AlbumsRecensies

Palaye Royale – The Bastards (★★★★½): Geen klootzakken, maar muzikale genieën

De fashion art-rockband Palaye Royale bracht, na lang teasen, eindelijk hun langverwachte derde album The Bastards uit. Tijdens hun zevenhonderd shows in de afgelopen jaren, optredens op festivals als Reading & Leeds en Pinkpop, hebben ze toch ergens de tijd gevonden om er iets bijzonders en indrukwekkend van te maken. Het meesterwerk van de Amerikaanse groep was dan ook iets waarop de hele wereld een beetje was op aan het wachten. Hun aanstekelijke en gruizige garagerock wordt op deze plaat vergezeld door fikse scheuten van Britpop, elektronica, heavy metal en zelfs wat indie, dat zorgt voor een verrassend, maar geweldig effect. Het mag jullie dan ook niet verbazen dat ze onlangs nog werden beschreven als ‘het liefdeskind van My Chemical Romance en The Rolling Stones’ en als ‘de belichaming van de nieuwe generatie rock en punk’.

Met hun nieuwste langspeler komen de drie broers op de proppen met een ingenieus aanbod dat hun verfraaide originaliteit en superieure creativiteit volledig uitstraalt. Zo creëren ze op hun beurt een donker, weelderig, boos, kwetsbaar, maar tegelijk ook warm gevoel. Dit komt waarschijnlijk door de donkerdere thema’s die centraal staan en die verwijzen naar de echte belangrijke dingen, variërend van de geestelijke gezondheid tot het Amerikaans geweergeweld, thema’s die dezer dagen dus heel actueel zijn. Niet enkel op hun lyrische aanpak is Palaye Royale er extreem hard op vooruit gegaan, ook op muzikaal vlak weet de band ons meer te verrassen dan op hun vorige werk.

In de vorige twee alinea’s werd het al duidelijk dat we de band niet kunnen beschrijven met één genre. Ook de ingrediënten van het openingsnummer “Little Bastards” werden van overal en nergens gehaald, daardoor ontstaat er een heerlijk recept. We lezen voor: ‘Gooi wat rock, grunge, punk en emo van de nillies bij elkaar, voeg er eetlepels kwetsbaarheid, passie en agressie aan toe en zet het in de blender. Alvorens je het op 2000 graden bakt, voorzie je het van glansrijke rock ‘n’ roll-laag met een stevige, afsluitende solo.’. Het is een perfecte omschrijving van de aanstekelijke single die duidelijk laat zien wat de luisteraar de komende veertien tracks nog mag verwachten. Het is een briljant nummer om The Bastards mee te beginnen, het eindigt dan ook heerlijk manisch en abrupt. Zo vloeit het beeldig over in het prestigieuze “Massacre, The New American Dream”.

Dat woedegevoelig protestlied richt zich volledig op de Amerikaanse wapenwetten. Op deze zwaardere track gaat Palaye Royale voor het eerst heel hard in op een politiek thema. Zo horen we dat de broers weinig vertrouwen hebben in de regering van de Verenigde Staten omdat het wapengeweld en moord meer en meer ziet als het nieuwe normaal. De dreunende drums, de doordringende zang en de sterke gitaar die magistraal wordt omringt door een complete baslijn stichten een extra gevoel bij ons op. Ook “Lonely” bevat een eerlijke en hartverscheurende tekst, maar dat klinkt dan weer helemaal anders. Het leuk indierocknummer bevat een perfecte weerspiegeling van de moeilijke en diep persoonlijke onderwerpen die frontzanger Remington Leith uit zijn leven haalde. Zo gaat het vooral over het geestelijke en lichamelijke misbruik die hij als kind heeft meegemaakt. Ook al laat de band zich van hun catchieste kant horen, de oprechte emoties van Leith zijn uitstekend op te merken. Hopelijk duurt eerlijk zijn nu ook het langst.

