Zo is het Nazary die aan de hand van een batterij drums, synths en sequencers de meest vreemde geluiden tot stand brengt en manipuleert. Branch speelt trompet, met vaak langere uithalen en dolt verder ook met al het speelgoed dat in de studio te vinden is, zoals synths, percussie (drummachine,..) en looped pedaaltjes.
Opener “Bubble Under” weerklinkt als een vuige, brutale uithaal. Op een bedje van dansbare beats uit de clubwereld levert Branch een langgerekte trompetsolo, waardoor het Anteloper duo langzaam maar zeker spanning weet op te wekken. Naast prikkelende beats zijn er ook voorzichtige laagjes synths die erbij komen, waardoor het geheel ook een psychedelische kant verkrijgt. Verderop is er het dik acht minuten bevreemdende “Isotope 420°” die hoofzakelijk (dromerige) beats en spacy/psychedelisch klinkende percussie met elkaar vermengt. Wat een heerlijke, wat naar Kid A (Radiohead) hintende en uiterst bedwelmende soundscape die traag, maar gestaag een gelukzalige glimlach op het gezicht van de luisteraar tovert. Eentje om helemaal in te verdwalen.
Op dat elan gaat het duo verder, met een wat opgewekter “Radar Radio” en sluit het deze vooralsnog korte, bescheiden release vol spontaan en organisch tot stand gekomen freewheelerij af met een fraai, broeierig, maar wonderlijk intiem “Soledad Saboteur” (waar in het trompetspel van Branch heel even de geest van Miles Davis tevoorschijn komt). Het demonstreert en benadrukt hoe beide muzikanten elkaar heel goed aanvoelen, hoe zij binnen een heel eigen opgelegd concept en frame, iets heel basic, maar tezelfdertijd o zo intrigerend tot stand kunnen brengen.
Voorzien van prachtig, kleurrijk artwork en een gedicht, zorgt het voor een fijne weergave van de wonderlijke essentie tussen Branch en Nazary. Hoewel kort in lengte en bescheiden van opzet, geeft het misschien vooral aan dat dit wederom zo’n op improvisatie gestoeld project is dat net om een podium sméékt. Het zal door de hele COVID-19 pandemie mogelijk nog wat duren, maar het blijft uitkijken naar een performance van Anteloper.
