Pianist Roberto Fonseca is een rasartiest om in de gaten te blijven houden. Met Yesun, dat zoiets als water betekent, geeft hij fans en luisteraars een inkijkje in zijn onophoudelijke zoektocht naar de organische vloeiende staat die muziek soms kan hebben. Een manier om uit te drukken dat Fonseco als muzikant vrijwel continu ogen en oren open houdt om nieuwe ontdekkingen te doen. En je daar als luisteraar maar al te graag mee bereikt.
Onder eigen naam wist Fonseca, onder meer door bijdragen aan prestigeprojecten als Buena Vista Social Club (in het begeleidende boekje worden o.a. Ibrahim Ferrer en Omara Portuondo bedankt), een danige reputatie bijeen te scharrelen. Op zijn inmiddels negende album stelt de in Havana geboren pianist dat hij eigenlijk geen ander album dan dit wilde maken. Een album dat een schat aan muzikale invloeden openbaart: met jazz, uiteraard. Maar ook pop, electronic, latin, hiphop, rap, funk, reggaeton en spoken word duiken op. Fonseca maakt handig gebruik van allerhande stijlen en genres, maar weet dat alles op een heel eigen, modern aandoende manier te verwerken.
Samen met getrouwen als drummer Raul Herrera en contrabassist Yandy Martinez Rodriguez weet Fonseca het zo aan te pakken dat er voldoende ruimte is voor gastinbreng. Dat zijn niet van de minsten overigens, met o.a. de Frans-Lebanese trompettist Ibrahim Maalouf, de Cubaanse rapper/vocalist Danay Suarez, acapella groep Gema 4 en de Cubaanse bolero diva Mercedes Cortés. Toch doet het eindresultaat heel erg vintage Fonseca aan. ‘This is who I am’, zo valt te lezen in de liner notes.
Fonseca, één van de sterren binnen de latingetinte jazz, brengt met Yesun een heerlijk vibrerende cocktail waar het meer dan van genieten is. Krachtig en overtuigend drukt hij zijn eigenzinnige stempel door, waardoor Yesun een meer dan uitstekend album geworden is. Opener “La Llamada” zet in met zoet pianospel, zwoele, ritmische latinvibes en fleurige vocalen van acapellagroep Gema 4. Een aardige binnenkomer, die overgaat in het met oosters georiënteerd trompetwerk van Maalouf gelardeerde “Kacucha”. Verderop is er het vitale funkgehalte van “Cadenas”. Het geeft goed aan hoe Fonseca met Yesun inzet op variatie.
Dat komt misschien nog net iets meer tot uiting in het breekbare, dramatisch mooie “Por Ti”. Sobere strijkers en een licht uitwaaierende piano als contrapunt voor de statische percussie die donkerte suggereert. Het water tikt zachtjes tegen het raam en het is opwarmen bij de vers gezette koffie. Die sfeer, waarbij je iets later met het zwierige, tot dansen uitnodigende single “Aggua” een wel heel ander uiterste voorgeschoteld krijgt.
Elders merk je dat muzikale bruggenbouwer Fonseca op Yesun vooral zijn eigen stijl uitbouwt, waarbij hij telkens weer net wat andere accenten legt. Opvallend is onder meer de samenwerking met een jazzgigant als Joe Lovano (uit de ECM-stal) op saxofoon, terwijl duidelijk hoorbaar is dat Fonseca’s ritmesectie onophoudelijk de vaart erin houdt en tempo maakt. Het leidt tot een erg goed, en bovenal levendig album.
Live te zien op 23/11 in de Botanique.
