Wanneer we een band voorstellen, noemen we vaak de hits op of vermelden we het bekendste album van de groep. Bij een band als Coldplay is dit geen makkelijke opgave. Als we nummers als “Fix You“, “A Head Full Of Dreams” of “Clocks” vermelden, lijkt het alsof we “Magic“, “Yellow” en “Paradise” al vergeten zijn. Niets is minder waar, want samen met “Viva La Vida“, “The Scientist” en “Something Just Like This” zitten deze voor eeuwig in ons brein opgeslagen. Coldplay scoorde in twintig jaar tijd enorm veel hits, maar op elk album staan er ook nog verborgen pareltjes. Als we het echter gewoon bij de feiten houden, kunnen we zeggen dat Coldplay sinds 2001 zeven albums uitbracht, waarvan het laatste in 2015. Sinds A Head Full Of Dreams vuurde de band nog twee ep’s op ons af. In 2017 kregen we Kaleidoscope ep te horen en vorig jaar Global Citizen – ep 1. Die laatste brachten ze uit onder de naam Los Unidades en daarvoor werkten ze samen met onder andere Stargate en Pharrell Williams.
Nu heten de mannen van Coldplay terug gewoon Coldplay en zijn ze terug met een langspeler. Everyday Life is niet zomaar een album, nee, het is opgedeeld in twee delen. Sunrise en Sunset vormen samen een dubbelalbum met daarop zestien nummers in totaal. Chris Martin vertelde enkele weken geleden al dat niet elk nummer een volwaardig liedje is. Zo duurt “WOTW/POTP” nog geen anderhalve minuut en dat is lang niet het enige nummer dat de kaap van drie minuten niet haalt. Het is niet omdat sommige liedjes vrij kort zijn, dat ze moeten onderdoen voor langere nummers. Everyday Life begint bovendien met “Sunrise”, een instrumentale intro, waarmee de band de zon doet opkomen aan de hand van een hele hoop strijkers. Die keren hier en daar in grote aantallen terug en dat is iets wat we nog niet vaak bij Coldplay hebben gehoord.
De strijkers zijn niet de enige aangename muzikale verrassing op de plaat. Op nummers als “Guns” en “WOTW/POTP” horen we verschillende akoestische gitaren, die samen ergens een rockabilly jamsfeer creëren. Doordat de nummers een losse sfeer met zich meebrengen, vragen we ons even af of het geen demo’s zijn. De meerderheid van het album daarentegen klinkt enorm afgewerkt. Zo krijgen we bij “Old Friend” ook alleen gitaren en zang te horen, toch is dit nummer wel degelijk een pareltje. Alles zit goed in elkaar en met veel kleine details maken de mannen het geheel nog iets beter. Het is altijd leuk als je na verschillende luisterbeurten nog nieuwe zaken ontdekt in een nummer en bij Everyday Life is dat zeker het geval. Je hebt het album niet volledig gehoord na één keer te luisteren.
De gitaar neemt lang niet overal de hoofdrol op zich. Soms is die rol weggelegd voor de piano. Een voorbeeld hiervan is “Daddy“, een nummer dat eerder deze week nog werd uitgebracht. Chris Martin zingt hier over het feit dat zijn vader hen heeft verlaten en dat hij hem mist. Dit is misschien wel een van de meest persoonlijke Coldplaynummers ooit. Er staan echter ook nummers op waarvoor de band geen persoonlijke tekst schreef, of zelfs al weinig schreef in het algemeen. Na de lange pianointro wordt er in “بنی آدم” een reeds bestaand Perzisch gedicht voorgedragen. Het lijkt dat Coldplay de ene keer voor inhoud kiest en de andere keer voor sound. Als ze de twee wat vaker wisten te combineren, hadden we nog een hogere score durven geven.
Tijdens “بنی آدم” verspreidt Coldplay de boodschap van vrede, gelijkheid en liefde. Twee thema’s die regelmatig terugkomen op het album en ook niet-Engelse teksten keren zo nu en dan terug. Ook op “Arabesque” (met Stromae) kregen we in het Frans te horen dat we allemaal hetzelfde zijn. Tijdens het beluisteren van Everyday Life zal je onder andere ook Spaanse en Oosterse zang horen passeren. Daarnaast krijgen we ook nog een gospel geïnspireerd nummer, maar ook een oud kerkkoor, waarbij woorden als ‘lord’ en ‘holy’ met de regelmaat van de klok worden gebruikt. De eerste keren klinken ze vernieuwend en plezant, maar als we het album een vijftal keer hebben beluisterd, slaan we deze toch liever over.
