Ezra Collective is een vijfkoppige Londense jazzband die, net als de profeet Ezra uit de bijbel, hun inspiratie haalt bij andere muzikanten. Hierbij blijven ze niet binnen het jazzgenre, want naast Alice en John Coltrane, Miles Davis en Ella Fitzgerald luisteren ze ook naar King Tubby en zelfs Burna Boy. Dit leidt tot een mix van jazz, hiphop en afrobeat. Femi Koleoso beloofde ons dan ook een feestje waarop we zelfs elektro en drum and bass te horen gingen krijgen en waar menig feestbeest in Paleis 12 afgelopen weekend jaloers op geweest zou zijn.
Sasha Keable is het vaste voorprogramma van de vijf mannen op hun Europese tour en we kunnen wel begrijpen waarom ze voor haar kozen. Als ondersteuning had ze enkel een akoestische gitarist mee, waardoor haar stem mooi uit de verf kwam. Met haar diepe stem deed ze soms wat denken aan Amy Winehouse. Wanneer ze dan wat meer overging naar r&b deed ze dan weer denken aan Jorja Smith. De jongedame was een toffe ontdekking die we zeker nog eens aan het werk willen horen.
https://www.instagram.com/p/B3u5FqgB6m2/
Dat jazz al lang geen genre meer is dat enkel door oude mannen in jazzclubs vol rook beluisterd wordt, werd bewezen door de hoge opkomst: de AB Box was zo goed als uitverkocht door verschillende leeftijden. De vorige keer dat Ezra Collective in de AB mocht spelen was het nog boven in de kleine zaal terwijl Rick Astley de grote zaal mocht inpakken. Net als menig muziekkenner noemde Femi Koleoso hem een muziekgod, maar als het Londense vijftal zo blijft voortdoen zullen de gebroeders Coorevits van Compact Disk Dummies binnen enkele jaren net hetzelfde zeggen over hen. Vanaf de eerste noten kregen de Londenaars de zaal meteen aan het dansen; toepasselijk werd er dan ook “You Can’t Steal My Joy” ingezet. Die joy was in heel de zaal te voelen en zelfs op het podium werd er meegedaan, want wanneer Dylan Jones of James Mollison niet op hun trompet of saxofoon moesten spelen, stonden ze mee te dansen en lachen op het podium.
Het kwintet speelde voor ze populair werden en grote zalen uitverkochten zelf in jazzclubs en die sfeer misten ze toch wel, waardoor ze er niets beter op vonden dan de Ancienne Belgique voor even om te toveren tot grootste jazzclub ter wereld. De lichten werden wat gedoofd en voor het eerst deze avond konden we even wat rusten van al het dansen, want ze speelden zowaar een kalmer, klassiek stukje jazz. Dit duurde niet al te lang, want toen Dylan en James invielen, mondde het uit tot “Space is the Place” en konden onze dansbenen weer aan het werk. De mannen deden aan meer dan enkel muziek spelen, want tijdens verschillende solo’s werkten ze zelfs op de lachspieren. Zo drumde Femi tijdens zijn solo enkel op de zijkanten van zijn trommels in plaats van op het vel of haalden de gebroeders Koleoso hun beste danspassen boven toen Joe Armon Jones zich mocht laten gaan op zijn keyboard. Vrij overbodig werd ons ook gevraagd om mee te dansen op “Sao Paulo”, waarna afgesloten werd met “Juan Pablo”, de grootste hit van hun eerste album.
Femi Koleoso liet weten dat we aan al onze vrienden en kennissen over hen moeten vertellen, omdat ze graag zo snel mogelijk terug zouden komen. Omdat wij ze ook graag nog eens zouden terugzien volbrengen we bij deze onze taak.
