Niemand weet exact hoeveel sterrenstelsels het heelal bevat (een tijd geleden berekende een supercomputer dat het er wel eens 500 miljard zouden kunnen zijn), maar wij weten wel dit: overal kennen ze Bon Jovi. Om het dus toch een beetje boeiend te houden, zetten we hier negen feiten op een rijtje die ons alleszins wisten te verrassen.
1. Carol Sharkey, de moeder van Jon Bon Jovi, werkte in Playboy Mansion als een van de eerste Playboy Bunnies in 1963.
2. Bon Jovi heette bijna Johnny Electric.
3. Jon produceerde het debuutalbum van Cher.
4. Frank Sinatra was de nonkel van Jons vader.
5. Jon heeft hooikoorts.
6. De eerste gitarist van Bon Jovi hield het maar een paar weken uit: Dave “The Snake” Sabo. Jawel, dé Dave “The Snake” Sabo die later Skid Row mee oprichtte.
7. Na een twee weken durende motortrip in 1991 ontsloeg Jon zijn managementteam en richtte hij Bon Jovi Management op.
8. Jon is de eigenaar van de groep. De andere groepsleden zijn werknemers.
9. Toen Bon Jovi zijn haar knipte in ’92 was dat nieuws op CNN.
Goed, nu we dat allemaal weten – en dank ons later maar, wanneer je die muziekquiz gewonnen hebt – gaan we over naar “American Reckoning”. Een ietwat zwaar voor de hand liggende titel die doet vermoeden dat dit niet de opvolger is van “You Give Love A Bad Name”. Tijden zijn veranderd, we weten het. Net daarom dat we nu al maanden snakken naar wat escapistisch entertainment. Zoals gevreesd is “American Reckoning” dat niet. Het nummer begint met een ingetogen akoestische gitaar. De eerste woorden uit Jons mond zijn: “America is on fire.” Oh, nee. Gaan we na een reeks coronasongs nu een nummer krijgen dat de trieste realiteit in de Verenigde Staten beschrijft? Jawel, hoor. De eerste strofe eindigt met “I can’t breathe”. Drums, piano en keyboard bouwen op naar een doorleefde harmonicasolo waarna Jon de pertinente vraag stelt: “Is this a moment or a movement?”
Allemaal mooi en we zijn de eersten om een betere wereld te wensen mochten we ooit een geest uit een fles in een hoekje kunnen drummen, maar muziek is voor ons net een middel om de miserie des levens even te vergeten. We hadden al Bono en U2 om ons een geweten te schoppen. En puur muzikaal had dit evengoed een Bruce Springsteensong kunnen zijn. Opnieuw, begrijp ons niet verkeerd, als dit nummer één hillbilly overtuigt om op 3 november niet voor Trump te stemmen, dan zijn wij daar heel blij mee. Maar wij hebben nu vooral zin gekregen om nog eens los te gaan op Slippery When Wet.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.