Noorwegen heeft een sterke reputatie in de elektronische muziekwereld. Artiesten als Alan Walker, Kygo en Röyksopp hebben een naam voor zichzelf gemaakt met eigenzinnige elektronische muziek en vaak ook commercieel succes. Nu is de beurt aan Lost Girls, een duo bestaande uit Jenny Hval en Håvard Volden. Jenny heeft een popachtergrond met uitstapjes naar folk, synthpop en ambient, terwijl Håvard rommelt met minder gangbare genres als elektroakoestische muziek en musique concrète.
Het duo is nog maar sinds kort actief. In 2018 brachten ze de ep Feeling uit. Hier ligt de basis voor hun eigenzinnige geluid; een elektronische mix van artpop, spoken word en minimalistisch synthesizerwerk. Na drie lange jaren verscheen in februari van dit jaar de gelijknamige debuutsingle van hun eerste album: Menneskekollektivet. Net als de songs op de ep is dit nummer ook behoorlijk lang voor een eerste single: ruim twaalf minuten. Ze deinzen duidelijk niet terug voor een uitdaging.
De visie van Lost Girls komt in dit album duidelijk naar voren. Het is een mooi pakket van vijf songs; twee lange en drie korte. In de twee lange nummers, de reeds genoemde single en “Love, Lovers”, is de chemie tussen Jenny en Håvard meteen voelbaar. Jenny zet haar stem in op allerlei manieren: gepraat over quasifilosofische wijsheden zoals Jehova-getuigen, het concept van een deur en wat een tekst wel of geen fictie maakt. Soms herhaalt ze woorden als een mantra, zoals aan het einde van “Menneskekollektivet”, of ze zingt woordeloos terwijl Håvard laagjes blijft toevoegen aan de muziek. De invloeden zijn erg divers. De technobeats zijn vrij minimalistisch en dienen als sober skelet voor de rest. De gitaren die zo nu en dan voorbij komen vormen een mooie afwisseling, net als de warme synthesizers die Jenny’s stem prachtig assisteren, en de housebeats die de songs ook geschikt maken voor de dansvloer.
De twee lange songs zijn ook meteen de hoogtepunten, maar dat wil niet zeggen dat je de rest kunt overslaan. Op “Losing Something” schept Lost Girls een episch crescendo met gelaagde zang en laagjes electronica die heel subtiel groeien tot een enorme warme golf aan muziek. Op de helft van het album wordt er een adempauze ingelast; met zachte drums en kleurrijke synths op de achtergrond mijmert Jenny wat weg. De manier waarop ze naar woorden zoekt geeft dit nummer een hele ontspannen en vertrouwde sfeer. Zo sterk als het album begon, sluit het ook weer af. De elektrische gitaren vormen hier geen bijkomstigheid maar lijken haast een duet te vormen met Jenny die op haar gemak meezingt met het deinende ritme.
Voor een debuutalbum is dit een hele prestatie. De debuutsingle was al ambitieus met haar duur van twaalf minuten, en het bleek een blauwdruk voor de rest van het album. Deze variatie van stemgebruik op een elektronische plaat, met name het gepraat, kan een risico zijn, maar hier werkt het heel goed. De afwisseling binnenin het album in speelduur, genre, instrumenten en sfeer maakt het tot een veelzijdige ervaring, waarbij voor ieder wat wils aanwezig is. Er kan gedanst worden, gefilosofeerd of gedagdroomd. Voor hen die non-stop technobeats verwachten of knetterharde breakdowns is dat wellicht een teleurstelling, maar als je niet bang bent om verrast te worden, willen wij dit album van harte aanraden.
