LiveRecensies

Current Joys @ Volta: Totale overgave

Nick Rattigan aka Current Joys verzorgde gisteren zijn allereerste Belgische show en verkocht daarmee meteen het Brusselse Volta uit. Hij stelde er zijn zesde studioalbum A Different Age voor, maar liet ook met even veel goesting oude parels de revue passeren. De Amerikaan staat erom bekend erg emotionele songs toch op een easy-going manier neer te zetten, en ook live sloeg hij daar wonderwel in. Ook al had Rattigan een aardige dosis humor en sympathie met zich meegebracht, niemand ging onberoerd de zaal buiten. Op z’n eentje sleurde hij ons mee van de ene emotie naar de andere, en heel Volta werd opgeslorpt in het verhaal van Current Joys.

Eerst was het de beurt aan het Brusselse JAKOMO. Dit viertal voorzag een set vol leuke muzikale details. Er werd afgewisseld tussen kalme, zwoele en meer upbeat indie songs, maar de constante in hun sound was een zekere laidback vibe, die met de regelmaat van de klok werd aangevuld met een vleugje dansbaarheid. De sfeer zat helemaal goed, en ook de zang droeg daaraan bij. De frontman zong op nonchalante manier nu eens lichtvoetig, dan weer schreeuwend, en het werkte allemaal. Spaarzaam werden daar ook backings aan toegevoegd en wanneer ze dus met z’n tweeën hun hoge stemmen bovenhaalden, verscheen er spontaan een glimlach op ons gezicht.

Een extra troef van JAKOMO is dat hun nummers daarnaast ook interessant in elkaar steken. Geen voorspelbare klanken of kans op verveling dus. De nummers barstten van de fijne gitaarriedeltjes en originele wendingen. Na een laatste hoogtepunt met bijhorende gesprongen snaar verlieten de mannen het podium, maar van ons had hun set gerust nog een klad langer mogen duren. Eentje om in de gaten te houden, zoveel is zeker.

De geblondeerde Rattigan betrad het podium en vuurde meteen een opbouw van jewelste op de zaal af, om daarna over te gaan naar een intieme riff alsof er niets gebeurd was. Nadat hij van wal gestoken had met dat rollercoaster-effect duurde het niet lang of hij haalde zijn trillende stem boven om zijn gitaarspel mee te sieren. Die klankkleur was enorm charmant en Current Joys klonk erg breekbaar en persoonlijk. Hij stond daar alleen op het podium om zijn oprechte muziek met tegelijk poëtische en alledaagse teksten te brengen, en al vanaf zijn eerste nummer geloofde de zaal hem noot voor noot en woord voor woord.

Dat Nick een soloshow gaf, betekende niet dat we een klassiek, minimaal zang- en gitaaroptreden voorgeschoteld kregen. Zoals hij zelf zei: ‘I’m not a full band, but God knows I try!’ Zo maakte hij gebruik van een looper, waardoor de ene aanstekelijke gitaarriff op de andere gestapeld kon worden. Rattigan nam dan ook zijn tijd om alles op te bouwen en elk element zijn plaats te geven in zijn telkens verhalende gehelen van songs. Ook had hij een tweede micro bij, die voor een overstuurd effect op zijn stem zorgde en weer een extra dimensie in zijn songs betekende. Vaak toverde hij ook een drumsample boven, en ook al klonk die vrij gemaakt en enorm rechtdoorzee, toch werkte het wel. Het dansbaarheidsniveau van Current Joys werd daarmee altijd wat opgekrikt en hij bouwde er altijd mooi rond, zodat de drumsample uiteindelijk maar een bijkomstigheid was.

De Amerikaan ging er helemaal in op. Op het einde van zijn nummers stond zijn bril nooit nog deftig op zijn neus en waren zijn brilglazen vaker wel dan niet aangedampt. In plaats van dat ongemakkelijk te vinden, benoemde hij het gewoon en lachte er eens mee. Rattigan heeft duidelijk een goed gevoel voor humor, en ook de zaal kon dat appreciëren. Tussen de nummers door zorgde hij voor de leukste interactie met het publiek of tamelijk willekeurige verhalen die onze genegenheid voor de man alleen maar deden stijgen. Zo vertelde hij waar hij had gegeten in Brussel, stak hij een grappig betoog af over de film Avengers: Endgame en benoemde hij Londen als ‘a fun place; it’s big… and nobody’s happy’.

Het strafste van al was misschien nog dat Nick Rattigan een grappig intermezzo kon verzorgen, maar daarna weer vol overgave opging in zijn emotionele songs. Zoals hij daar gemeend stond te zingen, dat kom je niet vaak tegen. Ook al speelde hij niet perfect en merkten we hier en daar wat schoonheidsfoutjes op, toch stoorde dat helemaal niet. Het leek zelfs bijna alsof die erbij hoorden. Liever die authenticiteit en totale overgave dan een houterige of koele set zonder die kleine foutjes.

Tegen het einde van zijn set toe coverde Current Joys ook “Bird On A Wire” van Leonard Cohen. Een legende coveren is enkel een goed idee als je hem kan evenaren en/of eigen maken. Tot onze grote vreugde deed Rattigan beiden, en dat schijnbaar moeiteloos. Niet dat iemand op dat moment nog overtuigd moest worden van het kunnen van de man, maar ook met de laatste sceptici zou op dat moment definitief afgerekend zijn.

Voor zijn laatste song besliste hij spontaan om deze al zittend te spelen op de rand van het podium. Het werd erg gezellig en zo mogelijk nog persoonlijker. Hij bracht een erg gevoelig nummer en de zaal was muisstil, maar barstte dan weer in lachen uit wanneer Rattigan aankondigde dat hij de strijkers zou nadoen die eigenlijk in de bridge horen, maar dat het belachelijk ging klinken. Belachelijk werd het niet, eerder charmant en sympathiek. Hij was echt van plan om daar zijn laatste nummer van te maken, en het had inderdaad een goede afsluiter geweest, maar de zaal drong aan op nog een laatste song. Nick had er duidelijk ook nog zin in en bracht nog een kort, upbeat nummertje om vrolijk af te sluiten.

Current Joys bracht een heel persoonlijke en warme set naar Brussel. Hij stond daar weliswaar alleen, maar door het gebruik van zijn looper en samples kon zijn sound rustig opbouwen en helemaal tot zijn recht komen. De sound zat goed, en de sfeer zo mogelijk nog beter. Zowel Nick Rattigan als het publiek gingen helemaal op in zijn muziek en dat zeldzame samenhorigheidsgevoel was enkel en alleen te danken aan Rattigans mooie songs en sympathieke persoonlijkheid.

Related posts
LiveRecensies

We Are Open 2024 (Dag 1) @ Trix: Strakke opener

Naar jaarlijkse gewoonte verandert Trix begin februari weer in de place to be dankzij We Are Open. Het Antwerpse showcasefestival zet hierbij…
InstagramLiveRecensies

Rock Olmen 2023 (Festivaldag 1): Perfecte opbouw zonder échte ontploffing

Wie vorig jaar aanwezig was, weet dat Rock Olmen een gezellig buurtfestival is, maar dan wel één dat heel erg ‘rock on’…
InstagramLiveRecensies

Lovejoy @ Trix: Gillen van plezier

Het verhaal van Lovejoy is een aaneenschakeling van succes. De band ging oorspronkelijk in de Trix Bar staan, maar nadat alle kaarten…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.