© CPU – Bert Savels
Het leek nog maar gisteren toen Interpol het strakke Marauder op ons losliet. Nu zijn de New Yorkers al weer terug met een nieuwe ep. De vijf nummers op de ep werden opgenomen in dezelfde sessie als Marauder en dat hoor je. Daar zijn wij niet rouwig om, want Marauder was een plaat om duimen en vingers bij af te likken.
Eerder kregen we al de nummers “A Fine Mess” en “The Weekend” te horen, en ook daar waren we fan van. Post-punk is dus nog lang niet dood en dat toont Interpol. Hun gitaren op deze twee songs zorgen voor grote spanningsbogen, die verleidend werken. Vooral “The Weekend” met zijn solide gitaren legt de kracht van de New Yorkse band bloot en zou zo op hun best of mogen.
Nummer twee op de ep, “No Big Deal”, daarentegen is iets minder te pruimen. Logisch dat deze Marauder niet haalde. De gitaarriffs zijn weinig origineel en de stem van opperhoofd Paul Banks lijkt te verdrinken in een warboel van gitaren, zelfs als hij zingt: ‘From the beach to the stripclub’. Ook opvolger “Real Life” begint met een geforceerde gitaarriff, maar het zet door en bloeit toch nog open tot een mooi gitaarstukje dat blinkt van de obscuriteit.
De afsluiter van het vijftal, “Thrones”, is net als “Real Life” een worstelwedstrijd van gitaren, maar trekt zich als een trage diesel op gang en krijgt dankzij de melancholische, ruwe stem van Banks een donker kantje mee. Net daarom zijn we fan van Interpol. We begrijpen waarom sommige nummers hun laatste album niet haalden, maar de meeste hadden er zo tussen kunnen staan en ze zouden nog schitteren ook. Daarom mag je deze Interpol ep niet zomaar aan je laten voorbijgaan, zie het als een welgekomen digestiefje.
Op 2 juni staat de band op Best Kept Secret Festival en 6 juli op Rock Zottegem.
