Arno @ Ancienne Belgique (AB): De kunst van de mentale erectie

Wie voor zijn spreekbeurt over Belgische muziekgeschiedenis op zoek moet gaan naar bekende Brusselaars zal misschien bij Toots Thielemans, Raymond van het Groenwoud of Stromae uitkomen, maar in se komt die denkoefening altijd opnieuw bij Arno terecht. Het enfant terrible van de Belgische rockmuziek vierde vorig jaar nog zijn zeventigste verjaardag, maar dat getal deerde hem niet om in datzelfde jaar Santeboutique uit te brengen. Een vintage Arno plaat, die op geen enkel moment tekenen van sleet vertoont. En daarmee bewijst Arno dat hij na een halve eeuw nog altijd in bloei staat. Het beloofde dan ook een prachtig schouwspel te worden, met een uitverkochte zaal die stond te popelen in zijn eigen speeltuin, die beter gekend is onder de naam Ancienne Belgique.

De eer om de avond op gang te trappen was deze keer weggelegd voor Arno’s jarenlange partner in crime Paul Couter. Als gitarist van Freckleface, Tjens Couter en later TC Matic verslond de man samen met Arno honderden zalen en podia, waarna hun muzikale wegen begin jaren tachtig scheidden. Ondanks de muzikale breuk hield Couter nooit op met muziek maken en dat bracht hem in 2020 dus in de Ancienne Belgique. Couter straalt van meet af aan rust uit en lijkt zich niet te veel aan te trekken van de omvang van een halfvolle Ancienne Belgique. De avondwandeling heeft echter weinig om het lijf, want de bluesy gitaar en vettige stem gaan na drie nummers toch wat vervelen. Alsof we het allemaal al eens hadden gehoord. En ondanks de ogenschijnlijke kalmte klonk Couter te rommelig en te veel op de achtergrond. We zagen een doorwinterde muzikant, die te lang in die koude is blijven zitten. Een plaats waar Couter sowieso wel zou kunnen ontdooien, is de plaatselijke bruine kroeg, maar daar hadden we vanavond niet echt de tijd meer voor.

Maar goed, de echte verwachtingen lagen natuurlijk niet bij Couter, maar bij zijn streekgenoot Arno en die begon snedig alsof hij een jong veulen was. Fans van scheurende gitaren en een doorleefdheid om ‘u’ tegen te zeggen, waren vanaf minuut één bij het juiste adres, want “They Are Coming”, “Chic Est Pas Cher”, Il Est Tombé Du Ciel” en “Santeboutique” deden een oud rockershart openbloeien en daarvoor bedankte het publiek gretig in de vorm van applaus.

Wie Arno een beetje kent weet natuurlijk dat zijn geboortestad niet Brussel, maar Oostende is. En dat vertaalde zich in een pracht van een nummer dat tot “Oostende Bonsoir” werd gedoopt. De innemende persoonlijkheid van de protagonist voelde zich daarbij niet te beroerd om zich gewillig op een stoel te begeven, zodat enkel het lied nog de kans kreeg om te stralen. Een geslaagde tactiek die het trouwens ook goed deed bij het beklijvende “Court-circuit Dans Mon Esprit”.

Toen we Arno vorige maand zagen tijdens de Back to Back concerten van De Warmste Week werd al snel duidelijk dat de man niet enkel op veilig speelt door er enkel zijn resem hits door te jagen. Nee, Arno laat ook zijn meest recente plaat Santeboutique gelden op het podium en daar zal de doorsnee toeschouwer misschien niet op gerekend hebben. Los daarvan staan recente nummers als “Tjip Tjip C’est Fini”, “Lady Alcohol” en “Les Saucisses De Maurice” allesbehalve verkeerd tijdens de set. Met die laatste titel kreeg de zaal trouwens een kijkje in het bizarre en dikwijls absurde paar hersenen dat Arno rijk is. Navertellen is moeilijk, want net als een goeie mop ben je achteraf te snel vergeten waarover het ging. Van twee dingen waren we vrij zeker en dat is dat Arno’s mentale erectie alweer van de partij was en dat Arno’s charisma een verbluffend grote vorm heeft aangenomen.

Datzelfde charisma riep na enige tijd toch wat vragen op. Want hoe krijgt hij het in hemelsnaam voor elkaar om bij één enkel woord de zaal voor zich te winnen? Alsof de lach op voorhand was besteld. Los van die ontegensprekelijke kracht begon dit ons toch wat op de heupen te werken. Zeker al omdat de drive door de soms wat lange pauzes uit de show werd gehaald. De kwaliteit van de nummers ging er desondanks nooit op achteruit en dat was misschien wel het belangrijkste.

Wat we Arno dan weer wel moeten nageven, is dat hij met zowel zijn oud als zijn nieuw werk nog steeds vernieuwend klinkt en dat is zeker niet elke zeventigplusser geschonken. Voor nummers als “The Parrot Brigade”, “Putain Putain” of “Oh La La La” uit de TC Matic-tijd zouden jonge rockbands tot op vandaag nog tekenen en dat werd dan nog eens gebracht met een vlijmscherpe snedigheid, waar een statisch publiek meermaals zijn beleefde hoed voor af deed.

De absolute hoogtepunten waren natuurlijk het beeldschone “Les Yeux De Ma Mère” en het opzwepende erfgoed die “Oh La La La”, “Vive Ma Liberté” en “Putain Putain” zijn. Een mooi rijtje aan nummers die de emotionele rollercoaster schetsen waarvan Arno ons nog steeds kan overtuigen om in te stappen. Los van al dit gedoe, bleek de Ancienne Belgique weer eens de speeltuin te zijn van de grootste rockende opa die ons land rijk is en dat straffe tafereel aanschouwen roept grote dankbaarheid op. Het kunstje dat hij en zijn straffe band donderdag uit hun mouwen wist te schudden, zal hij de komende dagen ongetwijfeld met weinig moeite over doen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

They Are Coming
Chic Est Pas Cher
Il Est Tombé Du Ciel
Santeboutique
Oostende Bonsoir
Whoop That Thing
Il Est Tombé Du Ciel
Tjip Tjip C’est Fini
The Parrot Brigade
Naturel
Lady Alcohol
Court-circuit Dans Mon Esprit
Je Veux Nager
Les Saucisses De Maurice
Middle Class and Blue Eyes
Funky Or Not
Oh La La La
Les Yeux De Ma Mère
Putain Putain
Les Filles Du Bord De Mer