Met Douf als debuut lanceert Brussels based band ECHT! ons een mede door futuristische jazz en footwork geïnfuseerde elektronicaplaat. Slechts in drie dagen opgenomen brengt ze ons acht nummers die aanzwellen tot schijnbaar meer dan debutante hoogtepuntjes. De nummers worden door zwoele overgangen met elkaar verbonden tot een grotere compositie. Geïnspireerd door onder andere Jonwayne, Deantoni Parks, J Dilla en Aphex Twin vormt dit front zeker en vast een hartig ontbijt, doch blijven we wat met de honger zitten. Dit enkel omdat het maar een korte plaat is, en dat in de toekomst meer van hun muziek zeker welkom is.
Het aaneensluitend geheel van zo’n zestiental minuten heeft veel weg van STUFF. ECHT! fungeert dan ook onder hetzelfde Gentse moederlabel Sdban Records, dat daarnaast ook nog TaxiWars huist. De band bestaat uit een gemixt viertal dat zijn roots kent in zowel Frankrijk, Italië en Bergen. In onze hoofdstad wisten ze ondertussen al de muzikale underground te veroveren, waar ze ook de titel van het album haalden. In het Brusseleir betekent doef of douf namelijk komend onweer, iets wat ze ook in de hoeskunst in beeld brengen. De plaat omvat een waar spel van elektriciteit, dus. Met ECHT! als bandnaam duiden ze dan weer op het feit dat ze de muziek met klassieke instrumenten brengen (hier: synth, bas, gitaar en percussie.) De geluidstransmissie is dus écht. Deze vrai de vrai stijl geeft de plaat zeker een meerwaarde, en het dunkt ons dus ook eerder muziek die live zeer impressionant kan zijn.
We worden warm welkom geheten wanneer het album opent met “Bonjour”, een sonische explosie die direct je aandacht weet te vangen. Halverwege lijkt de schijf in twee te breken en dit door schuldige space cadet “R2D2,” het vooraf gedebuteerde singletje. Het botst met het einde van het vorige nummer en vloeit ook niet over in het volgende. Het verdrinkt de doorlopende sfeer van het geheel, maar staat alsnog sterk op zichzelf. Daarna volgt topper “Chicago Stuk”. Als je één nummer moet luisteren, is het wel dit, dat met een aanhoudende gitaarmelodie – begeleid door het funky offbeat ADHD-geroffel en gekke geluidjes die onze vader enkel zou kunnen benoemen als ‘wawa’s’ en ‘oowuw’s’ – je voeten tot dansen aan kan zetten. Na dit funky hoogtepunt valt de sirene van “Adorable” wel wat tegen. In “So Zat” vinden we toch nog een rustig eind. Het psychedelisch lofi-outrootje weet de hele opwelling mooi neer te leggen en gelukkig loopt deze plaat daardoor niet stuk.
Met de mix van wervelde beats en edgy off-beat ritmes vormen de songs een fijne ode aan de teklife dj’s. Ook al werden alle nummers goed uitgewerkt, halen er toch slechts een paar het langs de nou-dat-klinkt-wel-echt-goedmeet. We hopen dus meer te horen van de band en zijn curieus naar de komende projecten van het viertal.
Kom ze live zien op 30 november in Atelier 210, Brussel.
