Je kan nu eenmaal een genre niet altijd opnieuw uitvinden. Dat wordt door veel bands ook niet gedaan, maar andere bands zoeken constant de grenzen van het toelaatbare op. Niet dat er zo’n grens bestaat in muziek, want uiteindelijk is alles toegelaten. Het wordt natuurlijk alleen moeilijk als je ooit een meesterwerkje hebt gemaakt waarmee je gekend bent geworden bij het publiek, om dan daarna toch andere oorden op te zoeken. Dat is wat Titus Andronicus de voorbije jaren gedaan heeft, maar die zoektocht lijkt tot een einde gekomen met deze nieuweling.
Titus Andronicus is een indie/punkband uit New Jersey, die hun naam gestolen heeft van het zogenaamde toneelstuk van Shakespeare. Dus als je deze heren gaat Googlen, dan zet je er best ‘band’ achter, want anders moet je eerst al de bewerkte toneelstukken gaan doorlopen. Sinds 2005 is deze groep al actief en het enige constante lid van dit kwartet is de zanger-gitarist-componist Patrick Stickles. En dat het een eigenwijs iemand is, bewijzen de vorige albums.
Geen doordeweekse indiepunk, dat is het allerminste dat je kan zeggen. An Obelisk is hun zesde album en over elke plaat valt er wel wat te vertellen. Het enige constante dat je telkens weer hoort, is de rauwe, precies dronken lallende stem van Patrick Stickles. Af en toe doet hij denken aan Shane Macgowan van The Posies, maar dan met een eigenheid die overal weerklinkt. De albums klinken allemaal anders, maar deze plaat leunt misschien nog het dichtst aan bij hun tweede lp uit 2010, The Monitor, de plaat waar ze eigenlijk ook bekender mee werden.
Dus geen piano (A Productive Cough), geen overvolle lp van 93 minuten (The Most Lamentable Tragedy), maar terug naar waar het begonnen is. Indiepunk zoals het bedoeld is, met een aantal zijsprongen en met andere instrumenten. Is het dan standaard zoals het nu klinkt? Helemaal niet, want iedereen die bekend is met hun werk, weet dat Titus Andronicus geen standaardmuziek maakt. Deze punkers kunnen lekker lange punknummers in elkaar steken zonder ook maar een moment te vervelen. Af en toe een rustpauze, een ander instrument (doedelzak op “Hey Ma”) en toch ook twee korte nummers waar het punkgehalte uit de jaren zeventig weer welig tiert. Hier is vooral “On The Street” een fantastisch nummer met een duidelijke aanklacht naar de politie toe. Kan het nog meer punk?
Bij de meeste nummers is er duidelijk een jaren zeventig punkgehalte. De aanklacht zit in de teksten: de grote wereldproblematiek, kapitalisme, muziekindustrie… Maar ook de persoonlijke, donkere teksten maken het iets intiemer dan we gewend zijn van punk. Die donkere kant laat ons dan ook een uniek gevoel overhouden aan deze plaat. Je krijgt steeds het gevoel dat deze jongens geen vrolijke kerels zijn, maar eerder doemdenkers. En net dat geeft de plaat zijn zeer unieke karakter. Daar waar punk vroeger kort en krachtig moest zijn, voegen deze heren er een scheutje pessimisme en variatie aan toe.
Titus Andronicus levert een geweldig anthem af aan de punkwereld zonder kleur te bekennen. An Obelisk werd opgenomen met (dé) Bob Mould in zes dagen. Die echtheid wordt doorspekt in dit album. Geen tierlantijntjes, maar recht door zee! De plaat werd opgenomen bij Steve Albini’s wereldberoemde studio in Chicago. Dit is hun kortste album tot nu toe, maar met tien nummers in 38 minuten doen ze het toch nog steeds beter dan de modale punkband. Misschien dat we in Europa ook kunnen meegenieten zoals van soortgenoten als Idles, maar een tour zit er hier voorlopig niet in.
Shane Macgowan van The Posies