Jonathan Bree heeft al het één en ander gedaan in zijn leven. Enkele jaren voor de eeuwwisseling richtte hij een band op en met The Brunettes bracht hij vervolgens een paar albums uit. Tussendoor was hij ook nog eens bezig met het oprichten van een eigen recordlabel: Lil’ Chief Records. In 2013 bracht Bree zijn eerste soloalbum uit en vorige week verscheen met After the Curtains Close zijn vierde langspeler. De muzikant werkt voor zijn solomuziek vaak samen met artiesten die ook op zijn label zitten en deze keer is dat niet anders dankzij een samenwerking met Princess Chelsea. Sinds enkele jaren staat hij er ook om bekend met een spandex masker op te treden.
Het gordijn gaat open met “Happy Daze” en zo wordt er meteen de toon gezet. Doorheen het album blijft er een ietwat duistere en mysterieuze sfeer hangen, vaak met een nostalgisch gevoel. Bovendien hebben de nummers vaak iets filmisch waardoor ze voor de soundtrack van bijvoorbeeld een Tim Burtonfilm gebruikt kunnen worden. Tijdens het eerste deel van “Happy Daze” kan een scene geschetst worden en eens het nummer versnelt, neemt de spanning net iets meer toe. Wellicht omdat er iets gebeurt is in de film die we niet zien.
De warme stem van Jonathan Bree wordt op onder meer “Heavenly Vision” vergezeld door een vrouwelijke stem waardoor er gelaagde zang ontstaat. Haar stem klinkt zeer licht en zacht, terwijl de zijne donder en zwaar aanvoelt. Tijdens de outro kunnen we nog even verder dromen met de zachte stem die bovendien goed samengaat met de sfeervolle strijker en de bijna sprookjesachtige geluidjes. Duikt Enya even op in onze gedachten? Ook op single “Kiss My Lips” maakt Bree gebruik van een zachte vrouwenstem en dat is deze keer die van Princess Chelsea. Het nummer heeft opnieuw iets feeërieks, maar doet niet zoveel sfeer ontstaan als eerder vermelde nummers.
Op “Waiting On The Moment” worden de strijkers met een lekkere baslijn en drumpartij gecombineerd. Wachten op het juiste moment is hier niet nodig, want meegaan in de groove kan vanaf de eerste seconde. Dezelfde elementen worden gebruikt op onder meer “Until We’re Done” en het werkt opnieuw, mits toevoeging van wat pianospel terwijl er naar een climax wordt opgebouwd. Een viool gaat de solotour op terwijl Bree en een zangeres een zeer simpele, repetitieve dialoog aangaan. De teksten zijn niet al te ingewikkeld, maar de kracht zit hem in hoe de stemmen deze voordragen.
We kunnen nog uitweiden over een aantal van de nummers op het veertig minuten durende album, maar eigenlijk zouden we dan hetzelfde opnieuw blijven schrijven. De sfeer die bij het eerste lied op poten wordt gezet, blijft aanwezig tot de laatste seconden. Geen enkel nummer valt op doordat het écht iets anders is. Kleine variaties vinden we wel terug, maar groter verrassingen krijgen we niet te horen op After the Curtains Close.
Het nieuwste soloalbum van Jonathan Bree is een zeer sfeervol exemplaar geworden, maar dezelfde sfeer blijft de hele tijd hangen waardoor het wat eentonig wordt. De muziek bevat feeërieke elementen die doen denken aan bijvoorbeeld Enya of Tim Burton door de duistere ondertoon. Bree laat alles op een mooie manier samenvallen. Niet alle singles wisten op voorhand op zichzelf overeind te staan, maar wanneer het geheel beluisterd wordt, vallen de puzzelstukjes op zijn plaats. Alleen jammer dat de puzzelstukjes wat veel op elkaar lijken.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
