Neen, Heavier Than A Stone is niet de langverwachte comeback van Eddie Smith & The Hornets, het one-hit-wonder dat in 1960 een surfhitje scoorde met het instrumentale “Upturn”. The Hornets is een frisse, nieuwe garageband die in 2016 uit pure verveling werd opgericht door de broers Stefano en Alberto Francia (respectievelijk op zang/gitaar en zang/bas), Giovanni Artioli (zang/gitaar) en Andrea Rovituso (drums).
Zoals de namen van de bandleden al doen vermoeden, is het viertal afkomstig uit het zonnige Italië. Alles aan The Hornets doet echter vermoeden dat hun debuut in 1973 werd opgenomen in een groezelige club in New York of Detroit. Van de klassieke groepsnaam, het retro artwork, bandfoto’s vol skinny jeans en All Stars tot de muziek zelf wijst alles in de richting van seventies garagerock uit een Amerikaanse grootstad. Niets is dus minder waar, maar de heren kennen in elk geval de kneepjes van het vak en brengen op hun debuut klassieke rock en garagerock volgens de traditionele succesformules.
Heavier Than A Stone opent meteen met drie knappe singles. Met een strakke drum en een zelfzekere riff schiet “Don’t Talk About Love” uit de startblokken. Alberto Francia springt niet meteen in het oor als een meesterlijk zanger, maar zoals het hoort wordt zijn stem volgens de regels van het retrohandboek met veel echo bedekt. Tweede single en meezinger “Female Creed” leunt dicht aan bij de glamrock van Slade of Mud. Met het schreeuwerig refrein en een met drumroffels overladen brug weet je dat ze live potten kunnen breken op de zomerpodia. “Superman (Nietzsche)” trekt ten slotte alle registers open, met een snel ritme, veel gitaarsolo’s en licks en een heerlijk weinigzeggende tekst.
Ook de aansluitende albumnummers weten te overtuigen. “Get Out (… Baby get out)” combineert “Down Down” van Status Quo met de Rolling Stones ten tijde van It’s Only Rock ‘N’ roll. Bij die laatste spelen The Hornets op hun debuut wel vaker leentjebuur, de countryrock van “Fighting Man” spant de kroon met meerdere riffs van Keith Richards die heel subtiel in de mixer worden gegooid. Slim gepikt, want op die manier is het natuurlijk onmogelijk om een slecht nummer af te leveren.
Door de beperkte originaliteit en het gebrek aan variatie weet de band de aandacht echter niet over heel de lijn vast te houden. Zo zakt het niveau vanaf nummer vijf (de tweede kant op de LP) even wat in elkaar. Gelukkig redt het afsluitende en vrolijk rockende “Not So Easy” de meubelen, ook al doet de achtergrondzang wel wat aan Bon Jovi denken. Slecht wordt het verder gelukkig nooit, en bovendien klokken de meeste nummers netjes af op de grens van drie minuten. Met slechts negen nummers op de afspeellijst gaat het album dus niet echt vervelen.
De groep vernoemde zichzelf naar hoornaars, venijnige wespachtigen. Vanuit onze carrière in de jeugdvereniging herinneren wij ons dat een steek van een hoornaar volgens het SAS Survival Handboek aanvoelt alsof een brandende klinknagel in je lichaam gehamerd wordt. Zo’n dreiging straalt het Italiaans viertal zelf niet uit, en hun muziek steekt ook iets minder diep. Maar met Heavier Than A Stone heeft de band wel een aardig album op zak om een festivalpubliek aan het dansen te krijgen.
