AlbumsRecensies

Oddarrang – Hypermetros (★★★★): Wonderlijk eerbetoon aan Jóhann Jóhannson

Met Oddarrang landen we alweer in Noordelijke jazzsferen. Het Finse kwintet schotelt ons met haar vijfde album Hypermetros een uitdagend en experimenteel, maar evengoed ijselijk mooi album met dromerige nuanceringen voor.

In thuisbasis Finland, meer bepaald Helsinki, legde de groep na de release van het eerder bij postrock aanleunende Agartha zich toe op een donkerder geluid dat sterker aansluit bij vroeger werk (zoals onder meer Cathedral en In Cinema). Niet eens zo uitzonderlijk, want deze muzikanten zijn in eerste instantie klankfetisjisten die via een eerder experimentele aanpak telkens op zoek gaan naar uitdaging en progressie.

Toch blijft de inmiddels vijftien jaar met elkaar samenspannende groep met Hypermetros (dat zoiets betekent als onmeetbaar) in zekere zin trouw aan haar eigen voorgeschiedenis. Het nieuwe, volledig instrumentale album Hypermetros sluit daarom ook naadloos aan bij wat dit collectief oorspronkelijk bezielde, namelijk de zoektocht naar nieuwe geluiden en dito composities.

Met de release van Hypermetros weet deze groep rond drummer Olavi Louhivuori wederom een flinke nieuwe release te openbaren. Zo voel je je gelijk thuis in de rijke en vaak erg weldadige geluidswereld van dit kwintet. Tijdens sommige passages op Hypermetros voel je hoe deze groep, ondanks de release op een van de sterkste hedendaagse Brits jazzlabels, sterk toewerkt naar een uniek, hoogst eigenzinnig geluid dat invloeden uit de bredere pop/(indie)rock, maar evenzeer ook filmische ambient, elektronische jazz en zelfs post-postrock niet kan loochenen.

Die vloeien grotendeels voort uit spontane jams en oefensessies, waarbij improvisatie en mettertijd steeds meer verfijnde compositie elkaar wederzijds versterken. Om vervolgens uit te groeien tot in de puntjes uitgewerkte onderdelen van een groter geheel met een onuitgesproken, maar zeker niet te miskennen cinematografische grandeur.

 

Grotendeels draait dit slechts acht tracks tellende album rond een aan de veel te vroeg gestorven IJslandse componist Jóhann Jóhansson opgedragen triptiek, die “Trichordon” gedoopt werd. Het achterliggende idee is dat verschillende muzikale en filosofische ideeën en inspiraties elkaar hier vinden en aan elkaar geknoopt worden tot een schier ongrijpbaar en ondefinieerbaar geheel, waarbij je als luisteraar ondergedompeld wordt in een koel maar sterk beheerste score, die bedrieglijk verfijnde soundscapes aan muzikale intelligentie weet te koppelen.

Leg je oor te luister bij tracks zoals onder meer “Ohlop”, “Umi” of het afsluitende, elegisch mooie “Blackstarr” en ontdek hoe deze groep met het beheerste Hypermetros tekent voor een prachtalbum dat zijn geheimen pas traag – met elke luisterbeurt net een tikkeltje meer – prijsgeeft. Net zoals water langzaam uit woeste brokken ijs wegdruppelt, zo proeven we hier een fijnzinnige, smaakvol ingelegde muzikale delicatesse. Een bij vlagen erg spannend prachtalbum voor fijnproevers dus.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.