Als de naam Perry Farrell nog geen belletje doet rinkelen, zal Jane’s Addiction dat vast wel doen. Deze band, met Farrell als frontman, heeft de rockscene van de jaren negentig mee vormgegeven en nog lange tijd doken er hier en daar remastered versies op. Tot op de dag van vandaag is de verslavende werking van de band nog niet uitgewerkt. Daarnaast is de man gekend voor Porno for Pyros en buiten de muzieksfeer voor zijn druggebruik. Ook al zwoer hij dat uiteindelijk af, toch voelen zijn soloalbums aan als heuse trips. Kind Heaven is de zestiger zijn derde solo-exemplaar en de trip is zelfs nog nooit zo heftig geweest.
Farrell heeft duidelijk zin gehad in enkele uitdagingen. Geen enkele song valt over dezelfde kam te scheren; hoogstens hier en daar een gelijksoortige kam. De man is van alle markten thuis en laat ons van zoveel mogelijk invloeden proeven, maar we merken dat we wel houden van de klassieke rode draad doorheen een album. Integraal luisteren naar een plaat is een ervaring op zich, maar hierbij hebben we niet het gevoel dat we een geheel te horen krijgen. De lijn van Kind Heaven is eerder een woekering. Op zich staat elk nummer er wel, maar de ‘plaatervaring’ missen we.
Albumopener “(red, white, and blue) Cheerfulness” is, zoals de titel suggereert, heel opmonterend. Op basis van een drijvende rock ‘n’ rollvibe volgens het boekje, maken we een beeld van de rest van de plaat. Wanneer hij dan vervolgens “Pirate Punk Politician” inzet, wordt ons totaalidee vakkundig tegen de grond gekegeld door de zestiger. Daarop overheerst namelijk een elektronische insteek. Farrells stem is hier misschien niet ideaal voor; maar de producing is zodanig sterk dat het er onwankelbaar staat en zijn effect niet mist.
“Machine Girl” en “Spend The Body” passen met een kleine duw bij in dat rijtje. “Machine Girl” klinkt erg straightforward, maar toch stevig genoeg om te blijven boeien. “Spend The Body” brengt dan weer wat bedenkingen met zich mee door het hoge niveau van commercialiteit in het refrein, maar dan krijgen we toch nog een korte gitaarsolo en awel ja, waarom niet! Het is een dikke feestschijf en de oude rot doet gewoon waar hij zin in heeft; zoveel is wel duidelijk.
“Where Have You Been All My Life” is het buitenbeentje dat zich niet wil conformeren aan het rijtje, maar er toch nog blijft rondhangen. Af en toe komen er namelijk rockuitspattingen naar boven en uiteindelijk wordt de song een echte meezinger. Toch is het vooral de ambient sound die onze oren in het begin komt strelen die opvalt en indruk maakt.
Waarom geen bluesy sound ertussen keilen? Dat doet hij met “Snakes Have Many Hips”. Wel klinkt het wat te gekunsteld om even krachtig binnen te komen als de rest en hetzelfde geldt in nog grotere mate voor “Let’s All Pray For This World”. Op beide songs grijpt de man naar strijkers en die insteek hadden we nog niet gehoord, maar in feite grijpt hij naar te veel. Het geheel klinkt telkens te druk door een overdosis piano of andere elementen op de achtergrond. Op “More Than I Could Bear” speelt hij met hetzelfde gevoel, maar hier wordt het veel beter uitgewerkt. Mooie akkoordprogressies verwarmen je hart en uiteindelijk klinkt de song zelfs episch.
Perry Farrell heeft een verzameling zéér verschillende songs samengebracht tot wat dus blijkbaar een langspeler blijkt te zijn. Er valt weinig samenhang te merken en het heeft zeker zijn charmes, maar toch zullen we Kind Heaven niet onthouden als een plaat om integraal op te leggen. Nummer voor nummer gaat hij te werk met rock ‘n’ rollvibes, een bluesy insteek, meer elektronica of zelfs een ambient klank. Eclecticisme zegeviert en Farrell kan het blijkbaar allemaal probleemloos brengen.
België wordt overgeslagen, maar in juli passeert hij in Amsterdam en Parijs. Uitstapje?
