Inmiddels is het Britse kwartet The Slow Show aan een derde album toe. Na twee goed ontvangen albums White Water en Dream Darling, waarop de groep rond frontman Rob Goodwin samenwerkte met een klassiek koor Cantus Domus, is het nieuwe Lust And Learn misschien wel het album waarop de Britten laten horen dat ze zoveel meer zijn dan een zoveelste muzikaal eendagsvliegje.
Het grotendeels in Manchester opgenomen Lust And Learn is het eindproduct van een lange zoektocht. Met de vorige twee albums werd gaandeweg een groter publiek bereikt en ook de eigen muzikale identiteit verder verfijnd. Op diezelfde koers zet de groep nu nog sterker in. Al is er intussen wel een nieuwe platenfirma en daar horen natuurlijk ook andere, veel grotere ambities voor het Britse kwartet bij.
Neem er ook het bijzondere artwork bij. Een blik op de grootse natuur, in een zwaar bewolkt landschap. De aanwezigheid van vriendschap, die zowaar de essentie weergeeft. Zeker als het eens tegen zit, zoals de frontman al in het donkere, maar bedrukkend sfeervolle “Eye To Eye” aangeeft: ‘This city gets me down,’ prevelt hij met zijn diepe grafstem, die zo aan die van Matt Berninger (The National) herinnert. Als het er echt op aankomt, hebben we enkel elkaar. En daar gaan we het, omstandigheden die meezitten of net niet, nu eenmaal mee moeten doen.
Eigenlijk zegt de groep met dit album vooral dat het zowel in het leven als in de liefde een kwestie is van vallen en terug recht te krabbelen – onder andere op een met subtiel vioolwerk opgetuigd “Lover’s Game” en via de koele beheersing van het wondermooie “The Fall”. De kunst is om de begeerte en de lust (het vaag naar U2 verwijzende “Exit Wounds”) en de wil om te blijven leren in balans te blijven houden. Al is dat maar een van de talloze ideeën die de groep de luisteraar hier voorhoudt. Ook het idee bijvoorbeeld dat muziek zowel een veilige toevluchtshaven kan zijn als een manier om absolute verlossing te bereiken ( “Places You Go”), duikt op.
Je zou de groep kunnen aanwrijven dat het vaak tegen de grens met pathos en bitterzoet drama blijft aanschurken. Neem de op grootse emotie steunende pianoballad “Low”, waarmee The Slow Show de connectie met het verleden opzoekt. Aandoenlijk mooi, ook omdat je merkt hoe deze groep experimenteert met lichte pulsen elektronica en zachte toefjes ambient. Die geven aan hoe The Slow Show niet enkel zichzelf wil blijven, maar zich ergens ook wil vernieuwen.
Hun groepsnaam wijst er al op. Het zijn allemaal songs die het niet moeten hebben van instant trefkracht, maar die hun sterkte vooral halen bij een traag en zacht ontluiken. Dat wordt ook duidelijk via instrumentale opener “Amend” en de erg knappe miniatuur “Breath: Air”. Sfeervolle en strategisch geplaatste passages die het gemoedelijke en gelaagde album net wat meer openheid, sfeer en zelfs een zekere luchtigheid bieden.
The Slow Show richt zich ook niet op grootse, radiovriendelijke hits, al wordt daar soms wel een voorzichtige poging toe gedaan, zoals op het olijk voorthuppelende “St. Louis” of “Vagabond”). De inzet blijft onzeker tussen pop en indierock schuifelend songmateriaal dat de eigen muzikale identiteit verder vorm moet geven, zoals onder meer via een tikkeltje experimenteler “Hard To Hide” of de intimiteit van een op akoestische leest geschoeid “Sharp Scratch” dat op vocaal vlak ook een streepje Editors echoot. Op het vlak van vocals valt ook de inzet van Kesha (onder andere op “The Fall”, “Exit Wounds” en “Hard To Hide”) op te merken. Haar lichte stem vormt een aardig tegengewicht voor Goodwins’ bariton.
Wie eerder al fan was, hoort ongetwijfeld aangrijpingspunten en talloze muzikale referenties (Elbow, The National, Tindersticks, Editors…), zonder dit derde album van The Slow Show daarom koud af te serveren als louter een herhalingsoefening. Interessant is ook dat deze groep haar warmbloedige, dromerige en bovenal zich behoedzaam in je oor nestelende indiepopsongs goed aan elkaar weet te smeden, zodat je echt te maken hebt met een album met voldoende spankracht om verschillende luisterbeurten te overleven.
Binnenkort live mee te maken in de Orangerie van de Botanique en wel op 28 oktober.
