De boys van B Boys zijn daar met hun nieuwe album! Dudu is de opvolger van No Worry No Mind (2016) en Dada (2017). Qua albumnamen is het er dus niet op vooruitgegaan, maar op hun sound valt weinig aan te merken. Een zekere mate van ruige indie steekt de kop op bij B Boys, maar vooral spelen ze met een punkvibe. Hoe dwaas de naam ook mag klinken, Dudu is geen lachertje. De plaat telt vijftien nummers, maar dat wil niet zeggen dat de ‘lang’ in ‘langspeler’ wordt benadrukt. B Boys schotelt ons vooral korte songs voor en net daardoor blijft het album over de hele lijn entertainend. Ze tonen echte losbollen te zijn die de middenweg tussen punky en catchy bewandelen.
Een van de talenten van B Boys is het neerzetten van anthems. “Cognitive Dissonance”, “Taste for Trash” en (uiteraard) “Another Anthem” zijn dé geschikte songs om een luid en uitbundig eenheidsgevoel te creëren op een festivalweide. De enige twee voorwaarden voor een geslaagde anthemsessie met de B Boys zijn de bereidheid om je stembanden af te schuren en voldoende bier in de aanslag te houden om er uiteindelijk vooral mee in het rond te gooien.
De groep kan ook al eens uithalen met punksongs. Ze gaan er geagiteerd vandoor en zonder kleerscheuren kom je er niet vanaf. Het hoeft allemaal niet te gesofisticeerd te klinken, als het maar springerig is – en dat is het zeker. B Boys klinkt hier nog aanstekelijker dan gewoonlijk en zorgt telkens voor korte punkontploffinkjes. Zo zijn “Pressure Inside”, “Automation” en “Asleep/Awake” allemaal felle songs en is het superkorte “Smoke You” bijna een en al gitaarintro, waarna er om ter luidst wordt geschreeuwd. Vooral op “I Want” klinken de boys echt all over the place. Dit nummer heeft de minst evidente structuur van de plaat, en dat maakt het net extra plezant.
Eigenlijk ligt daarin het enige pijnpuntje van Dudu. Zoals we al schreven, bewaart de band het evenwicht tussen catchy en punky, maar daardoor zijn er ook maar weinig uitschieters te vinden op de plaat. B Boys houdt steeds hetzelfde opgewekte niveau aan, maar als we dan een nummer als “I Want” horen, merken we toch dat er meer in de de groep zit dan enkel aanstekelijke geestdrift. Om die reden hebben “No”, “On Repeat” en “Ceremonies of Waste” niet echt iets te bieden. Het zijn zeker geen slechte songs en de sfeer zit altijd goed (en dus springerig), maar verder is er niet veel aan.
De mannen weten ons nog een aantal keer te verrassen met “Closer”, “Instant Pace” en “Can’t Stand It”. Aanvankelijk lijkt het of de groep het hier iets toegankelijker aanpakt, maar door het agressieve gezang krijgen deze songs ook weer dat ruige kantje. Op “Instant Pace” krijgen we zelfs een uitgebreid slot te horen, waar B Boys meestal zou ophouden en overgaan naar een volgend explosief nummer. “Can’t Stand It” is dan weer enkel onuitstaanbaar als je niet graag met een melodie in je hoofd zit, want het zal gegarandeerd de rest van het jaar verankerd blijven in je geheugen. B Boys kan het dus duidelijk wel, maar het blijkt er niet altijd uit te komen.
Dudu is enthousiaste felheid van begin tot eind; aan mogelijkheden tot het bouwen van uitgelaten feestjes dus geen enkel gebrek. B Boys scoort met de anthems die ze afleveren en steeds wordt de schijn van toegankelijkheid snel en efficiënt gebroken door er ruige elementen aan toe te voegen. Toch is er nog werk aan de winkel voor de boys. Iets meer gewaagde zetten en het catchy punkplaatje is compleet. Dat zal dan voor Didi of Dodo zijn.
