InterviewsUitgelicht

Interview Black Pumas: ‘Vooral geen typische soulnabootsing’

Het muzikale ensemble Black Pumas, bestaande uit de Grammy-winnende producer Adrian Quesada en de opmerkelijke vocalist en songwriter Eric Burton, ontmoetten elkaar twee jaar geleden via een gemeenschappelijke vriend. Een klein jaar later brachten ze hun debuutalbum uit, toerden ze door de Verenigde Staten, en met komende shows in Europa ziet het er niet naar uit dat ze snel zullen terugkeren naar Austin. Voorafgaand aan hun uitverkochte show in de AB club van november, gingen we met hen in gesprek over complementariteit, soul en gekke muzikale vergelijkingen.

Eric en Adrian, twee namen die de geschiedenis ingaan als Black Pumas. Vertel eens hoe jullie zijn gekomen op de bandnaam?

Eric: Ik weet nog dat we even het idee hadden om onze band naar een baseballteam te vernoemen, de Mighty Royals moet het geweest zijn. Uiteindelijk roteerden we rond verschillende katachtige namen, omdat Adrian Mexicaanse roots heeft en we dat op de een of andere manier wilden verwerken in de uiteindelijke bandnaam.

Adrian: Ik wou graag iets Mexicaans in onze naam brengen en verdiepte me sterk in de wetenschappelijke informatie over katachtigen, en meer specifiek over Mexicaanse jaguars. Katachtigen dragen iets mysterieus in zich en dat vond ik wel passen bij onze muziek. We stuurden toen heel wat namen heen en weer naar elkaar, maar toen de naam Black Pumas viel, waren we het unaniem eens. Een zwarte poema bestaat namelijk niet, wat het mysterieuze aspect kracht bijzet.

Dankzij een gemeenschappelijke vriend in Austin (Texas) werden jullie met elkaar in contact gebracht en ontstond de, laten we eerlijk zijn, perfecte match. Op welke manier complementeren jullie elkaar op muzikaal vlak?

Eric: Muzikaal komt Adrian uit een muzikale stroming gelinkt aan soul en jazz, wat hij zelf ook voornamelijk speelde toen hij jonger was. Hoewel ikzelf ben opgegroeid in een familie die naar ‘oude’ soul luisterde, ben ik om de een of andere reden folk beginnen schrijven, spelen en zingen. Toen Adrian een stem zocht voor het huidige project, zocht hij vooral geen typische soulnabootsing. Adrian wou niet vasthouden aan één muzikaal genre. Ik denk dat hij daarom werd aangetrokken door de folkachtige manier waarop ik akoestische gitaar speel en de ruwheid van mijn stem.

Adrian: Zoals Eric al benadrukte, wilden we het vermijden om een typische retro soul band te worden, hoewel we allebei enorme fan zijn van alles wat retro is en ademt, dat merk je ook in hoe we ons kleden. Ik was zo aangetrokken door Erics stem omdat ik het niet kon onderbrengen in één specifiek genre, hoewel het wel als een paal boven water stond dat er enorm veel gevoel in zijn stem zat. Zijn stem is enorm soulful.

En op persoonlijk vlak?

Adrian: Meer dan Eric heb ik de neiging om wat beredeneerder te werk te gaan, terwijl hij veel spontaner en in het moment kan werken. Hij durft er echt gewoon voor te gaan en dat merk je ook in zijn algemene manier van zijn.

Eric: Ik kijk net erg op naar hoe intelligent jij te werk gaat. De muziek die je maakt en brengt is altijd tot in de puntjes uitgewerkt, er is over alles nagedacht. Je mist als producer niks en weet alle verschillende aspecten die ertoe doen ook feilloos te combineren. Wat Adrian zegt, dat ik gewoon in het moment probeer te leven en werken, klopt ook wel. Ik probeer alles vanuit een creatief perspectief te bekijken en wordt door van alles geïnspireerd. Ik zou nu bijvoorbeeld een liedje kunnen schrijven over deze conversatie en over hoe jouw hemd perfect bij deze zetel past (lacht).

