De carrière van The Lighthouse is er eentje waar veel Belgische bands van dromen: na het winnen van enkele lokale wedstrijden, besloten ze zich in te schrijven voor De Nieuwe Lichting met het nummer “Hollywood”. Hun vrolijke indiepop leek aan te slaan want ze wonnen DNL en “Hollywood” werd een bescheiden hitje. Een jaar later volgde er Joyride, hun tweede ep, waarmee ze heel wat Belgische en Nederlandse festivals en concertzalen afschuimden. The Lighthouse leek hun recept gevonden te hebben: speelse gitaarriffs, vrolijke synths, een upbeat drum die doet dansen en vooral de zachte vocals van beide frontmannen die elkaar perfect aanvullen. Toch was het spannend afwachten of ze hun sound konden doordrukken en een volledig album wisten te boeien. Dat debuutalbum komt er nu in de vorm van Whatever Comes Our Way.
The Lighthouse wordt al sinds hun doorbraak vergeleken met bands als The 1975 en Two Door Cinema Club. Dit kunnen we zeker bevestigen in de vorm van hun catchy en vaak vrolijke singles. Zo is “Tel Aviv” een zomers poprockdeuntje dat heel wat mensen zal kunnen bekoren. Ook “Catch Fire” is er eentje die door de fans zonder problemen zal worden meegekeeld en heel wat dansbenen zal activeren. Gitaar en synths wisselen elkaar perfect af in de strofes, om in het refrein samen te komen tot een speels en dansbaar geheel. The Lighthouse op z’n best.
Spijtig genoeg is The Lighthouse ook wat in hetzelfde bedje ziek als voorgenoemde bands: een volledig album boeien lijkt erg moeilijk. Hoe verder het album vordert, hoe moeilijker de band het heeft om onze interesse vast te houden. “Vitamin K” bijvoorbeeld, een The Lighthouse nummer waar er ondertussen al dertien in een dozijn van zijn. De typische meezingbare refreinen, de breakdown waarna het nummer terug opbouwt naar een iets stevigere versie van dat refrein: het nummer heeft net dat tikkeltje teveel weg van de singles, maar dan toch iets minder goed. Ook “Hear Me Out” houdt met moeite het hoofd boven water. Het nummer klinkt op zich niet slecht, maar het lijkt wel de vijfde keer op het album dat je het hoort.
Toch merken we dat de band hier en daar op zoek gaat naar vernieuwing, waarvoor we zeker appreciatie kunnen opbrengen. Zo krijg je in het midden van de plaat een bijna volledig instrumentaal nummer, “Redwing Pt. 1”. Een leuk gitaarlijntje leidt een dansbaar geheel van bas en drum in. Tijdens het slot valt het nummer spijtig genoeg terug wat stil wanneer er toch een kleine strofe gezongen wordt en daarmee verliest het onze aandacht. Ook deel twee van het nummer, “Redwing Pt. 2” klinkt veel te loom in zijn instrumentatie om te boeien. Een verloren kans van de band om ons eens te verrassen vanuit een andere hoek.
Het slotoffensief van de plaat komt er in de vorm van “Easygoing” en “Tundra”. Die eerste begint ingetogen met wat subtiele gitaar en elektronische drum. Naarmate het nummer vordert, ontwikkelt het zich tot een dansbaar geheel op basis van een leger aan synths. “Easygoing” is een nummer waarop The Lighthouse hun potentieel nog eens etaleert. Tot onze grote teleurstelling gaat “Tundra” niet in dezelfde lijn verder. Het is een ingetogen track waarop de mannen een gevoel van romantiek proberen overbrengen, maar eerder resulteert in een klef nummer met een ietwat platte instrumentatie en klagerige zanglijn. “Tundra” lijkt wel op te bouwen naar niets, wat ons met een wrang gevoel achter laat na het beluisteren van de plaat.
Whatever Comes Our Way bevat enkele leuke nummers, voornamelijk de singles, maar vergeet interessant te blijven op de rest van de plaat. Een deel van de muziek is te hard volgens dezelfde formule gemaakt waardoor je soms teveel van hetzelfde krijgt. Wanneer The Lighthouse op zoek gaat naar vernieuwing, krijgen we een paar leuke ideeën te horen maar deze zijn dan vaak niet goed genoeg uitgewerkt. Whatever Comes Our Way is een langspeler die zeker zijn publiek zal vinden, maar wij hadden net dat tikkeltje meer verwacht van het vijftal uit Leuven.
