Inmiddels is de uit Manchester afkomstige band The Slow Show toe aan album nummer vier. Hun eerste album ook in drie jaar tijd. De opvolger van Lust & Learn ligt sterk in lijn van de voorgangers White Water en Dream Darling zodat er helaas niet echt meer sprake is van progressie, maar veeleer van stilstand.
STILL LIFE neemt de draad terug op waar de band ze na Lust & Learn achterliet. Deels verwerkt het, zoals de titel al weggeeft, de coronapandemie en de vele eruit voortvloeiende effecten. Dat maakt ook dat de opnames voor dit nieuwe album heel anders liepen dan voorzien, met een van een diepe baritonstem voorziene vocalist Rob Goodwin in het Duitse Düsseldorf en de rest verspreid over het Britse vasteland.
De songs op dit nieuwe Slow Show album voelen evenwel instant herkenbaar aan. Het zijn van melancholie vergeven popsongs, die qua geluid soms vervaarlijk dichtbij stadiongerichte bands als The National, U2 of Coldplay liggen (check gerust de vinnige, pompende baslijn die het sfeerrijke, maar bovenal ambitieuze “Anybody Else Inside” opent). Evengoed legt dit album verschillende verhalen vast over de ervaringen van de groepsleden. Zo valt een, met een sierlijke trompetsolo opgetuigde, track als “Slippin” op omdat die het melancholische karakter van het gros van het materiaal op dit STILL LIFE album erg goed in de verf zet. Het documenteert ergens de inherente tragiek van het zijn, de existentiële val in de zin van Albert Camus. Het drama en pathos – haast het handelsmerk van dit kwartet – duiken overigens wel wat vaker op, zoals onder meer tijdens een door akoestisch gitaarwerk gedragen “Woven Blue” dat over een uiteenvallende relatie handelt.
Op muzikaal vlak blijft deze groep Mancunians op STILL LIFE hoe dan ook erg trouw aan het stilaan gekende, klassieke Slow Show groepsgeluid. Overwegend vind je vaak sterk pianogerichte composities (de met strijkers opgetuigde piano-met-parlando vocal ballad “Mountainbatten” die het album opent), al valt binnen het album als geheel ook wel een net iets ruigere, naar rock neigende track als “Blinking” op. Andere tracks op STILL LIFE zijn dan weer doelbewust klein, ingetogen en voluit romantisch gehouden zoals “Hey Lover” of afsluiter “Weightless” die als een van de uitschieters geldt.
Tezelfdertijd voel je als luisteraar ook aan dat sommige songs op dit album qua opbouw en sound erg gelijkaardig klinkend en binnen het hele oeuvre erg inwisselbaar beginnen aandoen, ondanks verwoede pogingen van het viertal om er her en der een wat vernieuwende draai aan te geven. Met name vooral in de arrangementen: een background vocal van Kesha Ellis hier – zoals tijdens “Who Knows”, een achtergrondkoortje zoals tijdens “Rare Bird” daar. Evengoed tracht de groep om op inhoudelijk vlak een stuk actualiteit in dit nieuwe STILL LIFE verhaal mee op te nemen. Zo bevat het eerder uptempo “Breathe” spoken word samples van de John Boyega speech tijdens de Black Lives Matter rally te London.
Echt tegenvallen doet dit nieuwe Slow Show album niet, al bevindt de groep zich misschien net iets teveel gevangen in het eigen keurslijf. Hoe dan ook markeert dit al bij al niet onaardige STILL LIFE een nieuwe fase voor de groep. Al bij al een knap nieuw album, dat het beste doet verhopen voor de liveshows (met een passage in De Roma op 31 Augustus).
