Postpunk leeft helemaal op door de nieuwe plaat van Dumb. Dit viertal uit Vancouver bracht vorig jaar hun eerste langspeler uit, maar de mannen en vrouw laten er geen gras over groeien. Ze hebben alweer een plaat op ons afgevuurd, die ze overigens ook volledig zelf hebben geproducet. Met veertien nummers om en bij de twee minuten en maar enkele keren op het nippertje voorbij de drie minutengrens, weet je waar je aan toe bent. Het gaat om stevige songs die weinig tijd nodig hebben om indruk te maken op je kritische zintuigen enerzijds en je feeststemming anderzijds.
Doorheen het geheel van Club Nites klinkt Dumb enorm energiek en zelfs neurotisch. Elk bandlid is een spring-in-‘t-veld, want op ieder moment is er wel minstens een lid dat niet eens lichtjes ontvlambaar klinkt. De Parquet Courts-vergelijkingen blijven niet uit, maar Dumb brengt het net iets ruwer.
De band had geen betere opener kunnen hebben; met de titeltrack wordt de wilde toon direct gezet voor de rest van Club Nites. Een enerverende baslijn, een snerende gitaar en een agressieve stem: Dumb heeft het allemaal! Op dat elan gaan ze verder op het stevige “My Condolences”, “Columbo”, “De Mas” en het chaotische “Fugue”.
Op bepaalde tracks schakelen de vier duracellkonijnen een klein, klein beetje terug. Daardoor zijn deze nummers iets meer straightforward en zullen ze het bredere publiek wellicht sneller kunnen bekoren. Vooral de ietwat bouncy baslijnen zitten daar voor een groot deel tussen. Die laten “Submission”, “Don’t Sleep” en “Some Big Motor Dream” lekker vooruit drijven. Daarbovenop komt dan nog de typische Parquet Courts-gitaarklank; op een bepaalde manier passend onbewerkt, zonder al te veel effecten doet die zijn ding. Ter afkruiding grijpen we dan nog naar de ruwe stem van de zanger/schreeuwer, en daarmee is het smakenpalet rijkelijk afgewerkt en vooral enorm aanstekelijk. “Beef Hits” blinkt uit in schaamteloze dans- en bierfeesten op poten zetten. Goed uptempo, erg meebrulwaardige teksten en op het einde komen er zelfs nog blazers bij kijken. De band klinkt nonchalant, maar toch wordt het door al die details maar al te duidelijk dat ze zeer goed weten wat ze doen.
Slechts op één moment haalt het viertal het tempo naar beneden. “Cursed” klinkt minder uitgelaten, maar rustgevend kunnen we het niet noemen. De song heeft nog steeds iets vuils en de punkinvloed blijft niet achterwege. “Cursed” is vooral krachtig wanneer je het als onderdeel van de hele plaat benadert. Wanneer je Club Nites integraal beluistert, vormt “Cursed” echt een gezouten intermezzo. Wanneer je bij de laatste, uitdovende noot even diep ademhaalt, word je grinnikend omvergeduwd door al de leden van de groep, die een onstuimig vervolg in je gezicht duwen. Zo hebben we het graag!
Dumb presteert, zo simpel is het. Het viertal levert postpunk af die plezant is, maar daar blijft het niet bij. De nummers zitten ook nog eens goed in elkaar. Ze kunnen onbeteugelde chaostracks neerleggen, maar Club Nites telt ook heel wat upbeat dans- of mosh- en schreeuwplaatjes. De band mag dan wel broeierig klinken en in aanmerking komen het toonbeeld van anarchie of postpunkfeestjes te worden, de mannen en vrouw hebben doordachte nummers gepresenteerd. Net daarom werken ze zo goed en hebben wij al zin in een live-ervaring.
Op 17 oktober staat Dumb in Café Charlatan in Gent.
