Op negentienjarige leeftijd doet Arlo Parks momenteel iets wat maar weinig leeftijdsgenoten voor elkaar krijgen. De Londense heeft er al een mooi jaar opzitten, want in januari zat ze in de shortlist van de toonaangevende BBC’s Sound Of 2020-lijst. Niet slecht voor een artiest die nog maar twee ep’s uitgebracht heeft en nog geen enkele headlineshow gegeven had op dat moment. Ondertussen is dat laatste verleden tijd, want Parks is momenteel bezig aan haar eerste tour, waarmee ze gisteren dus ook halt hield in een uitverkochte Witloofbar.
Geloof het of niet, maar gisterenavond speelde Arlo nog maar tweede headlineshow ooit. Gelukkig stond ze er niet alleen voor, want een driekoppige band vervoegde haar op het knusse podium in de kelder van de Botanique. Door een geluidsprobleem begon de show twintig minuten later en moest de band onder geroezemoes beginnen aan de intro, die naadloos overging in “Paperbacks”. Van zodra Arlo Parks op podium stond, werd het stil in de zaal en werd er roerloos geluisterd naar het opkomend talent. Backing vocals had ze niet en zo viel al snel op dat er gretig met effecten werd gespeeld om de vocals wat aan te dikken. Geheel overbodig als je het ons vraagt, want Arlo’s stem zou ook zonder prima overeind blijven.
Parks haalt haar invloeden uit verhalen uit haar leven en dat van haar vrienden. Zo is het onuitgebrachte “Black Dog” een nummer dat ze schreef ter nagedachtenis van een overleden vriendin. Uiteraard bracht dit de nodige emotionaliteit met zich mee en bleven we niet onberoerd. Eerder in de set liet ze dan vallen dat ze voor “Punk Rock Eyes”, een ander nummer dat nog moet verschijnen, geïnspireerd werd door Janis Joplin en The Sex Pistols. Jammer genoeg overheerste de backing track er net iets te veel en kwam het zo niet helemaal uit de verf. Spijtig, want we zien veel in de track en vermoeden dat we helemaal in de ban zullen zijn van de studioversie.
De geluidsproblemen die de show al met vertraging van start lieten gaan, gooiden in het midden van de set nog eens roet in het eten. “Romantic Garbage” liep al snel mis, waardoor Parks besloot het nummer stil te leggen en een voor en over Brussel geschreven gedicht voor te lezen, terwijl de problemen werden verholpen. Het gedicht maakte nog maar eens duidelijk hoe mooi ze met woorden kan spelen en werd dan ook op groot applaus onthaald. Eenmaal de technische problemen van de baan waren, hervatte Arlo “Romantic Garbage” nog eens. Ondanks dat de instrumenten iets te veel de bovenhand namen, was dit een zeer goede live-uitvoering.
It’s 3am and I’m craving waffles – just one or two crystals of sugar, of peace. We’re burning through Brussels and my eyelids drop easy – nothing is ugly, my world is a gorgeously soft sea foam green, stomach stuffed with chicken gyoza from Kokuban, thinking of the dreams that came true when I blinked, of Rene Magritte and the Jacques Brel my grandmother used to cook to: I’m wondering if anyone really can be in love with the way words settle like, too much chocolate, under the tongue of a kid like me. I woke up feeling like an alien, legs sore, eyes full. Now the muscles in my back slip loose and I feel my heart shift to hints of lavender and longing and moules frites. Someone laughs out of the window. The day feels wide open – like there are things yet to happen, split second before a kiss, page fresh and white – I don’t feel like that often so I find myself grinning until my teeth sting. Thank you Brussels – for making me remember the things to come – for the coffee and the rain and the plants.
Dat dit de tweede show van de tour was, merkte je bij Arlo en haar band hier en daar nog aan wat kleine timingfouten en de zoekende blikken naar elkaar, maar toch voelde je ook dat er een organische dynamiek voor je tot stand gekomen was, waarbij ieder zijn ruimte kreeg om eens zot te doen. “Eugene” en “Super Sad Generation” eindigden in interessante orgelpunten, waarbij je het gevoel had dat je getuige was van een geslaagde jamsessie. Dankzij de band kreeg elk nummer ook wat meer body en zo vielen de riffjes in “george” of de reggae-invloeden van “Cola” live des te meer op.
Er zaten wat schoonheidsfoutjes in Arlo Parks’ tweede Belgische show, maar eens die van de baan zijn, zien we haar als een van de muzikale boegbeelden van generatie Z. Vooral in nummers als “Angel’s Song”, dat ze akoestisch bracht, kwam haar hele potentieel naar voor en zagen we een hedendaagse popartieste aan het werk die haar ziel in haar muziek giet. Arlo Parks was op momenten nog zoekende, en op andere momenten genoot ze met volle overgave van de show. Volgende zomer staat ze wellicht op een Belgisch festival en in ons interview met Arlo, dat weldra online komt, vertelde ze ons dat haar debuutalbum tegen het einde van het jaar verwacht kan worden. Wordt dus ongetwijfeld vervolgd!
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Intro
Paperbacks
Cola
george
Punk Rock Eyes (onuitgebracht)
Poem
Romantic Garbage
Black Dog (onuitgebracht)
Angel’s Song
Eugene
Second Guessing
Super Sad Generation
Sophie