AlbumsRecensies

Big Black Delta – 4 (★★★★): Synthbotviering

Jonathan Bates deed zijn intrede in de muziekindustrie met de het project Mellowdrone, een rockgroep die tussen 1999 en 2009 twee langspelers en een handvol ep’s op de wereld losliet. Zijn soloproject zal de meesten intussen echter bekender voorkomen. De conceptie van Big Black Delta vond plaats nadat Bates gefrustreerd raakte door de logistieke aspecten van het spelen in een band. Met wat hulp van Nine Inch Nails-bijdrager Alessandro Cortini had hij al snel een nieuw elektronisch geluid gevonden. Een versie van zijn debuutplaat verscheen al in 2011, maar twee jaar later kreeg Big Black Delta in herwerkte vorm een grootschalige uitgave. Sinds die plaat zijn wij alvast verkocht; we kunnen nog steeds niet genoeg krijgen van klassieker in wording “Capsize”.

Drie jaar later volgde een plaat die wel volledig bestond uit nieuw materiaal. Op Trágame Tierra werkte de Angeleno zijn inmiddels herkenbare geluid verder uit, wat resulteerde in onder andere de geweldige jarentachtigpastiche van “RCVR” (met Debbie Gibson) en de alternatieve clubbeats van “Overlord” (met Mellowdrone-bassiste Camila Grey). We konden eigenlijk alleen de langdradige ambient van de titelsong als zwakke schakel aanwijzen. Helaas volgde een jaar later een volledige plaat gewijd aan deze omweg. Om heel eerlijk te zijn hebben we whoRU812 maar één keer opgezet, en hoewel het vast degelijk zou dienstdoen als soundtrack voor een imaginaire film misten we de energie van Bates’ eerdere werk toch wel enorm.

Het heeft hem iets meer tijd gekost dan gewoonlijk, maar deze week ligt album nummer vier eindelijk in de rekken. Het kind heeft de eenvoudige naam gekregen en mag groots openen met het vooruitgeschoven “Lord Only Knows”. Een stoutmoedige elektrische gitaar—vaak de grote afwezige in eerder Big Black Delta-werk—geeft aan dat dit een andere plaat wordt. Naar het einde toe zorgt een heldere pianolijn voor de nodige epiek. “Vessel” komt ons al iets bekender voor, maar ook hier horen we enkele nieuwigheden, waaronder een lieflijk belletje en glitchy geluiden waarvan we niet zeker zijn of een gitaar of een computer ze heeft voortgebracht.

Na de dromerige ballade “Politics of Living” (en helaas ook na drie opeenvolgende fade-outs; hier had wel een imaginatiever einde kunnen komen) is het de beurt aan “Summoner”. Als single werd dat nummer al meteen tot een van onze favorieten gekatapulteerd, en in de context van klinkt het zowaar nog beter. Ruim vier minuten neemt Bates ons mee op een avontuurlijke tocht door zijn synthkoninkrijk, zonder ook maar één keer zijn stem te gebruiken. Het resultaat is tegelijk sinister en dansbaar en het smeekt om de repeatknop.

Een perfect album is 4 evenwel niet, en we kunnen een aantal nummers aanwijzen als minder essentieel. Met de rechtdoorzee riffs van “Heaven Here I Come” is niets mis, maar Bates’ ervaring met elektronica speelt hem hier parten; de compressor staat veel te hard, waardoor we het gevoel krijgen dat de gitaar met net iets te veel moeite in het arrangement geduwd is. Ook “Ballad of the Codependent” had niet per se gehoeven, al doet het zijn werk als smaakvol tussenstukje wel behoorlijk. Wel lijkt de sterkte van de individuele songs op dit album iets minder uit te maken. Waar Big Black Delta vrij lukraak bijeengeworpen klonk is van begin tot einde een cohesief verhaal, waar we ons nog vaak volledig naar zien luisteren.

Moeten we echter nog één individuele song aanwijzen, dan wordt dat ongetwijfeld “Sunday”, het kloppend hart van de plaat. Het nummer bestaat uit niet veel meer dan een piano en wat atmosferische synthgeluiden, maar het resultaat is bloedmooi. Anders dan de eerdere ambientexploraties van de man, die vaak iets te veel teerden op langgerekte synthdrones en nazinderende akkoorden, is “Sunday” elke seconde waard en raken we spontaan in een trance. We kijken er al naar uit om met deze parel in slaap te vallen, om vervolgens te kunnen dromen over boottochten op rustige zee en lange avonden onder de sterren, liefst van al met een geliefde waar je geen anderhalve meter afstand van moet houden.

Met 4 levert Jonathan Bates zijn beste muzikale geheel tot nu toe af. Hoewel een aantal nummers iets minder indruk maken, doen ze nooit al te veel af aan de luisterervaring. Zo blijkt heeft de albumtitel dan ook onze score voorspeld. Het is duidelijk dat Big Black Delta nog steeds voor innovatie staat, en als dat pareltjes als “Summoner” en “Sunday” blijft opleveren, dan luisteren we maar al te graag mee.

193 posts

About author
Articles
Related posts
Nieuwe singles

Nieuwe single Big Black Delta

Big Black Delta is een project van Jonathan Bates. Zijn sound leunt sterk op de jaren ’80, maar gelukkig niet alleen op…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.