AlbumsRecensies

Under The Reefs Orchestra – Under The Reefs Orchestra (★★★½): Expressieve en onvoorspelbare klasse

Een Belgisch instrumentaal powertrio; dat is een korte, maar perfecte beschrijving van Under The Reefs Orchestra dat zich tussen de grenzen van jazz en alternatieve rock bevindt. In de band wordt gitarist en componist Clément Nourry vergezeld door saxofonist Marti Melia en drummer Louis Evrard. Het drietal werd in 2017 geïnspireerd door de Franse kamermuziek van de negentiende eeuw en artiesten zoals Jim O’Rourke en Moondog en kwamen zo samen voor een eenmalig optreden op Les Nuits in datzelfde jaar. Na een fantastisch optreden konden ze met hun enthousiasme geen blijf meer en zo ontstond er een lang proces rond het maken van het debuutalbum dat vandaag eindelijk uitkomt. Versta ons zeker niet verkeerd, want het was het wachten absoluut waard.

Hun selftitled-album is een instrumentaal geheel dat zich overspant en genadeloos zweeft doorheen genres zoals jazz, psychedelica, artrock en zelfs postrock. Zelf beschrijft de band het als: ‘Een instrumentale speeltuin vol smeltende folk-invloeden, jazz uit de jaren vijftig en postromantische muziek’. Desalniettemin weet de Belgische band een samenhangende nuance te voorzien die bestaat uit persoonlijke interconnectie die we meteen horen vanaf het begin. Zo komen er verschillende elementen naar boven en weet het trio even los als strak te klinken.

Beginnen doet Under The Reefs Orchestra met het ruim zeven minuutdurende “Une île” waarin voornamelijk de gitaar het deuntje voor zijn rekening neemt. Het begint zacht met enkele dromende sounds die verzorgd worden door de saxofoon en die ons laat verdwalen op het avontuurlijk water waar we eerst nog op kunnen zonnen. Na een tijd komen we in een stroomversnelling terecht waar we opgeslokt worden door het steeds woeliger water; het gebeurt geheel onverwachts en neemt ons mee op een dolle rit. Ook de gitaar van Nourry verandert plots in een rampzalige catastrofe die ons wel weet te bevallen. Tegen het einde aan klaart het allemaal terug op en kunnen we even rusten, die minuut is er misschien iets te veel aan en maakt het intens nummer net dat tikkeltje minder spectaculair. “Le Marcheur” ligt in hetzelfde schuitje als “Une île” en kent dus ook dat traag opbouwend verhaal dat na een tijd volledig weet los te barsten.

Het album van Under The Reefs Orchestra weet iets magisch te scheppen waardoor de eenvoudige melodieën en de uitmuntende improvisaties heel expressief overkomen. Er wordt dan ook gebouwd aan de energie die we doorheen de hele plaat terug weten te vinden. Het beste voorbeeld van dat gevoel krijgen we te horen op het tijdloze “Sumo” waarop we de drie instrumenten prachtig te horen krijgen. We een krijgen een verenigde oplossing voorgeschoteld die wat wegheeft van de basic sound dat we vaak te horen krijgen op het laatste album van Arctic Monkeys; Tranquility Base Hotel & Casino. Ook het korte “Eldorado” komt als een veelzeggend nummer over dat voornamelijk zijn hypnotisch accent in de kijker zet. Daardoor ontstaat er iets fluweels waardoor er een waaier aan invoegingen opengaat en ons laat zien wat voor goede muzikanten het trio wel niet zijn.

Op “Hana” komen we in nog andere sferen dan we al hebben ervaren op dit album; eerder voelden we ons al varen op het water, maar nu krijgen we toch het gevoel dat we met een cocktail in de hand liggen te genieten op het strand van Hawaï. Het swingbaar nummer doet ons denken aan een rustige dag waarop we in de verte wat meisjes in rieten rokjes zien dansen. Voor de rest gebeurt er niet echt iets spannends, net zoals op het alternatieve postrock nummer “Tucuman”. Op het trage “Le Naufrage” lijkt er op het eerste zicht ook maar weinig spanning in te zitten en lijken de Belgen zich te verlagen naar het centrale instrumentale niveau dat we al beu zijn gehoord, maar niets is minder waar. Door de spectaculaire en verrassende effecten bouwt er zich een uitwaaierende toon op, waarmee Under The Reefs Orchestra hun debuutplaat tof weet af te sluiten.

Het debuutalbum van Under The Reefs Orchestra blaast ons omver en overtuigt wel degelijk dat onze Belgische instrumentale scene een nieuwe vertegenwoordiger kent. Neen, dat komt niet alleen door de prachtige albumcover die ze hebben gekozen! Het drietal weet een plaat uit te brengen die even onvoorspelbaar aanvoelt als een aflevering van Black Mirror, net daardoor wordt ook het expressieve gedeelte duidelijk naar voor geschoven. Al klinkt het soms wel iets te eentonig en dat zorgt er voor dat we het album nooit echt op repeat zullen blijven zetten. Under The Reefs Orchestra is bijvoorbeeld wel een perfecte plaat voor op een zondagnamiddag waar we even bij kunnen wegdromen. Het is het luisteren zeker waard en we zijn heel benieuwd naar wat de toekomst voor deze band nog gaat brengen.

Facebook / Instagram / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Norah Jones - Visions (★★★): Jazz in een souljasje

Met wereldwijd vijftig miljoen verkochte platen en negen Grammy Awards op haar schouw hoeft de Amerikaanse zangeres Norah Jones het al lang…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Porcelain id - Bibi:1 (★★★★): Geschenk voor de aandachtige luisteraar

Als je ons vraagt aan artiesten te denken die lastig in een hokje te plaatsen, innovatief en experimenteel zijn, zullen we al…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Bert Dockx Band - Ghosts (★★★★): Beklijvende geruststelling

Over de muzikale bijdrages van Bert Dockx kan je intussen een mooi spinnenweb leggen. De Belgische muzikant, schrijver en auteur heeft aandelen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.