Die complementariteit zorgt voor een mooi resultaat. Jullie debuutalbum werd lovend ontvangen. Hoe gingen jullie te werk met het schrijven en opnemen van het album?  

Adrian: We hadden allebei wat nummers klaarliggen die we afzonderlijk van elkaar hadden geschreven. Erics nummers, waaronder “Colors”, werkten we samen in de studio af. De nummers die ik had geschreven misten nog songteksten en een vocalist, maar hadden elk wel een heel duidelijke mood en sfeer waarrond Eric uiteindelijk kon verder werken.

Eric: Eén maand voordat we begonnen met de opnames in de studio heb ik een paar instrumentals te horen gekregen. Door de duidelijke sfeer die Adrian in zijn muziek creëert, liet ik de muziek op bijna spirituele wijze tot mij komen. Ik sloot mijn ogen en probeerde de bijpassende songteksten te visualiseren. Door de wijze waarop Adrian componeert, schreven de teksten zichzelf en konden we het album heel snel afwerken. Na de eerste dag in de studio waren “Fire” en “Black Moon Rising” afgewerkt en opgenomen.

Het overgrote deel van de songteksten, maar ook de instrumentals van nummers als “Black Moon Rising” en “OCT 33” hebben iets mysterieus en beklijvend. De hele sfeer rond ‘OCT 33’ heeft iets enorm ontroerends, maar waarover gaat het eigenlijk?

Eric: Toen ik dat nummer schreef, ging ik net uit elkaar met mijn toenmalige partner. Als gevolg daarvan heb ik geleerd aan schaduwwerk te doen. Dat is een manier om de verdrongen delen en zwakheden in jezelf naar boven te halen en te accepteren. Door deze confrontatie met mezelf aan te gaan, leerde ik mezelf graag zien. De naam van het nummer is afgeleid van mijn geboortedatum, 7 oktober, en de 33 weerspiegelt dan het verdrongen en gefragmenteerde deel van mezelf dat ik probeerde te herintegreren. Je zou kunnen zeggen dat het een liefdesbrief is van mezelf naar mezelf. Ik herinner me dat ik geïnspireerd werd door “Diamond In The Back” van Curtis Mayfield.

Iedereen die over jullie schrijft, probeert jullie op wellicht wat krampachtige wijze te vergelijken met andere artiesten. Werd er al eens een vergelijking gemaakt waarvan jullie vreemd opkeken?

Adrian: Ik denk dat ik iemand al heb horen zeggen dat we muzikaal iets weghebben van Michael Kiwanuka, daar kan ik nog inkomen. Wat ik me wel herinner is dat vorig jaar de ronde deed dat wij onszelf hadden omschreven als ‘James Brown meets Wu-Tang Clan’. Dat zie ik zelf niet echt, hoewel we beiden muzikaal enorm appreciëren.

Eric: Ik herinner me dat de Guardian iets had geschreven in de trend van ‘if Sam Cooke did an album with Neil Young’, dat vond ik persoonlijk een redelijk abstracte vergelijking. Wat wel helemaal klopt, is dat we een voorliefde hebben voor deze artiesten. Daardoor kan het natuurlijk dat je hen subtiel terugvindt in onze muziek. Maar geef toe, om Neil Young in onze muziek te horen, moet je wel heel erg je best doen (lacht). Anderzijds is het wel heel mooi dat onze luisteraars ons vergelijken met dergelijke grote artiesten. Om de een of andere reden herinnert onze muziek hen toch aan hun favoriete artiesten.

Kunnen jullie jezelf vinden in de omschrijving van psychedelische soul die momenteel circuleert?

Adrian: Ja, ik ben zelf met die omschrijving begonnen, omdat het naar mijn gevoel wel klopte. Het psychedelische deel slaat vooral op het wat abstractere en atypische aspect van onze muziek. Ik vind het bijvoorbeeld leuk om met reverb te werken, waardoor een psychedelisch kantje wordt gecreëerd. Met de soul doelen we niet noodzakelijk op het genre, maar vooral op het feit dat onze muziek vanuit het diepste van onszelf komt, ‘soulful’ is en daardoor ook eerlijk is.