The Bastards bevat ook enkele nummers die een extra filmische flair vertonen. Zo hebben we “Tonight Is The Night I Die”; een geweldige rockschijf die wel eens in een Bondfilm tevoorschijn kan komen. Het episch, somber lied geeft een blik in het donker die wordt versterkt door het engelenkoor en de gesproken woorden die hier en daar te horen zijn. Ook na het beluisteren van “Doom (Empty)”, een spookachtige nummer dat perfect in de wereld van Tim Burton zou passen, en “Hang On To Yourself” krijgen we datzelfde gevoel. Al zouden we die laatst opgesomde titel eerder voorstellen als een luchtige soundtrack van een videogame zoals FIFA. Het bestaat dan ook uit heel wat invloeden die terecht komen in die maatschappij. Zo vinden we een hoge zangstem, wat vegende geluiden en de aantrekkingskracht van een mainstreamband terug. Door de multidimensionale kenmerken die de Amerikanen in hun muziek weten vast te leggen, ontstaat er door de vorige nummers een geweldig hymnisch album.

Over de hele plaat vinden we ook een constante terug die ons zeker en vast weet te smaken; de krachtige en keelachtige stem van Remington Leith lijkt te wankelen in nieuwe gebieden van techniek waardoor elk nummer zijn eigen bijzondere karakter weet te vormen. Het hoogtepunt van die vocale bekwaamheid kunnen we het best waarnemen op het duistere “Anxiety”. Het voelt aan als een pijnlijke duim die net tussen de deur heeft gezeten. Dit komt vooral doordat de intro en het refrein subtiel weet in te dreunen, terwijl de strofes steeds terugvallen. De angstige sound wordt dan ook geproducet door de vervormde stemtoon waarmee Leith tegen ons schreeuwt, net alsof hij door een megafoon ligt te roepen. Ook op het volmaakte “Nightmares” krijgen we de frontman goed te horen, hier wordt hij bijgestaan door enkele massief vervormde gitaren die ons wat doen denken aan Royal Blood. De band bouwt zo dan ook een dapperheid op die we zeker kunnen smaken.

Tegen het einde van het album zet Palaye Royale hun adrenaline gevulde rock ‘n’ roll circus nog één keer op poten. Dat doen ze met het aanstekelijke “Black Sheep”. Een onweerstaanbare beat en een refrein die ons uitdaagt om het helemaal mee te brullen, zijn genoeg om de single bij het lijstje ‘favorieten’ te zetten. Zeker live zou het een nummer zijn die het kot in brand kan doen steken. Met de volgende twee tracks pakt de band het iets rustiger aan. Zo krijgen we bijvoorbeeld het ontroerende “Stay” dat in perfecte harmonie wordt gebracht. Het ontploft misschien niet meteen, maar dat hoeft ook voor deze keer eens niet. Het is een leuke verfrissing die aantoont dat de broers ook deze stijl aankunnen. Ook op het voorlaatste nummer “Redeemer” merken we op dat de band zich telkens weer weet uit te breiden terwijl ze hun kenmerkend randje wel behouden. Zo komt de escalerende drama die door instrumenten zoals een viool en een piano wordt gemaakt, extra goed aan bij de luisteraars en geeft zo de plaat een extra finishing touch.

Palaye Royale laat met dit album nog maar eens zien dat we ze beter in de gaten moeten houden. Zo bewijzen ze dat de band in de laatste jaar hun schrijf- en muzikale handigheid extreem hard heeft uitgebreid. Het is gewoon een pareltje dat ons voor een dikke 35 minuten meeneemt naar een dik feestje. The Bastards pronkt dan ook met een absurd groot en gevarieerd aanbod aan verschillende genres, er staat dus zeker voor ieder wat wils op. De Amerikanen hebben met hun zorgvuldig samengesteld langspeler laten zien dat ze gegroeid zijn in dit nieuw tijdperk en het is dan ook logisch dat we het album een beetje in de lucht prijzen. Het verdient het gewoon om luid, vaak en nog jaren te worden gespeeld.

Facebook / Instagram / Website

Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.P

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Rock Werchter maakt affiche compleet met 22 nieuwe namen!

Al bekomen van de dertien nieuwe namen die Pukkelpop vanochtend op je los liet? Goed, want er volgt nóg meer festivalnieuws! Dat…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Palaye Royale - "umakemenotwannadie"

Het lijkt wel nooit te stoppen voor de Amerikaanse rockband Palaye Royale. In december van vorig jaar brachten de drie broers nog…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Palaye Royale - "Dead To Me"

Terwijl de meeste bands en artiesten het jaar figuurlijk reeds hebben afgesloten, heeft Palaye Royale nog een laatste grote cadeau voor hun…

1 Comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.