AlbumsRecensies

Yann Tiersen – Portrait (★★★★): Eigenzinnig portret

Wellicht zal de Franse pianist Yann Tiersen bij velen slechts bekend staan als de leverancier van de muziek bij de Amélie Poulain soundtrack. Wie echter wat verder graaft, komt ongetwijfeld tot de ontdekking dat doorheen de jaren deze pianovirtuoos een heerlijke discografie met heel diverse albums bij elkaar pende. Daarom komt er, na de release van een recent meesterwerkje als All, nu een erg fijne bundeling van ’s mans carrière.

In zekere zin wandelt Tiersen doorheen zijn verleden en tezelfdertijd is er met een handvol nieuwe nummers een open blik op wat de toekomst zou kunnen inhouden. In totaal bevat het nieuwe Tiersen album Portrait met vijfentwintig tracks een aardige selectie uit zijn carrière. Daarbij probeert hij een gulden middenweg te vinden tussen zijn debuut Waltz Of The Monsters, het wonderlijke fenomeen van de wereldbefaamde Amélie Poulain score en het allernieuwste werk, waaronder zijn meest recente album All, dat tot een van de vele hoogtepunten in diens carrière gerekend mag worden.

Toch is Portrait zoveel meer dan louter een overzicht. Eerder dan een selectie, gaat het hier om een muzikale visie, waarbij Tiersen een heel eigenzinnig beeld tracht te schetsen van wie hij is en wat hij wil bewerkstelligen. Als muzikant/componist is er natuurlijk altijd de uitdaging om de dagelijkse inspiratie ergens te vatten in de muziek. Zo laat de Fransman zich graag inspireren door de weerbarstige rijkheid en diversiteit die de natuur, en dan meer specifiek de omgeving van zijn in Bretagne gelegen thuiseiland Ouessent, herbergt, waar hij gebruik kan maken van zijn eigen analoge studio. Heel naturel, heel spontaan. Datzelfde idee vind je ook terug in diens Portrait.

Alleen al aan de maar liefst zeven minuten lang bedwelmende “Introductory Movement” met inbreng van Stephen O’ Malley merk je dat Tiersens ambitie bijzonder groot is. Het blijkt een wonderlijke track te zijn die mooi openbreekt en ruimte maakt voor woeste strepen elektrische gitaar aangelengd met eerder (neo)klassieke invloeden. Straffe opener, die je als luisteraar meeneemt in een heel apart en bij uitstek eigenzinnig verhaal. Met name dat van Yann Tiersen, een rasmuzikant die zijn muziek slechts onder eigen voorwaarden uitbrengt.

Met het korte “The Long Road” duikt er een kleine pianoschets op. Aandoenlijk mooi en in een trek door het zoveelste bewijs dat Tiersen over een groots muzikaal talent beschikt. In de marge: het nummer brengt héél even een Radiohead-achtige melodie in herinnering. Iets verderop is er de melancholische pop van “Monochrome”; een van die vele specifiek voor dit album heropgenomen tracks, waarvoor Tiersen deze keer de hulp inriep van Gruff Rhys. Goede zet, want op die manier maakt Tiersen ook duidelijk dat hij met frisse oren naar eerder werk kijkt en daarbij ruimte laat voor nieuwe geluiden en interpretaties.

Soms overheerst het lyrische (“Chapter 19”, dat klinkt als een op muziek gezet dagboekfragment), dan weer word je als luisteraar gewoon koud gepakt door een overweldigende compositie als “Rue Des Cascades” (uit diens tweede lp). Opvallend daaraan is hoe die track nieuw leven krijgt, hoe in de soms minimalistische passages de warmte van de opnameruimte mee weerklinkt. En net zoals het leven voel je soms de dynamiek (het dwarse, in zijn openingscadans naar Steve Reich verwijzende “The Old Man Still Wants It”). Knappe titel ook, overigens.

Een van de absolute troeven is dat Tiersen niet alleen uiteenlopende muzikale paden bewandelt, maar dat hij ook de hand reikt naar gastmuzikanten. Zoals Tiersens vrouw Emilie die met haar vocalen het hymnische “Gwennilied” (uit: All) aanduwt, of Olavur Jakopsson die een gastbijdrage levert op een van de drie nieuwere tracks (waaronder “Diouz An Nouz”). Een van de stand-out tracks is bijvoorbeeld ook de samenwerking met Blonde Redhead op “Closer”. Terecht een van de singles op dit album.

Toch is een van de grootste verwezenlijkingen van Portrait dat Tiersen het aanwezige talent voor zich laat spreken. Neem “Porz Goret”, een van die talrijke Yann Tiersen composities zo rijk aan emotie dat het haast onbegonnen werk is om die in woorden te gieten. Bovendien valt op dat hij hier met genoegen de uitdaging aangaat om klassiekers als “The Wire” (“Sur Le Fil”) en vooral “Comptine D’Un Autre Eté” een erg fris klinkende make-over te geven.

Minstens zo opvallend is zijn poging om de diversiteit van de natuur in zijn muziek te vatten. Typevoorbeeld: “Thinking Like A Mountain”, waarbij hij in een trek door aangeeft dat het enorme, totaal onverwachte, wereldwijde succes van Amélie Poulain hem vooral heeft toegestaan om zijn uitzonderlijke talent volledig te kunnen ontplooien. Dat alles, en zoveel méér, is te vinden in het weldadig rijk klinkende Portrait, dat minstens vijfentwintig pareltjes bevat die je leven kunnen verrijken.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Yann Tiersen – Kerber (★★★★): Op de wip tussen ambient en electronica

De laatste jaren werkt de Franse componist/multi-instrumentalist Yann Tiersen bedrijvig voort aan een uitdijend oeuvre. Zo verscheen onder meer een best indrukwekkende…
LiveRecensies

Yann Tiersen @ Gent Jazz 2019: Idyllische avond in de natuur

De Franse musicus en componist Yann Tiersen trad in februari al op in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel en omdat…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Yann Tiersen, Jaguar Jaguar, Tristan en meer naar Gent Jazz 2019

Binnen anderhalve maand opent het Belgische jazz-festival Gent Jazz weer zijn deuren voor het neusje van de zalm van de muziekwereld. Met…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.