De Amerikaanse trompettiste Jaimie Branch, die in onze contreien haar veelgelauwerde debuut tot leven deed komen in Oostende (KAAP) en Antwerpen (De Studio), weet met de langverwachte opvolger Fly Or Die part II: Bird Dogs Of Paradise opnieuw een meer dan fraaie indruk na te laten.
Daar waar de korte, strak afgelijnde voorganger een heel matuur en divers instrumentaal geluid aanboorde, treedt de trompettiste nu voor het eerst ook aan als vocaliste. De tijd is er rijp voor, geeft ze in de uitgebreide liner notes aan. Het is nu eenmaal een dolgedraaide wereld. En dus geeft Branch ook echt stem aan haar rijke, veelgelaagde composities die lezen als een sociopolitiek commentaar bij deze onheilstijden. Neem de maar liefst twaalf minuten durende muzikale orgie die als “Prayer For Amerikkka Part 1 & 2” door het leven gaat. Wonderlijk hoe die, met in aanzet slechts een zacht gestreken bas, gaandeweg culmineert in een uiterst geslepen, passioneel gebracht maar bovenal zalvende meditatie over de vluchtelingenkwestie. Zo verhaalt ze hier het wedervaren van een jonge adolescente die door omstandigheden noodgedwongen afscheid dient te nemen van haar familie en overgebracht wordt naar El Salvador, waar ze overgeleverd wordt aan lichamelijk en seksueel geweld.
Branch neemt er dan wel danig de tijd voor, ze weet echt wel de aandacht te trekken met haar spannende, nog lang nazinderende avant-garde jazz uit de Chicago school. ‘This is a warning, honey’, luidt het onder meer. Branch heeft een stem en ze laat helemaal niet na om die naar geheel eigen goeddunken te gebruiken. Het geweld tegenover haar bandleden tijdens het drukke, veeleisende tourleven zorgde voor veel input en krijgt hier ook een uitgesproken expressieve vertaling. Net als thema’s als raciale ongelijkheid, de steeds vaker openlijke haatspraak en het militair-industrieel complex inhoude,.
Interessant om op te merken is ook dat zij op dit album een veelheid aan instrumenten bespeelt en zich op Fly Or Die Part II – Bird Dogs Of Paradise laat omringen met muzikanten als Chad Taylor (drum, mbira/duimpiano en xylofoon), Jason Ajemian op contrabas en percussie en Lester St. Louis op cello. Daarnaast werd labelgenoot Ben LaMar Gay gevraagd voor een vocale bijdrage, net als Marvin Tate. Verder zijn er ook bijdragen van o.a. labeleigenaar Scottie McNiece (tijdens de kwieke uptempo jazz van het acht minuten spannende “Nuevo Roquero Estero”, de ideale soundtrack om een zondags zalig eitje mee te bereiden).
Branch pakt het ook zo aan dat het in Total Refreshment Centre en deels in het prestigieuze, door improvisatorische jazz gekenmerkte Café Oto opgenomen album echt veel ruimte open laat. Het trompetgeluid van Branch staat dan wel centraal, maar die baadt in een weelde aan heel andere geluiden en texturen, waarbij de creatieve en artistieke vrijheid helemaal centraal staat. Daar komt dan nog bij dat de trompettiste zich laat leiden door een onophoudelijke stroom aan gevoelens. Soms leidt dat tot korte, op improvisatieleest geschoeide schetsen als “Lesterlude”, maar evengoed tot ronduit uitnodigende, vibrerende composities als “Twenty Three N Me, Jupiter Redux”.
Minstens zo tof: “Simple Sofa Surfer” dat zijn voordeel doet met goed in het oor liggende melodielijntjes, die opgaan in een breder geweven patroon dat haast tot wild dansen uitnodigt. Of neem “Bird Dogs Of Paradise”, dat verrijkt wordt met het gehuil van honden. Het demonstreert fijntjes hoe ver het speelterrein op het hemelse, maar bovenal openlijk politiek aangedreven Fly Or Die Part II: Bird Dogs Of Paradise eigenlijk wel reikt.
Dat alles leidt naadloos tot eenzelfde conclusie. Met name dat dit album tot een van de allersterkste (en meest belangrijke!) internationale jazzreleases van dit jaar gerekend mag worden. Hoedanook, onthou die naam. Want Jaimie ‘Jeezy’ Branch gaat ongetwijfeld nog veel méér brokken maken, dat maakt deze fantastische release meer dan duidelijk.
