© CPU – Jan Van Hecke
Het is inmiddels een kleine maand geleden dat Britse wonderknaap Mura Masa zijn langverwachte tweede plaat R.Y.C. uitbracht. In 2016 werd Alex Crossan razend populair dankzij radiohits “Love$ick” en natuurlijk “Firefly”. Met zijn nieuw album ging de Brit echter nieuwe muzikale wegen op en dat vertaalt zich vanzelfsprekend ook in zijn nieuwe liveshow. De hype rond het nieuwe album was echter minder dan verwacht, waardoor de show uiteindelijk van de Lotto Arena naar de Ancienne Belgique werd verplaatst. In de Brusselse rocktempel ging Mura Masa op zoek naar een balans tussen het ruigere nieuwe werk en het dansbare oude werk.
Martha Da’ro hebben we het afgelopen jaar al vrij vaak aan het werk gezien. Met een kakelverse ep onder de arm mocht ze een volgelopen AB in vervoering brengen met haar warme soulstem, maar dat lukte haar niet helemaal. Aan haar bindteksten kan bijvoorbeeld nog gewerkt worden, maar het publiek liet zich gisteren van zijn minder aandachtige kant zien. Het gebabbel dreigde soms zelfs de bovenhand te nemen en dat was voor ons wel een storende factor. Martha toonde desondanks haar temperament en liet dat ook horen op “Ayuwe”. Afsluiten deed ze met het subliem gebrachte “Fool”.
De Lotto Arena bleek een maat te groot te zijn voor Mura Masa, maar een AB uitverkopen lukte hem op de valreep uiteindelijk wel. Het nieuwe album is dan ook een redelijk drastische stijlbreuk en dat merkte je ook meteen in het begin van het optreden. “Raw Youth Collage” is een ruw, door garagerock geïnspireerd nummer, dat als opener echter niet echt geschikt was. De keuze voor een minder toegankelijk begin was respectabel, maar pakte niet uit. Het was zoeken naar de aandacht van het publiek, al verbeterde dat wel bij “I Don’t Think I Could Do This Again”. De band toonde al gauw een meerwaarde te zijn en gaf het geheel een ruw bolster. Ook oude nummers zoals “Nuggets” en “1 Night” werden trouwens in een vernieuwd bandjasje gestoken. Extra pit kregen de hitjes hierdoor wel, maar de originele versies waren iets dansbaarder.
De voorste rijen bestonden grotendeels uit jonge tienermeisjes, maar die waren nog niet helemaal vertrouwd met het nieuwe werk. Het tropische en bij momenten zelfs funky “Complicated” bracht hen soelaas en kreeg de zaal aardig mee. We gingen vervolgens van funky naar punky. “No Hope Generation”, waarin Mura Masa zelf de microfoon in handen nam, mag zich toch wel een bescheiden anthem noemen. Een verrassend hoogtepunt werd dan weer “vicarious living anthem”, een eerder onderbelichte track van het nieuwe album. De band bracht het strak, en met de bijbehorende visuals en lichtshow waren we echt wel onder de indruk. De slaapkamerproducer werd de aanvoerder van een noisy band!
Al een aantal jaren maakt energiebundel Fliss deel uit van de liveshows van Mura Masa en dat doet ze meer dan behoorlijk. Met een loepzuivere stem, enthousiasme en de dansmoves heeft ze alles in huis om het optreden naar een hoger niveau te tillen, en dat deed ze ook. Tijdens “Deal Wiv It” zocht ze nog naar interactie met het publiek, terwijl ze in “Teenage Headache Dreams” haar vocale capaciteiten aardig in de kijker wist te zetten. Het contrast met de schuchtere Alex Crossan is groot en dat zorgde hier en daar voor onwennige momenten (“Today”).
Ongeveer halfweg besloot Mura Mura nog eens een aantal oudere nummers te spelen. “Lotus Eater” werd enthousiast onthaald en kreeg de zaal met zijn compromisloze hardheid eindelijk echt los. Vervolgens zagen we de zaal uit zijn voegen barsten tijdens de bassen van “Hell”, waarmee de AB even een Londense undergroundclub werd, inclusief flitsende lichten en beelden. Het vrijdagfeestje kon hiermee ingezet worden, al moesten we tussendoor eerst nog het teleurstellende “Live Like We’re Dancing” doorstaan.
Het was ondertussen iets na tien toen “What If I Go?” voor heel wat dopamine mocht zorgen. De smartphones gingen de lucht in en er werd vanzelfsprekend uitbundig meegezongen. Met “Teenage Headache Dreams” werd net voor de bisronde een laatste nummer van R.Y.C. gespeeld, en hoe! Na een geleidelijke opbouw ging de band nog eens voor de volle honderd procent en creëerden ze een bombastisch einde. De encore werd afgetrapt met het slome en eerder saaie “Blu”, een nummer dat eigenlijk ook niet echt in de setlist paste. Het haalde de vaart uit het optreden en zorgde voor veel gebabbel in de zaal. Dat stopte bij het inzetten van de eerste noten van “Love$ick” gelukkig, zodat er weer duchtig voort gedanst kon worden. De euforie bereikte zijn toppunt, waarna nog het onvermijdelijke “Firefly” volgde als slotpunt.
Mura Masa liet gisteren twee kanten van zichzelf zien en maakte geregeld de switch tussen de slaapkamer en de garage. Dat laatste was voor het publiek nog wat wennen en zorgde ervoor dat niet iedereen even snel mee was. De groepsleden achter Alex Crossan bleken, ondanks het feit dat het nog maar hun derde gemeenschappelijk optreden was, goed op elkaar ingespeeld en gaven Mura Masa de kan om ook live nieuwe wegen in te slaan. Het verwachte feestje met de hits kregen we pas op het einde, maar ook ervoor kon de Brit samen met zijn band en twee zangeressen boeien.
Setlist:
Raw Youth Collage
I Don’t Think I Can Do This Again
Nuggets
1 Night
Complicated
No Hope Generation
vicarious living anthem
Doorman
Deal Wiv It
In My Mind
Lotus Eater
Hell
Night Swimmers (nummer van Foals, Mura Masa edit)
Today
Live Like We’re Dancing
What If I Go?
Teenage Headache Dreams
Blu
Love$ick
Firefly
