© CPU – Maxim Meyer-Horn
Ken je Alice Poebe Lou al? Indien je deze vraag met ‘nee’ moet beantwoorden, voel je niet beschaamd. Alice Phoebe Lou blijft bij velen nog onder de radar zweven, maar de Zuid-Afrikaanse bewees met haar folky debuutplaat Orbit (2016) al dat ze niet zomaar een van de vele indie-revelaties is. Ze zette haar naam heel veel kracht bij met haar laatste nieuwe langspeler Crystal Castles die dit jaar verscheen, een kruisbestuiving tussen jazz en indie met een wolkje elektronica waar zelfs de koelste muziekkikker het warm van krijgt. Nu mocht ze haar kunnen nog eens bewijzen op Belgische bodem na enkele keurige passages op Rock Werchter en de Botanique.
Maandag 11/11, terwijl we genoten van de wapenstilstand, hoopten we dat Alice Phoebe Lou ons een lieflijk nekschot toeschoot. We wensten dit koude weekend af te sluiten in de warme armen van Alice. La Madeleine was dan ook het ideale decor voor haar derde veroveringstocht in ons land.
“Something Holy” werd de opener voor Alice haar Belgische kruistocht. Weeral kregen we zonder veel boe of ba rode kaakjes door de jonge blondine, haar gitaar en haar band. Recentste worp Crystal Castles deed zijn fraai imago alle eer aan. Ook het prachtige “Nostalgia” dat als soundtrack mag dienen op het volgende seizoen van ‘The End Of The F***ing World’, deed ons een paar keer slikken. Zelfs de cover “Want Me” van Puma Blue met een saxofoon van hier tot in Zuid-Afrika paste als een maatpak op haar glitterbroek. Wij vielen in zwijm door de kracht van Alice Phoebe Lou en dat al na vier nummers…
‘Tijd om mijn vierkoppige band een rookpauze te gunnen,’ moest Alice Phoebe Lou gedacht hebben toen ze haar band de coulissen instuurde. Helemaal alleen besteeg ze de piano met “Drive By” en zong ze met “Lost in LA” en “Witches” enkele nieuwe, onafgewerkte nummers. ‘Een lange rookpauze,’ dachten wij op onze beurt. Opnieuw bleef ze perfect overeind, maar het bijna magische begin van haar set leek in kracht af te nemen. Het experimenteren eiste zijn tol. Eerst leek ze er nog mee weg te komen, maar onvermijdelijk trakteerde Alice ons op een puberale, eerste kus: spannend, maar heel onwennig.
Maar net als ook jouw eerste kus duurde die van Alice gisterenavond niet eeuwig. Als eerste verscheen haar pianist ten tonele voor het zoete “Fynbos” en veegde veel speeksel van die kus weg. Het jazzy “Crystal Castles” zette bijna terug die sterke toon van helemaal in het begin, maar toch constateerden we dat al haar probeersels met half afgewerkte akkoorden losse flodders waren tijdens een rustige wapenstilstand. Zo kwamen ook “Galaxies”, dat werd voorzien van een begeerlijke sax, en de gedoodverfde, folky afsluiter “She” hierdoor nooit helemaal tot hun recht.
We genoten gisterenavond oprecht van Alice Phoebe Lou, maar ondanks een ijzersterk begin, bleek haar experimentele solo toch te veel van het goede. Gelukkig bleef ze overeind, maar dat was vooral door haar charme. Daarna kwam de Alice Phoebe Lou die we kennen wel terug en zette ze orde op zaken, maar de bittere nasmaak van die eerste kus kwamen we nooit helemaal te boven.
