© CPU – Nathan Dobbelaere
Een laatste dag op een festival geeft altijd een dubbel gevoel. Enerzijds is het jammer dat alles voorbij is, maar anderzijds moet je nog een laatste keer alles uit je lichaam halen om er het beste van te maken. Dat deden ook wij op Down The Rabbit Hole, waar het vandaag iets frisser was dan de afgelopen dagen. We zagen fijne shows van onder meer Parcels, Donny Benèt en Rosalía.
Parcels @ Teddy Widder
© CPU – Nathan Dobbelaere
Een tam publiek wakker maken zoals Parcels dat deed, we denken dat niemand er beter in slaagt. De band begon voor een halfvolle Teddy Widder, maar al snel vulde de zaal zich helemaal. Dat kwam natuurlijk door de vrolijke, funky deuntjes die de band serveerde. De band heeft namelijk de zomer in hun muziek verweven zitten en dat maakt van hun sound een extreem dansbaar geheel. In tegenstelling tot vele andere funk pop bands teert Parcels wel niet op een cliché sound. Meer nog, ze durven af en toe ook te experimenteren. Zo gaan nummers naadloos in elkaar over, of volgen er meerdere experimentele sounds als outro. “Lightenup” en “Tieduprightnow” waren zeker de hoogtepunten in een set die ons helemaal klaarstoomde voor de rest van de dag. Er werd zelfs gedanst en ook aan de inkleding van het podium werd gewerkt door het wijzigen van de backdrop middenin de show. Kleine details, maar het doet het hem wel. Fijne band, leuk spektakel en sympathieke mannen.
LP @ Hotot
© CPU – Nathan Dobbelaere
Op de laatste dag van Down The Rabbit Hole leken vrouwen wel aan de macht te zijn. Op de Hotot mocht LP zichzelf bewijzen met een setje en dat was op zijn minst divers te noemen. De dame wist heel veel verschillende genres te combineren tot een aangenaam geheel, al misten we wel hier en daar iets uniek. Er kroop rock in en zelfs wat meer dansbare genres staken de kop op. Er volgden zelfs covers, en wel van AC/DC en The Rolling Stones. Leuk voor de herkenbaarheid, want buiten haar gigahit “Lost on You” kon er weinig meegezongen worden. Gezapige opener, dat zeker.
Amber Arcades @ Fuzzy Lop
© CPU – Nathan Dobbelaere
Ook de Nederlandse bands waren dit jaar goed vertegenwoordigd op het festival. Een indiesnoepje die we wel kunnen appreciëren is Amber Arcades. De groep maakt alternatieve, dromerige indie rock die helemaal niets nieuws herbergt, maar wel aangenaam te beluisteren valt. Op Down The Rabbit Hole is zo’n dromerige indie rock natuurlijk een risico en de band deed het in het begin ook heel rustig aan. Gevolg was dat heel wat mensen naarmate de set vorderde zich gewoon buiten gingen zetten. Nochtans volgden er ook energiekere songs die de kracht van Amber Arcades muziek in de kijker zette. Wanneer de band aan het jammen ging en lange outro’s verzon, werd alles plots veel interessanter. Een uur leek ons gewoon te lang om een festivalpubliek geïnteresseerd te houden, maar de band wist wel een heel fijne en gezellige set af te leveren.
Arlo Parks @ Bossa Nova
© CPU – Nathan Dobbelaere
Gisteren zagen we in de Bossa Nova twee heel leuke concerten en dat wilden we vandaag nog eens beleven. Met Arlo Parks stond er alvast een beloftevolle zangeres op het podium, en het potentieel kunnen we na haar set nog meer bevestigen. De dame is vrolijk, geniet van al het publiek die naar haar muziek luistert en brengt zelf een aangename mix van soul en indie. Niet meteen een grootse sound, maar wel eentje om je op het gemak bij te zetten en gewoon van te genieten. Ook haar band liet de grooves op de zachtst mogelijke manier weerklinken, en wanneer ze een instrumentaal stuk serveerden, liet de zangeres zich volledig gaan. Dat was dan ook exact wat we deden, al duurde haar setje amper 25 minuten. Jammer, want we hadden graag meer gehoord. Toch kreeg ze nadien een staande ovatie en dat is meer dan terecht.
