SYML @ Ancienne Belgique (AB): Sympathie en dankbaarheid

© CPU – Fleur De Backer

De Amerikaanse zanger Brian Fennel was lang zanger van de indierockband Barcelona, maar pakt het onder moniker SYML iets rustiger aan. De singer-songwriter maakt zachte elektronische pop, die we makkelijk met een RY X of James Blake zouden kunnen vergelijken, en weet een even magische sfeer neer te zetten als zijn collega’s. In het voorjaar bracht hij zijn eerste soloalbum uit, dat hij deze zomer al op Rock Werchter voorstelde. Gisterenavond was het de beurt aan een niet helemaal uitverkochte AB.

Muisstil was het toen de Britse singer-songwriter Nathan Ball een halfuur op zijn eentje op het grote podium van de AB stond. Hij speelde al enkele keren in de AB Club en droomde er naar eigen zeggen van om eens in de grote zaal te staan, en zo geschiedde. Zijn zachte popsongs, die hij met heel wat inleving bracht, vonden gehoor bij het publiek en zorgden voor de eerste knuffels in de zaal. Zijn dankbaarheid was groot na afloop van de show en ook wij zijn hem dankbaar voor zijn mooie set. Elke toets die hij bespeelde en elke snaar die hij raakte; hij deed het telkens met oog voor detail. Een aanrader voor fans van Ben Howard.

© CPU – Fleur De Backer

Wie er in de AB niet kon bij zijn, had geluk, want dankzij een livestream kon men overal ter wereld het concert live meevolgen. Om 21 uur doofden de lichten van de AB en kwam Bryan samen met zijn twee muzikanten op om samen aan een instrumentale intro te beginnen die dan zeer rommelig overging in “The Bird”. Tamino-gewijs ging het nummer van start en zo spitsten we onze oren. Het nummer vloog dan al snel voorbij en nestelde zich meteen in ons geheugen. Rustig zou het echter niet blijven, want met het met samples doorspekte “WDWGILY” zocht de Amerikaan direct het contrast op. Een zeer goed nummer, dat ook live mooi uitpakte, ondanks dat zijn stem er niet helemaal doorkwam.

Interessant was SYML telkens hij zijn uitersten opzocht. Zo was het instrumentale “Before You Knew It Was Me” in de liveversie nog iets pakkender, zonder dat er woorden in de strijd gegooid werden om je hart te doen smelten. Het onuitgebrachte “Flags”, waarin hij het heeft over strijd tegen kanker, was dan weer breekbaar tot en met. Helemaal in zijn eentje bracht hij het nummer met enkel en alleen een spotlight op hem. Eenvoudig, maar bovenal emotioneel, aangezien hij net voor “Flags” vertelde dat hij vorige week nog een goede vriend aan de ziekte verloor. Ook “Meant To Say” zorgde voor kippenvel. Net die momenten onderscheiden hem van zijn collega’s.

© CPU – Fleur De Backer

Toch was de show bij momenten gekenmerkt door te voorspelbare nummers. “Wildfire” is precies het nummer dat je verwacht als je de titel hoort en ontketende niet meteen een warm gevoel in ons. Met “Bed” wou hij dan te veel kanten op en bleef hij uiteindelijk rond de pot draaien. Zijn grootste hit “Where’s My Love” had het dan weer moeilijk door een te steriele, berekende uitvoering, die veel kracht van het nummer wegnam. Gelukkig maakte de geslaagde cover van “Mr. Sandman” dat goed, maar je grote hit moet er gewoon boenk op zijn.

SYML kampt wat ons betreft nog steeds met het probleem dat hij niet voor honderd procent weet welke richting hij wil uitgaan. De ene keer wil hij fragiel en kwetsbaar zijn, maar het andere moment jaagt hij zijn stem door de stemvervormer (“Animal”) of gaat hij de rockkant op (“Break Free”). Sterk is hij vooral als hij ziel en betekenis in zijn nummers steekt, zoals in “Girl”, dat hij opdroeg aan zijn dochter, maar ook de elektronischere nummers zijn live een verademing. Wat we na de show vooral onthouden, is dat SYML een zeer sympathieke, dankbare muzikant is die nog een tijdje zal zoeken naar zijn sound, maar eens hij die gevonden heeft heel straf uit de hoek zal komen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!