© CPU – Nathan Dobbelaere
Vampire Weekend heeft met Father Of The Bride een nieuwe plaat uit en die moeten ze natuurlijk voorstellen. In België komen ze pas in november langs, maar op Down The Rabbit Hole kon je die nummers nu al horen. De band doet het tegenwoordig ook zonder Rostam en dus was het nagelbijtend uitkijken naar wat de show op Down The Rabbit Hole zou opleveren. Het werd een concert met een dubbel gevoel, want enerzijds speelde de band een heel strak concert, maar anderzijds mocht het overal net dat tikkeltje meer zijn. Aan het publiek zal het alvast niet gelegen hebben.
De band had vier nieuwe nummers mee uit de plaat waarvan er twee als single werden uitgebracht. Daaruit viel vooral op dat die singles ook op het meeste enthousiasme konden rekenen. Een “Bambina” is wel een leuk nummer, maar het komt niet tot aan de knieën van “This Life”. Ook “Harmony Hall”, met de extreem aanstekelijke en herkenbare riff, zorgde voor positieve vibes op het terrein. “Sympathy” daarentegen was het meest atypische nummer uit de hele set en deed ons bij momenten denken dat we op een technofuif zaten. Gemiste kans om hier iets beter te spelen.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Vampire Weekend had geluk met de setting. De zon ging net onder en de lucht kleurde roze, de regen was net verdwenen en er was zelfs een regenboog komen piepen. De natuur was de band alleszins goedgezind, en de vibes die Vampire Weekend wilde voortbrengen waren ook in de meer positieve regionen te vinden. Het publiek genoot dan ook met volle teugen en van begin tot eind zat iedereen te zingen, dansen en genieten van het optimistische gevoel dat de band ons wilde meegeven. Dat zag je ook aan het decor dat met een wereldbol (zoals op de hoes van hun plaat) werd gedecoreerd en aangevuld met een heel kleurrijk lichtspel.
Toch hadden we het gevoel dat er meer in zat. De muziek klonk bij momenten te dof, waardoor nummers als “Cape Cod Kwassa Kwassa” en “Diane Young” niet zo overtuigend overkwamen als dat zou moeten. Het zevental miste een extraatje peper om ons helemaal omver te blazen, maar slecht was het allerminst. De band was gewoon tamelijk droog en hun gevoel voor kitsch overheerste bij momenten ook te zwaar (denk maar aan “White Sky”).
© CPU – Nathan Dobbelaere
Chris Baio was wel helemaal in form en bij sommige gitaarsolo’s smeet hij lijf en leden in de strijd. Het was een groot contrast met frontman Ezra Koenig, die tamelijk droog op het podium de nummers stond af te rammelen. Gelukkig wist ook nieuwe gitarist Brian Robert Jones tijdens “New Dorp. New York” zijn kunnen te etaleren aan de hand van een heel simpele, maar effectieve gitaarsolo. Eentje waarvan iedereen spontaan vrolijk werd.
Met “A-Punk” daarentegen wist de band gewoonweg iedere levende ziel die in de buurt van het podium was aan het dansen te krijgen. Dit is niet overdreven; niemand kon blijven stilstaan en zelfs mensen die heel het concert al met enige afkeer aan het kijken waren, konden nu niet blijven staan. De song blijft dan ook een anthem en was meteen een hoogtepunt in de set – al kon afsluiter “Jokerman” daar wel nog een mooi vervolg aan breien.
© CPU – Nathan Dobbelaere
De cover van Bob Dylan begon aarzelend en we hadden al ‘saaie afsluitsong’ genoteerd in ons notitieboekje. Maar niets bleek minder waar, plots ontsproot het nummer in een heuse psychedelische jam. Het werd van het beste dat Vampire Weekend te bieden heeft en zo wist de band meer dan tien minuten lang het nummer te rekken. Al is dat niet echt wat er gebeurde, want het klonk allemaal zo flexibel en fris dat we met volle aandacht en open mond bleven luisteren. Dit was Vampire Weekend op zijn scherpst, en het is jammer dat ze dit in hun reguliere set niet meer gedurfd hebben.
Vampire Weekend was dus leuk op Down The Rabbit Hole en ze brachten alvast ook het zonnetje mee, maar naar ons gevoel zat er meer in. Er mocht wat meer power in gekropen zijn en ook de setlist kon iets verfijnder. Het zwaartepunt lag op het eind, waarmee de band heel de weide uit de bol liet gaan. Het publiek was heel het concert mee en verzorgde zo ook zelf de uitstekende sfeer. Plezant en op het eind zelfs met ruimte voor experiment: al bij al een geslaagd optreden dus.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Op 18 november speelt de band in de AB, maar dat is al even uitverkocht.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!
Setlist:
Bambina
White Sky
Cape Cod Kwassa Kwassa
This Life
Step
Sympathy
New Dorp. New York (SBTRKT cover)
Harmony Hall
Diane Young
Cousins
A-Punk
Jokerman (Bob Dylan cover)
