De eerste single van de Britten van HÆLOS betekende al meteen het ultieme startschot voor hun carrière. Debuutsingle “Dust” kwam uit in 2014, twee jaar later volgde hun eerste langspeler en nu is het tijd voor studioalbum nummer twee. Zelf omschrijven ze hun sound als ‘dark euphoria’. Beter kan je het niet samenvatten, al is het maar de helft van Any Random Kindness die voor euforie zorgt. HÆLOS sleept ons mee van epiek, over duisternis, naar emotionele uitbarstingen of een bloedstollend gevoel. Met momenten had de sfeer niet beter kunnen zijn en weten we bijna niet meer waar we het hebben. Toch zijn er ook exemplaren op de plaat te vinden die ons enthousiasme in elkaar doen schrompelen door een ongewenst popgehalte.
Opener “Another Universe” blijkt inderdaad een wereld op zich. De sfeerschepping is hier zodanig optimaal, dat de verwachtingen voor de rest van de plaat misschien plots te rooskleurig werden. HÆLOS sleurt ons hier van de ene emotie naar de andere en de enige termen die recht doen aan de song zijn ‘overweldigend’ en ‘groots’. De soundscapes blijven maar komen en van ons had de plaat vol dergelijke lawines mogen staan.
Toch zijn er maar drie andere nummers op Any Random Kindness die even moeiteloos overtuigen —die overigens allemaal van een heel ander kaliber zijn dan de epiek van “Another Universe”. Zo krijgt “Kyoto” een rustige piano-opbouw, die uiteindelijk ontspoort in wilde electronics en alle kanten uitgaat. Wie niet had gedacht dat de Britten zelfs met een meezinger op de proppen zou kunnen komen, krijgt hier het tegendeel in zijn gezicht geduwd. Ook “Boy / Girl” houdt ons in zijn greep met een intrigerende, bloedstollende vibe, en op afsluiter “Last One Out” toont de band zelfs een minimale kant van zichzelf, die we nog nooit eerder hadden ontdekt. Telkens een andere dimensie, met telkens een wow-effect.
HÆLOS houdt het niet vol op dat elan te blijven presteren, want dat was het voor de hoogtepunten. “ARK”, “Deep State”, “Empty Skies” en “Happy Sad” maken onze euforie zelfs bijna ongedaan door hun gebrek aan spanning. Als er iets is waar deze band garant voor wil staan, dan is het wel sfeerschepping. En laat het net dat zijn waar we op deze songs totaal niet in mee zijn. Dat valt vooral te wijten aan de vocals; niet dat die slecht klinken, maar de zang neemt het voortouw en geeft een poppy dimensie aan de songs. Hun typisch fascinerende sound verdwijnt hier als sneeuw voor de zon, doordat de zang de vibe naar zich toetrekt en pop laat overheersen in plaats van hun overrompelende emoties. De instrumentale stukken tussendoor zijn dan wel weer sfeer ten top, maar de gezongen strofes geven je een radiogevoel, dat niemand had willen voelen. Waar de vijf minuten van andere HÆLOS-songs voorbijvliegen als een razende rollercoaster, kruipen de minuten hier voorbij. Teken dat ze ons te weinig boeien.
Maar de Britten blijken wel degelijk te weten hoe ze de vocals moeten inzetten. “Buried in the Sand”, “End of World Party” en “So Long, Goodbye” hebben een gelijkaardige insteek, maar hier gaat de stem op in het onheilspellende geheel. De vocals dragen net bij aan de vibe, in plaats van de fantasie te doorbreken. Zeker op “So Long, Goodbye” trekken ze het geheel weer recht. De band werkt met backings, met onvoorspelbare melodieën en laat die lege pop helemaal achterwege.
Het is duidelijk, Any Random Kindness heeft zo zijn hoogte- en laagtepunten. HÆLOS’ ‘dark euphoria’ stemt afwisselend somber en euforisch. Dat ze hun sound niet zouden waarmaken, kan je dus niet zeggen. Hoe teleurgesteld we ook zijn over sommige platte exemplaren, zo extatisch zijn we dan weer over hun gigantische successen. Wij kijken in ieder geval uit naar de verdere groei van deze band.
Op 15 oktober staat HÆLOS in Trix.