Foto: Jazz Middelheim – Bruno Bollaert
Hij stond al met voorgaande projecten (Beraadgeslagen, De Beren Gieren, STADT) in de AB, maar vanavond was FULCO verkleed als zichzelf in de AB Club. Hij neemt Dries Laheye (STUFF.) mee als vaste toetsenist, gitarist en zanger. Een soort spiegelbeeld van zichzelf dat wel een uur stil kan blijven staan. De show was er een voor de vrienden. Dat liet de ontspannen en laagdrempelige sfeer meer dan blijken. Na een met lof onthaalde plaat, was het nu nog afwachten hoe die op het podium vertaald werd. Mauro Pawlowski zette als voorprogramma al meteen de toon en leverde een show die minstens evenveel mooie woorden verdient. Wat Mauro en Fulco al zeker gemeen hebben, is hun wil om alles op hun eigenwijze manier te doen, juist omdat ze weten dat ze het kunnen. Dat doen ze met evenveel zelfvertrouwen als relativering en humor.
De onrust die uit de muzikant komt, is onmetelijk, maar evenzeer aanstekelijk. Met willekeurige uitroepen en gebaren, hollen en springen, reikt zijn expressie verder dan de basics van zang plus muziek. Het gefriemel aan toetsen en knopjes die de muziek tot in het obscure vervormen, zouden zich als kitsch kunnen gedragen, maar elk effectje is afgemeten en nodig. Toch blijven popnummers zoals “Hangen In De Waarheid” en “Nergens Heen” ook live dansbare meezingers. En dat in het Nederlands, wat niet zo makkelijk is als het lijkt. Nederlandstalig zingen, is een kunst op zich. Het komt algauw knullig over, maar bij FULCO zit de taal hem als gegoten.
Iedereen is welkom in zijn wereld. De teksten zijn zeer persoonlijk geschreven, maar stralen juist daarom iets universeels uit. ‘Wie heeft er gevoelens?’, vraagt Ottenvanger ons voor hij het digitale soundboard van “De Sms’ende Mens” inzet. Er ontstaat een klankpalet vol fragmenteerde gevoelens die hij zelf maar moeilijk verwoord krijgt. Het publiek roept om ter liefst de gevoelens mee. Zijn synth en drumcomputer bespeelt hij met een kinderlijkheid die heel de avond de bovenhand heeft. Maar daar hoeft de kwaliteit niet onder te lijden. Net als op de plaat grijpt FULCO onze aandacht met strakke en uitdagende muziek als draagvlak voor bedachtzame teksten met een vette knipoog.
“Grensdorp”, op de plaat een van de sterkste nummers, valt er live helaas net naast, maar hij zat er niet ver vandaan. De albumversie is dan ook uiterst clean en komt live net wat te nonchalant over. Na deze uitschuiver herpakt FUCLO zich met het overbodig dramatische “Mama”. Een nummer waarmee alleen hij mee weg zou komen. We zien Ottenvanger genieten terwijl hij zich meer en meer opent naar het publiek. Hij speelt, zingt (al dan niet naast de microfoon), rent en rolt op en naast het podium. En het werkt.
‘Het voelt als het begin van het optreden.’, lacht Ottenvanger op de eerste tonen van “Een Beetje Verfrommeld”. De man die net als een klein kind door het publiek liep, slaat nu met zijn pop op de drumcomputer. Een nummer zo rommelig dat je ervan gaat houden, zeker wanneer Mauro er nog wat van zijn warboel erbovenop gooit. Het publiek omarmt de wanorde. Ze zijn nu officieel bewoners van FULCO-land.
In combinatie met Mauro Pawlowski, bezorgde FULCO een unieke avond die muzikaal alle kanten op ging en verrassend veel humor bevatte. Toch zijn er live nog groeimogelijkheden. Om maar te zeggen dat de Belg met de Nederlandse tongval op de grens van genialiteit zit. Tot dan zoekt FULCO zichzelf nog op de kaart.
Setlist:
Dichtstbevolkt Land
Hangen In De Waarheid
Nergens Heen
Voetje Verloren
De Sms’ende Mens
1/7 Miljardste
Politiek (cover Bram Vermeulen)
Grensdorp
Mama
Een Beetje Verfrommeld
Glinsterkinderen
