Sam Fender @ La Madeleine: God voor jong en oud!

©CPU- Willem Devriendt

Een klein jaar geleden kon je Sam Fender nog aan het werk zien in de knusse Witloof Bar, maar wie fan van zijn muziek is, moest gisteren in de vele malen grotere La Madeleine zijn. De twintiger uit het noorden van Engeland scoorde het afgelopen jaar heel wat radiohits met “That Sound”, “Hypersonic Missiles” en “Will We Talk?” wat natuurlijk resulteert in een stijgende populariteit. Ook in zijn thuisland doet de Brit het goed, want zijn debuutalbum kwam meteen op de eerste plek binnen en Sam werd gelauwerd met een BRIT Award als meest veelbelovende nieuwkomer van 2019. Sam Fender mocht gisteren dan nog maar eens spelen in een uitverkochte zaal in ons land en ook gisteren wist hij ons te overtuigen.

©CPU- Willem Devriendt

A Blaze Of Feather kennen we nog als het nevenproject van de begeleidingsband van Ben Howard, maar gisteren moest frontman Mickey Smith in zijn eentje proberen de zaal te boeien. Met een vertraging van welgeteld tien minuten begon hij aan zijn kort optreden. Muzikaal paste A Blaze Of Feather niet echt samen met Sam Fender en dat merkte je ook aan het vele geroezemoes in de zaal tijdens het optreden. De hybride set waarbij Mickey, naast het bedienen van knoppen, ook geregeld zijn gitaar bovenhaalde, was iets te experimenteel en ontoegankelijk voor het publiek. De setting was niet de beste voor A Blaze Of Feather en echt klaarstomen kon hij ons voor Sam Fender niet.

Een opwarming hadden we eigenlijk niet echt nodig, want de show begon meteen heel strak met “Millennial”. Het nummer is al sinds zijn begindagen op het podium het vaste openingsnummer van zijn set en dat ook geheel terecht. De bombast en energie vliegen je rond de oren en dat mag ook gezegd worden van “Will We Talk?”. Het radiohitje werd meteen met veel gejuich onthaald en de stembanden van het publiek werden voor het eerst in actie gebracht. Het was wel allemaal heel braafjes gebracht zonder al te veel af te wijken van de studioversie en had gerust wat gedurfder gemogen. “All Is On My Side” was daar het passende antwoord op, want de band werd hiervoor vergezeld door een saxofonist. Met “The Borders”, zijn favoriet nummer van het album, werd de opening van de show passend afgesloten met muzikaal vuurwerk. Het solootje van Sam op het einde was de kers op de taart van de feilloze uitvoering van de vijf op het podium.

©CPU- Willem Devriendt

Wat ons opviel was dat Sam Fender zowel jong als oud wist te verzamelen in La Madeleine, iets wat op de dag van vandaag niet meer vanzelfsprekend is in de muziekindustrie. Fijn dat hij zijn podium dat hij krijgt ook gebruikt om problemen in de maatschappij aan te kaarten en taboes te doorprikken zoals hij dat op “Dead Boys” doet. De zaal kreeg hij met zijn belangrijkste nummer dat hij tot op heden schreef eerst heel stil, om het even later helemaal los te laten gaan. De band was op dreef en duidelijk op elkaar ingespeeld. “Spice” is trouwens zo’n voorbeeld van een nummer dat over de maanden heen live veel aan kracht heeft gewonnen en dat is allemaal terug te brenen op de vele optredens die ze ondertussen hebben gespeeld. Die ervaring merk je ook in de bindteksten, want deze komen nu heel spontaan en (soms) ook heel humoristisch over. Zo vertelde Sam ons dat het publiek hem een beetje deed denken aan het publiek in Japan, omdat we zo timide waren tussen de nummers door. Een leuke anekdote, die de rest van de band de kans gaf om even op het gemak hun gitaar te stemmen.

De show in La Madeleine toonde overigens heel wat gelijkenissen met die van op Les Nuits in april. Zowel de nummers als de volgorde was haast hetzelfde, wat we op zich wel jammer vonden. Dat zorgde soms wel voor een déjà-vu moment, maar nam niets van de magie van een nummer als “Play God” weg. Zijn debuutsingle klonk weer heel groots en majestueus, al had de saxofoon gerust wat luider in de mix mogen steken. “Hypersonic Missiles” moest zelfs even herstart worden. Een snaar op de gitaar van Fender zelf was niet goed gestemd, maar net dat kleine schoonheidsfoutje zorgde voor een extra enthousiast publiek. Daarna was het echter tijd om afscheid te nemen van band, want Sam Fender wou ook nog een aantal nummers solo brengen.

©CPU- Willem Devriendt

“Leave Fast” is een nummer dat je op een album snel even over het hoofd zou kunnen zien, maar live is dit iedere keer weer een hoogtepunt van de show. De eenvoud en de souplesse maken het nummer zo beklijvend schoon en tonen dat je het soms niet groots moet aanpakken. Het innemende stemgeluid van Sam kwam hier nog dat tikkeltje beter over met kippenvel als logisch gevolg. Het stukje waarbij zijn beste vriend en gitarist Dean Thompson er nog even bij kwam, was daarbovenop gewoon puur genieten. Sam Fender kreeg met “White Privilege” de hele zaal muisstil en zo breide de Brit een prachtig vervolg aan “Leave Fast”. Het publiek was duidelijk in de wolken en daar bleven ze ook. Het door een man in het publiek aangevraagde “Saturday” werd een onverwacht pareltje, dat normaal gezien helemaal niet gepland stond in de setlist. Toch verwonderlijk dat dit nummer niet vaker zijn weg in de set vind. Voor het slotnummer “That Sound” werd de band nog eens op het podium besteld en een laatste keer kon er duchtig meegezongen worden.

Na iets minder dan een uur zat de show er al op en dat vond niet alleen het publiek heel jammer. Sam Fender en zijn bandgenoten zijn immers een strakke en goed ingespeelde liveformatie geworden. Dat de set grotendeels dezelfde was als een aantal maanden geleden, verwonderde ons wel en nog wat meer nummers hadden zeker ook geen kwaad gekund. Hoe dan ook was dit gisteren weer een geslaagd optreden dat smaakte naar meer. De volgende stap in Sam Fender’s Belgische veroveringstocht is trouwens ook al gepland, want op dinsdag 25 februari komt hij spelen in de Ancienne Belgique. Benieuwd of hij tegen dan iets langer zal spelen!

Setlist:

Millennial
Will We Talk?
All Is On My Side
The Borders
Dead Boys
Spice
Play God
Hypersonic Missiles
Leave Fast (solo)
White Privilege (solo)
Saturday (solo)
That Sound