© CPU – Chris Stessens
De Britse dichteres, rapster, toneelschrijfster en spoken word artieste Kate Tempest is een waar fenomeen. Met twee Mercury Prize nominaties op haar naam voor albums Everybody Down en Let Them Eat Chaos, bracht ze deze zomer onder alziend oog van muziekguru en gerenomeerd producer Rick Rubin haar laatste album The Book of Traps And Lessons uit. Een meeslepende tirade over nationalisme, hyper-individualisme en verstikkende liefde.In augustus konden we Kate Tempest nog op Pukkelpop aan het werk zien, dit keer schittert ze in het Théâtre National als voorlaatste act van Festival des Libertés.
Een voorprogramma krijgen we niet aangeboden, maar Kate draagt met gemak alle verwachtingen op die twee uit de kluiten gewassen schouders van haar. Dat kan er naast die bergen wereldsmart ook nog wel bij. Kate is een vrouw die je hart en oren tegelijk opent, haar woorden een verzachtende zalf die wonde heelt. De minuscule slijtage die onze ziel dagdagelijks ondergaat, wordt onder de loep genomen, zelfs die waarvan we niet wisten dat ze bestond; tot we er even bij stilstaan.
Ze opent met één van haar bekendste stukken “Europe is Lost”, waarmee ze meteen brandend actuele spijkers met koppen slaat. ‘England! England! Patriotism! And you wonder why kids want to die for religion?’, poneert ze. De eerste bom is meteen gelost. Ondanks de bescheiden en zwarte outfit, schittert ze. De podiumindeling is sober: ze wordt begeleid door haar vaste toetsenist en achter haar hangt de rode maan die ze ook op albumopener “Thirsty” beschrijft.
Haar woorden staan ijzersterk overeind en de emoties die haar teksten losmaken, vullen de instrumentale leegte op. Veel ondersteuning heeft onze poëet dan ook niet nodig, maar toch is het samenspel met de synthesizers een meerwaarde. Ze fungeren als pockets om haar belangrijkste boodschappen extra in de verf te zetten of zijn net zo dreunend van aard dat ze de ratrace, waar Kate het over heeft, van klank voorzien.
https://www.instagram.com/p/B4DlGVqFkH2/
We zien het publiek zowel met opgetrokken mondhoeken als glinsterende ogen. Soms de handen in het haar, soms de wenkbrauwen fronsend. Dat laatste is overigens niet verwonderlijk, want Kate verslindt op enkele minuten hele thesaurussen met, beenharde kaft en inbinding inbegrepen. Aanvankelijk kiest ze vooral voor oudere werken, maar tijdens de tweede helft raast ze aan snel tempo doorheen haar nieuwste album. Op afsluiter “People’s Faces” horen we dan toch nog een stukje piano, die tot dan toe vooral stof aan het vergaren was.
De Britse draait elke steen om in onze hoofdstad op zoek naar dogma’s om te doorprikken. Van de kleinste molecule tot de uitgestrektheid van de kosmos, van de ‘Sickness of the culture’ tot de ‘Sickness in our heart’, ze moeten er allemaal aan geloven. Af en toe krijgen we medelijden met de drukte die Kate ongetijtweld in haar hoofd moet ervaren, om ons vervolgens weer bijzonder hypocriet te voelen. Eén ding is zeker: Kate haar werk is een uiting van vrijheid en liefde voor de mens, en damn wat brengt ze dat goed. Kate Tempest kon u gisterenavond niet onberoerd laten in Théâtre National!
