Britpoplegende Jarvis Cocker is terug. Terwijl working class band Oasis en middle class groep Blur elkaar in de jaren negentig in de hitlijsten naar het leven stonden, verkocht zijn band Pulp op de achtergrond haast onopgemerkt een miljoen exemplaren van hitalbum Different Class. Pulp bereikte dat succes dankzij de scherpe gebalde boodschappen van Cocker: fuck zowel de working- als de middle classes, want beiden bevatten genoeg idioten om de draak mee te steken.
De frontman kwam met die boodschap weg door zijn opmerkzame lyrics en dramatische charisma. Cocker stelt al zijn hele carrière hypocrisie en bullshit om zich heen aan de kaak, als een moderne hofnar of troubadour. Denk aan hit “Common People”, waarin hij een rijke Griekse kunststudente afbreekt die arm wil zijn omdat het ‘cool’ is: ‘Everybody hates a tourist / Especially one who thinks it’s all such a laugh’.
Na de gloriejaren van de jaren negentig splitte Pulp en ging het creatief bergaf voor Cocker. De man maakte nog een paar half geslaagde soloalbums, maar ging vanaf 2010 aan de slag als DJ bij BBC Radio 6. In 2017 lanceerde hij een matige muzikale comeback met Chilly Gonzales. Het project werd al vlug weer begraven. Met JARV IS… omringt Cocker zich voor het eerst in jaren weer met een volwaardige band. Spannend.
Als je de score zaf, heb je het resultaat van die samenwerking echter al geraden. Beyond The Pale behoort tot Cocker’s sterkste materiaal in decennia. Het album opent met “Save The Whale”, waarin de man de laagste regionen van zijn stem opzoekt en zowaar Leonard Cohen-achtig klinkt. Zoals hij zelf zegt: ‘Het eerste Pulp-album uit 1983 heb ik bewust laten klinken als Songs Of Leonard Cohen, zijn eerste plaat. Wat ik ook zo mooi vind, en op mijn nieuwe plaat ben gaan kopiëren, zijn de dameskoortjes die als het ware reageren op wat Cohen zingt.’
Cocker klinkt bijna onherkenbaar op het nummer, maar het werkt onverwacht goed, en de invloed van Cohen keert ook terug op albumafsluiter “Children of the Echo”. De stijlbreuk zorgt er echter voor dat Cocker’s unieke stemgeluid wat verloren gaat. Maar kijk, de man lijkt dat zelf te beseffen en schakelt op het koortsige “Must I Evolve” meteen enkele noten en een niveautje hoger. Het klinkt onmiskenbaar als Pulp, ondanks de achtergrondkoortjes, en dat is geen slechte zaak.
Cocker etaleert zijn veelzijdigheid verder met het dansbare “House Music All Night Long” en het dreigende, stalkerachtige “Sometimes I Am Pharaoh”. ‘Always I am watching’, zingt de man. Brrr. Ook de mooie ballad “Swanky Modes” mag er zijn. Goede teksten ook weer, en zoals uit de titels af te leiden valt maakte Cocker een actuele kritische plaat, waarin onderwerpen als klimaatverandering, doodlopende politieke systemen en zelfs gentrificatie aan bod komen.
Beyond The Pale bevat veel minder catchy hooks dan de hits die Pulp in de jaren negentig uitbracht, en het album zal waarschijnlijk maar een fractie van de aandacht krijgen die de band te beurt viel. Dat is jammer. De nummers op het album zijn mooi gearrangeerd, bevatten uitstekende teksten, en passen ondanks de grote variatie bij elkaar. Eindelijk een geslaagde comeback. Houden zo, Cocker.
Twitter / Instagram / Facebook