Donny Benét @ Fuzzy Lop
© CPU – Nathan Dobbelaere
Iedereens favoriete moustache, Donny Benét, mocht een tot in de nok gevulde Fuzzy Lop komen charmeren met zijn lovesongs. Net zoals vorige week op Rock Werchter had de man zijn band meegebracht en samen wisten ze de hele tent van begin tot eind te laten dansen. Donny is een sensatie en iedereen in de zaal is dan ook meer dan euforisch. Het eerste halfuur van de set was dan ook een stoombad van jewelste. De man bracht de ene groovy track na de andere. Helaas speelde hij “Konichiwa” en “Santorini” helemaal in het midden, waardoor het hoogtepunt zich toen al bevond. Daarna ging het niet bergaf, maar kwam de sfeer nooit meer zo hard terug als toen. Jammer, want Benét blijft een gigantische publieksfavoriet die iedereen meer dan overtuigde. Nog iets meer van die energieke nummers in plaats van de smooth love songs en binnenkort kan hij op de Main Stage staan zoals hij zelf wil.
Aurora @ Teddy Widder
© CPU – Nathan Dobbelaere
Na overdonderd te zijn door het charisma van Donny Benét, gingen we nog eens piepen bij Aurora in de Teddy Widder. De jongedame ziet er uit als een bosnimf die gekomen is om iedereen in de tent te betoveren. Toch stond die tent niet helemaal gevuld, maar wie er was, liet zich volledig fascineren door de verschijning uit Noorwegen. Haar stemgeluid is uitmuntend, haar danspasjes heel energiek en haar liedjes feeëriek. De jongedames op de voorste rijen schreeuwden van geluk en ook wij genoten van haar pop met een dramatisch kantje. Aurora kan dankzij haar stemgeluid en aanstekelijke songs alleen maar hogerop denken we zo.
Rosalía @ Teddy Widder
Na de Noorse bosnimf, was het tijd aan de Spaanse furie Rosalía om ons helemaal te overdonderen. En dat kan je gerust heel letterlijk nemen. De dame spaarde kosten nog moeite om een show van formaat neer te zetten. Zo had ze heel wat dansers meegenomen en werd er ook een heuse choreografie uitgedacht om de show boeiend te houden. De ogen werden dus verwend, maar ook muzikaal heeft Rosalía alles in zich om te blijven boeien. Enerzijds zijn er de iets hardere songs die meer naar trap neigen en anderzijds heb je de iets zachtere meer dramatische nummers. Elk hebben wel hun eigen flamenco invloed, vooral door het geklap dan, en zo komt het allemaal heel origineel over. Hoewel we helemaal niets van dat Spaans verstonden, waren we toch onder de indruk van wat ze presteerde. Toch mag ze in het vervolg de tragere songs achterwege laten. Hierdoor haalde ze soms de vaart wat uit de set en qua meerwaarde bewees het enkel dat ze een groots stembereik heeft. Boordevol temperament veroverde de Spaanse wel heel wat zieltjes, en zelfs wanneer ze even uit haar rol viel door iedereen uitbundig te bedanken, geloofde je haar. Rosalía, de popster van de toekomst?
The Comet Is Coming @ Fuzzy Lop
Na Foals te hebben uitgekeken, namen we nog snel een kijkje bij The Comet Is Coming. De space jazzband deed waar ze goed in waren en dat is een publiek aan het dansen krijgen. Er werd uitbundig gedanst en het was natuurlijk weer de saxofoon van Shabaka Hutchings die als katalysator diende voor een uitzinnig gedans nadien. Een sitdown bij afsluiter “Final Eclipse” maakte het feestje helemaal compleet. Met The Comet Is Coming was iedereen klaar voor de nacht.
Janelle Monáe @ Hotot
Voor afsluiter Janelle Monáe op de Hotot kwam niet al te veel volk meer op de been. Veel mensen moeten op maandag werken en Monáe spreekt misschien iets minder tot de verbeelding dan de afsluiters van de afgelopen dagen. De afwezigen hadden weliswaar ongelijk. De zangeres brengt een popshow om duimen en vingers bij af te likken. Spektakel, danseressen, goeie vocals en uitstekende songs behoorden allemaal tot het recept waarbij uiteindelijk dan het gerecht van Janelle Monáe kwam. Ok, wie haar al eens zag weet wat je kan verwachten, maar wie de dame voor het eerst zag, werd overdonderd. De sterke band geeft het geheel alleen maar meer energie en zo moet een show op de Hotot natuurlijk zijn. Degene die aanwezig waren, dansten zich helemaal te pletter, als je het al niet moeilijk had om je ogen van het podium te houden want daar was altijd wel iets te zien. Een geniale afsluiter dus van het festival en perfect om de nacht mee in te gaan.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!
