Julien Chang (uit te spreken als ‘Chong’) is een jonge artiest uit Baltimore, die recent met zijn DIY-debuutplaat Jules op de proppen kwam. Voor een eerste album een enorm sterke prestatie, en wij waren er op z’n zachtst gezegd even ondersteboven van. Die langspeler vol genreverkenningen en met Changs gladde stem als leidraad moest uiteraard nog voorgesteld worden, en dat gebeurde gisteren in de gezellige Witloofbar van de Botanique.
Live heeft Chang een band achter zich en deze getalenteerde muzikanten vielen in dezelfde opvallend jonge leeftijdscategorie. En los van het ietwat knullige opkomen, merkte je daar niets van. Tijdens dus nog wat geprul met kabels en in-ears voor de set begon, had Julien in de gaten dat een beetje publieksinteractie geen kwaad kon en dat was een goede zet. Meteen kwam hij over als zijn sympathieke zelve en merkte je dat iedereen op het podium enorm veel zin had om erin te vliegen.
Chang en band begonnen eraan met een groovy dansschijfje en los van de dansneigingen die bij ons opkwamen, viel vooral dat stemgeluid op. Julien kan nog al eens een potje zingen. Zo smooth, en toch kwamen die melodieën eruit alsof het drie keer niets was. Wat een troef. Dat zijn haar altijd voor minstens vijftig procent in zijn gezicht hing, leek hem niet te verhinderen om de meest verleidelijke zanglijnen neer te zetten.
Op het einde van het eerste nummer placeerde de gitarist de eerste vette solo van vele. Die barstte van de jazzinvloeden en liet het instrument echt janken. Een songeinde om u tegen te zeggen, en dat was dan nog buiten een enorm voldoening gevende overgang richting een uptempo r&b-sfeer gerekend.
Imponeren kon de bende eveneens, en dan vooral met de stemeffecten die de muziek een mysterieuze laag gaven. Gedrenkt in reverb en voorzien van digitale backings kregen we een walm aan opeengestapelde stemklanken te horen en dat werkte telkens als een intrigerend wapen. Ook hierin bleek telkens een zekere voorliefde voor iets experimenteel en jazzy. Eén ding werd hiermee voor iedereen nog eens duidelijk gesteld: Julien Chang heeft het niet zo op doordeweekse mi-la-si’tjes.
De balans in de set zat enorm goed. Zo werden we qua sound telkens met iets nieuws verrast doordat ze afwisselden tussen strakke funknummers en iets dat neigt naar het exotische of van een bluesklank getuigt. Ook de muzikanten onderling waren goed op elkaar afgestemd en lieten elkeen op een ander moment de spotlight naar zich toetrekken met een solomoment. Ook al bleek er daar bij de bassist nog wat finessewerk aan te zijn, kreeg hij over het algemeen wel een geweldige klank uit zijn instrument en speelde hij iedereen naar huis in de funky nummers. Een groep jonge mensen die iets te bieden hebben bij elkaar, zoveel is zeker.
De vaart bleef constant in de set en eigenlijk hadden we ook graag eens verzonken in Changs tragere droomkant. De sfeer was er zeker persoonlijk genoeg voor en kon dus zeker wel een intiem momentje verteren. Juliens stem die echoot doorheen de Witloofbar onder begeleiding van bijvoorbeeld enkel een gitaar: het had voor kippenvel kunnen zorgen. Nu, langs de andere kant is zo’n groovefestijn ook vooral superplezant om naar te luisteren en bleven we onder de indruk van de talloze mooie stemmomenten of verfrissende gitaarlicks om duimen en vingers bij af te likken.
Zeker bij de overgangen van de nummers zag je telkens hoeveel lol de bandleden erin hadden. Ze deden het zo strak, snel en liefst ook zo onverwachts mogelijk en het was haast hartverwarmend om te zien hoe neig de band het zelf vond wanneer de timing perfect was.
Afsluiten deden Julien Chang en kompanen na een klein uurtje met een groots feest. Nog een laatste keer genieten van het betere groovewerk en van deze geweldig originele sound, waar we gegarandeerd nog veel van zullen horen. Als Julien Chang niet gestaag naar de top klimt, dan weten we het ook niet meer!
