Foals @ Down The Rabbit Hole 2019: Het kwaad bevindt zich in de staart

Foals is, net zoals Vampire Weekend gisteren, een gerespecteerde indierockband die op de rand staat van een echte headlinerstatus. Maar in tegenstelling tot Vampire Weekend bracht Foals een tamelijk stevige set van slechts tien nummers, waarbij het venijn zich voornamelijk in de staart bevond. Meerdere moshpits waren het gevolg en een verwoeste weide was hetgeen we na hun show konden aanschouwen. Foals is live een fenomeen en dat was op Down The Rabbit Hole niet anders.

De weide was goed gevuld voor Foals en de band ging dan ook meteen aanstekelijk van start met het leuke “Mountain At My Gates”. Net zoals in de AB eerder dit jaar stond Foals met de nodige bloemen op het podium. Het is altijd fijn om te zien dat een band de inkleding van zijn podium bij zijn muziek doet passen. De muziek was namelijk voor het grootste deel donker met ruimte voor licht hier en daar.

Een “Snake Oil” gaf ons al meteen een vettige riff en met “Olympic Airways” volgde daarna een eerste catchy dansbaar nummer. Het publiek begon al langzaam met de voeten te bewegen en dat “My Number” daarna volgde, zorgde alleen maar voor meer euforie. De hit van de band steken ze tegenwoordig altijd in het begin, en dat is maar goed ook, want zo hebben we alle slappe pophitjes meteen gehad.

“Exits” voelde als een nummer dat ze in de set hadden gewurmd zonder dat iemand erom vroeg. Het was een ‘ode’ aan de Brexit, maar meer dan dat bleek het ook niet te zijn. De zweverige synths haalden de schwung wat uit de set en dat was jammer. Gelukkig heeft de band met “In Degrees” nu ook een clubtrack in hun oeuvre en die zette de weide weer aan het dansen bij het refrein met de herkenbare hoge noten op de gitaar. Met “Spanish Sahara” was het dan vooral weer melig meekelen tot het nummer zich volledig ontplooide. Het blijft een geniale song.

De eerste zeven songs waren dus allemaal goed en wel, maar niemand die er nadien nog over zal praten. Niet omdat ze weinig memorabel waren, wel omdat de laatste drie zo hard binnenkwamen dat deze je nog enkele maanden zullen achtervolgen. Het begon met “Inhaler” nog tamelijk braaf, maar eens het refrein doorheen onze oorkanalen knalde, wisten we dat we eraan waren voor de moeite. Hier moest en zou alles kapotgaan.

Foals klinkt live nog tien keer harder dan op plaat en net daarin schuilt hun sterkte. Ieder nummer van de laatste drie werd ook zodanig uitgesponnen dat de opbouw ervoor zorgde dat de demonen in je lichaam er wel uit moesten. Ook bij frontman Yannis Philippakis was dat het geval en hij begaf zich dan ook al snel in het publiek. “What Went Down” brak alles af wat nog resteerde en bij “Two Steps Twice” kon iedereen de brokstukken in het rond gooien.

Bij die laatste waren er zelfs zodanig veel moshpits dat we niet meer wisten waar eerst te kijken. Een band als Foals kan een publiek zodanig wild krijgen dat gewoon iedereen zich moet laten gaan. De band speelde hier al op de eerste editie en nu kwamen ze terug om te heersen. Dankzij een leuk begin en een vernietigend einde heeft Foals the battle of the indiebands voorlopig alleszins gewonnen. Hopelijk binnenkort terug in België, want daar kunnen we ook wat afbraakwerken gebruiken.