© CPU- Willem Devriendt
In het kader van de Coca-Cola Sessions worden beloftevolle artiesten uitgenodigd in de AB Club. Sinds 2009 mochten onder andere Balthazar, Compact Disk Dummies, Portland en Whispering Sons al de line-up vervoegen. Dat zijn intussen geen onbekende namen meer; we kunnen er dus voorzichtig van uitgaan dat er ook deze keer een artiest bijzat die op het randje van de doorbraak staat. Gisteren mochten Mooneye en Almighty Mighty het podium van de Club delen, en dat leverde een gemengd resultaat op.
De avond werd ingezet door Almighty Mighty. Dat is de muzikale baby van Michélé De Feudis (voormalig frontman van Horses on Fire) en Stéphane Misseghers (producer en drummer van dEUS). Inspiratie voor hun sound haalden ze onder meer bij Air, Gorillaz en Massive Attack. Met hun debuut-ep onder de arm kwamen ze in Brussel hun versie van ‘pop noir’ voorstellen. Een zo goed als uitverkochte Club was klaar om deze nieuwe band met doorwinterde leden een kans te geven.
© CPU – Willem Devriendt
Meteen werd echter duidelijk dat ze ons niet van onze sokken zouden blazen. Nummers als “Float” bleven aan de oppervlakte en leken op geen enkel moment volledig los te barsten. Het publiek reageerde ingetogen, ook al deed frontman Michélé moeite om interactie uit te lokken. De nummers die gezongen werden door Ian Clement klonken aangenamer, zeker wanneer zijn stem vervoegd werd door die van Emily Vernaillen.
Gelukkig namen de songs tegen het einde nog wat toe in grandeur. Met “Death Parade” werd de sfeer dreigend en filmisch, ook de lichteffecten volgden die verandering en zorgden zo voor een extra dimensie. De shoegaze van fijne afsluiter “Jezebel” liet ons met gemengde gevoelens achter. Zoals we eerder al zeiden, is het feit dat de individuele muzikanten zich niet meer moeten bewijzen niet eenduidig positief. Almighty Mighty was onmiskenbaar een professioneel geheel, maar de drive voor vernieuwing bleek niet van groot belang te zijn.
© CPU- Willem Devriendt
Vervolgens was het de beurt aan Mooneye, winnaar van De Nieuwe Lichting 2019. Hun muziek wordt door de pers regelmatig omschreven als pop. Dat hun nummers inderdaad easy on the ear zijn, met veel radiopotentieel, kunnen we niet ontkennen – maar toch dekt dat label de lading niet. De groep rond de Zwevegemse Michiel Libberecht is meer dan het zoveelste Belgische bandje dat een tof nummer kan schrijven. Hun debuut-ep van vorig jaar toonde dat al aan, en ook hun eerste AB-show liet geen ruimte voor twijfel.
Nog voor Mooneye goed en wel begonnen was, bleek al dat ze een volledige bus vol West-Vlaamse fans ingelegd hadden. Het was aandoenlijk om te zien hoe geliefd de jongens zijn, maar dat zorgde er ook wel voor dat de reacties van het publiek niet representatief te noemen waren. Zowat elk nummer werd onthaald met gefluit en een uitbundig applaus. Onterecht bleek dat gelukkig niet. De band vatte ingetogen aan en legde zo alle aandacht bij de oprechte verhalen die de heerlijk weemoedige stem van Michiel ons toezong. Het was duidelijk dat hij al een verleden heeft als singer-songwriter, want de rest van de band leek niet meer dan een backdrop te zijn voor de frontman.
© CPU- Willem Devriendt
Die eerste indruk werd snel weerlegd. Bij prachtige nummers als “This Thing” was er namelijk voldoende ruimte voor de muzikanten om ook hun kunnen eens tentoon te stellen en ook de muzikale intermezzo’s zorgden voor een aangename afwisseling. Na een tijdje sloop er jammer genoeg ook een cover in de set: de jongens schotelden ons hun eigen versie van Tom Waits’ “Clap Hands” voor, wat ze in de toekomst achterwege mogen laten. Het klonk niet slecht, maar hun eigen materiaal was meer dan de moeite waard om de volledige avond te vullen. Daarop volgde nog “Nothing Ever Happens In This Town”, waarop Michiel bewees dat hij ook zijn keel eens goed kon openzetten. Ook dat nummer was niet slecht te noemen, maar die hevige sound zorgde voor een stijlbreuk met de quasi perfectie van de songs op hun ep.
De eigenheid van Mooneye schuilt in de authenticiteit van hun teksten, de doorvoelde stem van de zanger en hun niet-Belgische geluid. Ze werden al vergeleken met bands als Beirut of Vampire Weekend, maar geen enkele vergelijking deed eer aan hun unieke stijl. Naast indie, pop en folk, waren er ook invloeden van country en zelfs heartland rock te horen – wat meer Amerikaans dan Vlaams aandeed. Afsluiten leek de band te doen met topplaatje “Thinking About Leaving”, dat iets minder goed klonk dan de opgenomen versie. Maar na het onaflatende enthousiasme van het publiek kwamen ze nog terug met “Black River” (dat dan live weer beter klonk dan op de ep) en “Time To Move Away From Here”. Wat een goede keuzes om mee af te ronden. Na hun optreden betrapten we onszelf erop dat we hun deuntjes maar bleven meeneuriën. Mooneye bleef nog lang hangen in ons hoofd, en we zouden er niet van opkijken als iedereen binnenkort al neuriënd rondloopt.
