Het waren voor de fans van de Schotse rockband Biffy Clyro lange jaren. In 2016 losten ze hun zevende album Ellipsis, daarna volgden nog enkele B-covers en een steenharde cover van David Bowie’s “Modern Love“. Daarna tourde de band onder andere in het kader van MTV Unplugged, en loste daarvan ook een live album. Het halfnaakte drietal zat dus niet stil, maar de honger naar nieuwe muziek bleef wel aanwezig. Na al dat touren begon het bij de band ook terug te kriebelen en kropen ze terug in de studio om niet één maar twee albums op te nemen.. Het eerste is een soundtrack voor de film Balance, Not Symmetry, direct ook de titel van het album. Het tweede album zal hun achtste studioalbum zijn, maar daar is nog bitter weinig informatie over vrijgegeven.
Een soundtrack dus. Wat uniek is aan het project is dat de band eerst het album opnam en dat regisseur Jamie Adams daarna pas de film opnam. De band heeft dus ook een creatieve invloed op de film, wat het des te interessant maakt. De timing van de release is ook op z’n minst merkwaardig te noemen. Ineens was daar single “Balance, Not Symmetry“, en de dag erna loste de band gewoon het volledige album. Met die razende titeltrack wordt het album ook geopend, om dan op “All Singing And Dancing” een volledig andere richting in te slaan. Die plotse verandering van richting is kenmerkend voor het album in zijn geheel.
Toen de band in 2013 hun dubbelalbum Opposites op de wereld losliet, kregen ze dezelfde commentaar te horen waarvan ook bands als Foo Fighters en Muse beschuldigd werden. Elk nummer is een afgietsel van een vooropgesteld sjabloon. Gitaren, verheffende vocals en een bombastische drum. Leg hun eerdere werk naast het recentere en we kunnen ons ergens wel vinden in die kritiek. Op Balance, Not Symmetry krijgen we echter de diverse gezichten van de band te zien. We krijgen kleurrijke instrumentals in de vorm van “Pink”, “Navy Blue” en “Yellow”, epische stadium rock, pop rock en hier en daar wat elektronische invloeden.
De film Balance, Not Symmetry is een modern Romeo & Julia verhaal, vanuit het perspectief van Julia. Dat thema schijnt ook door op “Gates Of Heaven”, hier zingt Simon Neil ‘don’t want to reach the gates of heaven too soon’, een duidelijke link met het verhaal van Shakespeare. Hoe sterk de link zal zijn tussen muziek en film, zal binnen een maand duidelijk worden wanneer de film in première gaat. Wat we wel al weten, is dat het label soundtrack een interessante kans is voor Biffy Clyro. Zo krijgen we op “Fever Dream” een gelaagde elektronische rocktrack met een outro waar je spontaan in verdrinkt. ‘Well, where the fuck is God?’ schreeuwt Neil en we worden achterover geblazen met dank aan een immense wall of sound. Heel intensief, heel atmosferisch.
Als “Fever Dream” de duisternis is, is “The Naturals” het licht. Een heel euforisch nummer, dat de diversiteit in stijlen op het album nogmaals onderstreept. Melodische zanglijnen met hier en daar een vieze gitaarlijn tussen, we kunnen het wel smaken. Wie fan is van het hardere werk zal zonder twijfel ook van “Touch” en “Sunrise” kunnen genieten. Twee experimentele tracks waar de band naarstig buiten de lijntjes kleurt. Die laatste kenmerkt zich door een typische Biffy-meezingbaarheid aangevuld met enkele experimentele intermezzo’s.
Balance, Not Symmetry is een unieke kans voor de creatieve band om een richting in te slaan zonder keuzes te moeten maken. Het album schiet alle kanten uit, zonder zich daarvoor te hoeven verantwoorden. Het beste compliment dat het kan krijgen, is dat het niet als een soundtrack aanvoelt. Deze 17 nummers tellende verzameling van stijlen kan perfect op zijn eigen benen staan, doch is het tegelijkertijd niet zo heel moeilijk om te snappen dat dit wel degelijk een soundtrack is. Sommige nummers lijken gemaakt te zijn voor bepaalde scenes, die zonder twijfel de film veel sterker zullen maken. Wij zijn alvast benieuwd!