Op “Trouble In Town” hebben Martin en co het over racisme en geweld, opnieuw twee thema’s die regelmatig terugkeren. Het lied begint rustig, en wat later krijgen we een gesprek (we willen het woord ruzie niet gebruiken) te horen tussen politieagenten en Afro-Amerikanen, waarna het nummer ook een muzikale wending neemt. Hier slaagt de band er dan wel in om zowel een schone inhoud als een mooie sound aan het nummer te geven. “Trouble In Town” is lang niet het enige maatschappijkritische nummer op het album. “Guns” gaat over de Amerikaanse regering die problemen in verband met geweld ‘oplost’ door meer wapens aan het volk te ‘geven’. De vrolijk klinkende single “Orphans” ging dan weer over het bombarderen van Damascus. Coldplay schuwt de maatschappijkritiek duidelijk niet; dat werd ook nog eens duidelijk toen de groep aankondigde niet te touren zolang ze niet klimaatvriendelijk kunnen zijn.
Staan er dan alleen depressieve nummers en godsdienstige liederen op Everyday Life? Nee, zeker niet! “Champion Of The World” gaat over jezelf graag zien. Het heeft onder andere een leuke verwijzing naar E.T. en we geven toe dat we vrolijk worden van de optimistische klanken. Dat Scott Hutchinson hier als co-writer wordt gegeven terwijl hij enkel als inspiratie diende, toont nog maar eens het respect van de band aan voor de rest van de wereld. Tijdens “Cry Cry Cry” verkondigt Chris Martin dat we op zijn schouder kunnen uithuilen aan de hand van een sample uit 1963 van Garnet Mimms And The Enchanters. Ook dit nummer is muzikaal een buitenbeentje, maar dat maakt het misschien net zo’n interessant nummer. Doordat de band zich niet vast houdt aan één genre, wordt het album niet eentonig en kan je er gerust twee keer na elkaar naar luisteren. “Everyday Life” mag het gelijknamige album afsluiten en vat de plaat ook goed samen. Everyday Life gaat over racisme, pijn, gemis, godsdienst, hoop, vrede, gelijkheid, liefde… Everyday Life gaat over het dagelijkse leven.
De nummers op Everyday Life gaan een beetje over van alles en ook op muzikaal vlak pint Coldplay zich niet vast op één genre. De band is altijd blijven evolueren op vlak van sound en ook deze keer hebben ze dat gedaan. Er zit een grote variatie tussen de nummers, waarbij de band het experiment niet schuwt, iets waar andere grote bands vooral commerciëler denken. Bij een van de grootste bands ter wereld werkt het wel, en de band levert er zelfs een van zijn beste platen van de afgelopen tien jaar mee af. We krijgen enerzijds een gevarieerde nieuwe Coldplay te horen en anderzijds de Coldplay waar we al jaren mee vertrouwd zijn. Ook tekstueel lijken de mannen een mooie balans te hebben gevonden tussen maatschappijkritische nummers en teksten waarin iedereen zich herkent.
Everyday Life is dus zeker geen politiek album, maar politiek is wel een vaak terugkerend thema. Net zoals het dagelijkse leven niet uit slechts één aspect bestaat, is ook Everyday Life mooi gevarieerd, maar vormt het wel een samenhangend geheel. Het is een conceptalbum over het leven, waarbij de zon op en daarna weer onder gaat en de wereldbol gewoon blijft ronddraaien. Daaraan kan je niets veranderen, maar wel aan de manier waarop je het leven leidt, en met deze plaat wil Coldplay de wereld een spiegel voorhouden. Een spiegel waarin iedereen op zoek kan gaan naar zijn beste zelf, in al zijn mooie en minder mooie aspecten. Everyday Life is een goed doordacht album van een band waarvan we niet verwachtten dat ze nog met zoiets konden afkomen. De fans van het eerste uur zullen tevreden zijn dat Coldplay een klein beetje terugkeert naar zijn roots en zijn status als grootste band ter wereld alle eer aan doet zonder te vervallen in de clichés van hun vorige drie platen.
Facebook / Instagram / Website
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