Eric: Inderdaad, ik denk dat de manier waarop we onze muziek brengen ook niet pretendeert dat soul een rechtlijnig bestaan kende doorheen de jaren. De komst van hiphop heeft soulmuziek mede vormgegeven, en dat proberen we te erkennen en een plaats te geven in onze muziek. Wijzelf zijn trouwens grote hiphopfans. Voordat we een concert geven, spelen we vaak wat hiphop af om gezamenlijk in de mood te komen.

Adrian: Ja, en voornamelijk hiphop die soulmuziek op duidelijke wijze heeft gesampled, maar er toch in slaagt een echt hiphopnummer te blijven.

Kunnen we in vervolgwerk invloeden uit de hiphop-muziek verwachten?

Eric: Momenteel lijkt het er wel op dat we meer naar de hiphop toe gaan werken, hoewel we dat zo vroeg in het proces natuurlijk nog niet kunnen verzekeren. Wat we wel al kunnen meegeven, is dat we momenteel sterk bezig zijn met het neerschrijven van nieuwe ideeën, waardoor we ons ook laten inspireren door onze favoriete artiesten. Ons productiehuis heeft ons ook de opdracht gegeven om een lijst te maken van onze tien favoriete albums van de laatste tien jaren. We nemen ook constant losse ideeën op op onze telefoons, etc.

Adrian: Inderdaad, we zijn volop bezig met ons nieuwe project. Onze toermanager vertelde ons onlangs nog dat hij nog nooit een band heeft gekend die tijdens het toeren zo veel schrijft en creëert. De meeste artiesten komen terug van een lange toer en verplichten zichzelf bij terugkomst om te schrijven, terwijl wij het liever nu doen. We zijn momenteel dag in dag uit samen, dus het is het ideale moment om aan nieuwe muziek te werken.

Jullie spelen zo meteen in een uitverkochte AB club en de toer is nog lang niet voorbij. Hoe ervaren jullie deze enorme doorbraak?

Eric: Ik kan van muziek mijn leven maken en dat maakt me enorm gelukkig. We amuseren ons heel erg en we gaan dit blijven doen tot het niet leuk meer is. Dat hebben Adrian en ik elkaar beloofd. Als het ooit niet goed meer voelt, stoppen we ermee. Onlangs waren we in de luchthaven van Parijs en kreeg ik plots een overweldigend gevoel. Ik kon het niet goed geloven dat dit allemaal echt aan het gebeuren was. Het is soms surrealistisch dat we deze kans krijgen. Voor Adrian is het allemaal wat minder nieuw, dus soms probeer ik mijn enthousiasme en ongeloof wat te temperen (lacht).

Adrian: Het toeren en concerten geven is inderdaad niet nieuw voor mij, maar de mate waarin het nu aan het gebeuren is zeker wel. Je krijgt een overweldigend gevoel wanneer mensen in verschillende landen je nummers meezingen, hoewel er soms een taaldrempel is en ze misschien niet alles begrijpen.

Muziek werkt verbindend. Enorm hard bedankt voor het fijne gesprek. 

Related posts
InstagramLiveRecensies

Black Pumas @ Vorst Nationaal: Soul voor het grote publiek

Vijf jaar na het uitbrengen van zijn debuutplaat, mocht Black Pumas zich al opmaken voor een concert in Vorst Nationaal. De band…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Norah Jones - Visions (★★★): Jazz in een souljasje

Met wereldwijd vijftig miljoen verkochte platen en negen Grammy Awards op haar schouw hoeft de Amerikaanse zangeres Norah Jones het al lang…
InstagramLiveRecensies

Jack Vamp & The Castle of Creep @ Ancienne Belgique (AB Club): Zwoel, funk en indierock

Velen onder ons leerden Jack Vamp & The Castle of Creep kennen toen de band rond Arthur Boussiron vorig jaar De Nieuwe…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.