Mondharmonicaspeler Steven De Bruyn kennen we onder meer omwille van bijdragen bij het helaas ter ziele gegane El Fish en The Rhythm Junks evenals van zijn uiteenlopende samenwerkingen (onder meer met Roland Van Campenhout, zowel live als op plaat). Met The Eternal Perhaps ligt er zowaar een plaat in de winkels waarbij De Bruyn als voornaamste componist en bandleider opduikt, en daarbij – hoe kan het ook anders – zeer frequent een van zijn talloze mondharmonica’s bespeelt.
The Eternal Perhaps is op vele manieren bijzonder. Zo valt de albumcover met artwork van Dries De Bruyn direct in het oog. Die verraadt een fikse streep creatieve en artistieke eigenzinnigheid, maar geeft tezelfdertijd ook aan dat dit album qua muziek een buitenbeentje is. Steven De Bruyn blijft op het album evenwel dichtbij eerder uitgesproken voorliefdes zoals roots, blues, folk en jazz. Maar evengoed valt diens erg persoonlijke insteek sterk op, waarbij hij afwisselt tussen instrumentale tracks en enkele composities die in het Engels en zelfs in het Nederlands gezongen worden, zoals onder andere op “Onder De Regen”, waarvan de tekst gepend werd door Elvis Peeters.
Dat maakt dat we een breed uitwaaierende plaat met filmische accenten voorgeschoteld krijgen. Zoals de titel al aangeeft, tracht De Bruyn hier eindelijk komaf te maken met het werk in de luwte. Daar waar hij eerder vooral een zijrolletje vertolkte, neemt hij hier als voornaamste songschrijver en spil het voortouw. Al verzoent hij dat ook door gasten te betrekken op het relatief sobere, tot de naakte essentie gestripte en soms naar de muzikale erfenis van Toots Thielemans hintende The Eternal Perhaps, waaronder Rhythm Junks’ compagnon Jasper Hautekiet (contrabas, percussie en finger snaps) en vocaliste Annelies Van Dinter (van onder andere Echo Beatty). Zij verrijken elk het songmateriaal van De Bruyn, die naast zijn aardige collectie mondharmonica’s ook aan de slag gaat met loops en allerhande field recordings.
Opener “Paradise Blue” zet meteen een filmische toon, met lichte hints van melancholie en nostalgie. Mooi is hoe op een rustig, maar licht bezwerend tempo de melodielijnen de kans krijgen wat uit te waaieren. Meteen merk je hoe De Bruyn op harmonica en Hautekiets contrabas elkaar fijn aanvullen. Het zijn kameraden onder elkaar, die weten wat ze aan elkaar hebben, maar ook mensen die elkaar door de jarenlange ervaring op muzikaal vlak zijn blijven uitdagen.
Dat maakt dat bijvoorbeeld “8 Wrap” heerlijk aanstekelijk door de boxen weerklinkt. Of dat er al eens een wat speelsere hoek af is, hetgeen onder meer uit de ronkende blues “Maurice The Boss(cat)” af te leiden valt. De muziek is zoals onder meer ook uit “Aanspraak” (met tekst van de Zuid-Afrikaanse dichter Ronelda Kamfer) blijkt, niets minder dan een fantastische etalage voor de mondharmonicakunsten van De Bruyn, maar ook voor hoe hij die in songs weet te vatten. Verder valt ook op dat de muziek zeer vaak een begeleiding is bij het onderweg zijn, in het Brusselse (“BXL Midi”) of ver daarbuiten (“Onderweg #2”). De plaat heeft dan ook een sterk on the road gehalte, zonder halt te houden bij enige vrijblijvendheid.
De Bruyn en co zijn dan ook reizigers in de muziek, muzikale nomaden zeg maar, die met deze plaat een goed evenwicht vinden tussen buikgevoel, techniek en vooral speelplezier. Muzikanten die het beste uit folk, jazz en blues plukken en daar hun eigen, hoogst charmerende ding mee doen. The Eternal Perhaps is een prachtplaat dus, die ook nog eens gezegend is met de wijze existentialistische woorden: ‘Man is the only creature who refuses to be what he is.’ Rest ons nog te melden dat Stevo Harpo ook live de baan op gaat met deze plaat en daarbij onder meer de Antwerpse Rataplan op 29/01 aandoet.
