Om zijn veertigste verjaardag te vieren, geeft Ancienne Belgique voor bepaalde avonden de programmatie even uit handen. Op zaterdag 2 november konden we zo genieten van Real Friends, de zelfverklaarde ‘Illinois sad boys’ die Flood Floorshows terug naar ons Belgenlandje haalde. Real Friends gaat al een tijdje mee in het poppunklandschap, en weet met zijn emotioneel geladen teksten een aardige fanbase regelmatig te laten violent fingerpointen in zalen over de hele wereld. Laatste worp Composure mag dan wel al een jaar oud zijn, voor een greep uit de vier geslaagde langspelers van de Amerikanen verplaatsen we ons maar al te graag naar de hoofdstad.
Daar zit het dubbele voorprogramma ook voor iets tussen, want zowel Grayscale als Belmont zijn twee jonge bands waar we wel potentieel in horen. De avondspits gunde ons van die laatste echter enkel afsluiter “Overstepping”, maar van Grayscale konden we we het een en ander meepikken. We hoorden met onder meer “Mum” en “Atlantic” nog wat nummers van debuut Adornment (2017), maar het leeuwendeel van de set werd vormgegeven met nummers van het verse Nella Vita. We kwamen daarnaast ook vingers tekort om het aantal onnodige samples die het geheel aan elkaar moesten breien te tellen.
Het moet gezegd, Grayscale staat live als een huis, instrumentaal en vooral vocaal. Jammer genoeg hebben de Amerikanen zich de afgelopen maanden te veel bezig gehouden met het afkoken van het The 1975-recept. Licht verteerbare riedeltjes die op het tweede gehoor kinderlijk eenvoudig klinken, maken het voornaamste kenmerk van deze inspiratieloze nummers uit. Dat flauw afkooksel werd echter, mede dankzij puike frontman Collin Walsh, op flink wat respons van het publiek onthaald. Reproduceren van wat je op de plaat terugvindt, was dan ook niet waarop we Grayscale konden afstraffen. Aangezien Nella Vita vooral oppervlakkig afgekeken popsongs omvat,, kan een reproductie daarvan ons echter maar matig boeien.
https://www.instagram.com/p/B4Xnn8WH1Rr/?utm_source=ig_web_copy_link
Het behoefde geen collectief meezingmoment met My Chemical Romance om ons ervan te overtuigen dat de AB Club er die avond zin in had. Toch was het slim gezien van Real Friends om het publiek eerst te trakteren op het integrale “Welcome to the Black Parade”, om meteen daarna zelf met “Get By” de zaal binnen te knallen. Meteen was duidelijk dat ongeveer 101% van de AB Club de liedjesteksten van begin tot einde kon meelippen. Die vaststelling kende bij het tweede nummer al een hoogtepunt, wanneer we tijdens “Summer” al een eerste violent fingerpointmoment kregen, en ook de bijhorende meebrulstonde allesbehalve uitbleef.
Dat zanger Dan Lambton te kampen had met een vervelende infectie van de luchtwegen, nam het publiek er maar al te graag bij. Lambton wierp zich doorheen het concert op als een sympathieke neef die aan de andere kant van het land woont, en familiefeesten waar hij bij is tot een knusse boel kan omtoveren. Zo hingen we aan ’s mans lippen tijdens “Mess”, het perfecte liveverhaal dat zowel tekstueel als muzikaal een sterke dynamiek omvat. Toen hij de meest uitdagende tonen van “I’ve Given Up on You” niet uit zijn ontstoken strot kreeg, sprong het gretige publiek maar al te graag bij om hun favoriete familielid uit de nood te helpen. Qua interactie tussen band en publiek liep er die avond werkelijk bijzonder weinig mis, met andere woorden.
Dat dat publiek zin had in meer dan meebrullen en rondstuiteren, bleek uit het derde kwart van het optreden. Gouden oudjes als “Floorboards” en “Late Nights In My Car” werden respectievelijk gevierd met pogo en een bescheiden circle pit. Neef Dan gooide tijdens “Me First” nog wat olie op het vuur, door om een wall of death te verzoeken. Voorafgaand aan dat succesje, beschreef hij laatste worp Composure nog als ’the best record we put out to date’. Na het optreden van die zaterdag vragen we ons af of die uitspraak wel een korrel zout behoeft. Real Friends besloot hierna met de bekendste single van die worp “From The Outside”, en kon in tegenstelling tot Grayscale wel een gepast riedeltje in het geheel verwerken.
De Amerikanen bewezen doorheen hun tienjarige carrière al meer te zijn dan een band die twee akkoorden en een gerecycleerde punkbeat kent. Real Friends heeft inmiddels een hele resem complete nummers verzameld om een set van een goed uur nooit te doen stilvallen. Dat de aandacht van het gretige publiek tijdens die set nooit verslapt, heeft Real Friends volledig aan zichzelf te danken. De zwartgallige, uit het leven gegrepen teksten, begeleid door de juiste instrumentatie, maken van de nummers van de Amerikanen de perfecte livesnoepjes. Dat dat harde werk live wordt onthaald met stagedives, high fives en rondgestuiter, is dan ook de logica zelve.
Setlist Real Friends:
Get By
Summer
Smiling On The Surface
Mess
Stand Steady
Old Book
Unconditional Love
Composure
Maybe This Place Is The Same…
I Don’t Love You Anymore
Floorboards
Late Nights In My Car
Sixteen
I’ve Given Up on You
Me First
From The Outside
