Uit Nieuw-Zeeland komt niet alleen de spirituele verschijning van Lorde, maar ook de intrigerende figuur van Jonathan Bree. Nadat hij in de jaren negentig al voor het eerst van zich had laten horen als frontman van de indiepopgroep The Brunettes, focust hij zich de laatste jaren vooral op zijn solocarrière. In 2018 vestigde hij met het sixtiesnummer “You’re So Cool” definitief zijn soloproject en verfijnde hij de geheimzinnige en ingetogen sfeer die zijn muziek kenmerkt progressief in vier studioalbums. Samen met zijn ietwat creepy doch artistieke videoclips en fascinerende liveshows is Jonathan Bree zo een van de boeiendste namen in de indiescene geworden.
Na een uitgebreide proefronde met enkele singles is het vandaag tijd voor het vijfde studioalbum, Pre-Code Hollywood, waarop Jonathan Bree de teugels viert die hij op zijn vorige albums net strak vasthield. Zo breekt het mooie, ogenschijnlijk melancholische openingsnummer “City Baby” na enkele minuten open in een euforische en nachtelijke sfeer, waarbij de xylofoon wordt omgeruild voor een meezingbaar refrein met opgewekte drums.
Die meer uitgelaten sfeer vinden we onder andere ook nog terug in het titelnummer “Pre-Code Hollywood“, dat we als single al eerder te horen kregen. Bree wordt hier bijgestaan door funk- én discolegende Nile Rodgers die doet waar hij goed in is: met weinig meer dan zijn trademark gitaarspel een volledig nummer op magischerwijze naar een hoger niveau tillen. Met de extra hulp van zangeres Princess Chelsea wordt het uiterst catchy “Miss you” door het wondertrio naar een hoogtepunt van het nieuwe album gestuwd.
Een ander hoogtepunt is het breekbare “When We Met”, waar synths en liefdesverdriet mooi samengaan. In het donkere nummer blikt Bree terug op een pijnlijke break-up met zinnen zoals ‘I’ll never hear that voice / you’ll love me never like that again‘. Zeker wanneer Bree zijn verdriet scandeert tegen een echoënde mondharmonica en dreigende synths, met de tekst ‘Livin with a brain that’s shred / I’ll never look at me like when we met‘, worden we helemaal meegesleurd in liefdesverdriet én muziek.
Meer algemeen valt het op dat de synths op Pre-Code Hollywood meer dan ooit op de voorgrond staan. Bijna elk nummer heeft een elektronische toets en bouwt vanuit die synthesizers op. Nochtans verstoren die nooit Jonathan Bree’s unieke, duistere sfeer. Integendeel, in “We’ll All Be Forgotten” gaan strelende strijkers, een akoestische gitaar en de nieuwe touch op een wondermooie manier samen: de synthklanken verrijken het nummer zonder te bruuskeren en voelen aan alsof ze er altijd al geweest zijn.
Helaas houdt het nieuwe recept van Pre-Code Hollywood naarmate het album vordert op met werken. Doordat Bree alle ingetogen en tragere nummers na elkaar plaatst, verliezen we geleidelijk onze aandacht. “Politics” is nog een prima song, en “Epicurean” zou zelfs een van de betere nummers kunnen zijn op Gorillaz’ The Now Now, maar door de volgorde waarin Bree zijn album presenteert is het moeilijk om geboeid te blijven. Daardoor verliezen singles “You Are The Man” en “Destiny” hun magie en doen de slome drums, dreigende sfeer en lijzige stem ons eerder in slaap vallen dan dat ze ons boeien.
Op Pre-Code Hollywood verlengt Jonathan Bree zijn muzikale horizonten en houdt hij tegelijk zijn unieke stijl intact. Dit muzikale evenwicht vinden wij echter niet in het hele album terug, waardoor we tegen het einde wegzakken in onze zetel. Een album dat onze aandacht vastpakt, maar misschien niet tot op het einde. Toch is het de moeite om het album eens op te leggen, er valt namelijk heel wat boeiends in te ontdekken.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “When We Met”, ons favoriete nummer van Pre-Code Hollywood in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
